อยู่ในบุญ : ฉบับที่ ๑๔๗ เดือนมกราคม ๒๕๕๘

Case Study : ตกขบวน แต่ไม่พลัดจากหมู่คณะ ๒ มีนาคม ๒๕๔๘

Case Study กรณีศึกษา
ตกขบวน แต่ไม่พลัดจากหมู่คณะ
๒ มีนาคม ๒๕๔๘

กราบแทบเท้าคุณครูไม่ใหญ่ด้วยความเคารพอย่างสูงค่ะ

ลูกเป็นชาวชัยนาท ปัจจุบันอายุ ๘๐ ปี มาวัดตั้งแต่ตอนอายุ ๖๐ ปี เพราะพระลูกชายชวนมาตั้งแต่เขายังเป็นนักศึกษา ลูกมาอยู่ธุดงค์เป็นประจำ ต่อมาปี ๒๕๓๖ พระลูกชายให้เลิกขายของ ชวนมาช่วยงานวัด ให้มาดูแล จัดอาหารถวายพระดีกว่า ก็ดีใจ เข้าวัดมาช่วยจัดผลไม้อยู่ที่ครัว และจัดอาหารที่ทานบดี กองโภชนาการ

เมื่อลูกมาอยู่วัดแล้ว ก็ไม่ทิ้งหน้าที่ ผู้นำบุญ ชวนคนสร้างพระได้เกือบร้อยองค์ ทุกอาทิตย์ต้องกลับไปชัยนาทเก็บบุญที่เจ้าภาพทยอยสะสมบุญสร้างองค์พระ จนหลวงพ่อทัตตะท่านถามว่า ป้าแก่แล้วทำไมขยันกลับบ้านนัก

ลูกเข้ามาวัดอยู่ในโครงการเจ้าหน้าที่ รักวัด ซึ่งเป็นโครงการที่หลวงพ่อทัตตชีโวประกาศให้สาธุชนที่ไม่มีภารกิจทางบ้านมาอยู่ประจำเพื่อช่วยงานวัด ซึ่งปัจจุบันนี้เรียกว่า “ศรัทธาวาส” แรกเริ่มโครงการในปี ๒๕๓๑ มีสมาชิกในโครงการ ๒๖๐ คน ปัจจุบันเหลืออยู่ ๖ คน (บางคนออกไปเลี้ยงหลาน บางคนกลับไปให้ลูกหลานเลี้ยง บางคนออกไปเป็นผู้นำบุญ บางคนก็กลับวิมาน) ที่เหลืออยู่แต่ละคนอายุ ก็เป็นสาวน้อย ๗๐ ย่าง ๘๐ ปี ค่ะ

ในจำนวน ๖ คนที่เหลือ ลูกมีเพื่อนสนิทอยู่ ๒ คน รวมกับตัวลูกแล้วเราก็เป็นแก๊งสามทหารเสือ ร่วมบุญกันจัดผลไม้อยู่ที่ครัว จนกระทั่งเพื่อนคนหนึ่งลาโลกไปก่อนแล้วค่ะ เพื่อนคู่บุญที่ลาโลกไปก่อนนี้ เดิมเขามีบ้าน อยู่ที่ ต.ตลุก อ.สรรพยา จ.ชัยนาท ประวัติก่อนเข้าวัดของเขาน่าศึกษาเจ้าค่ะ เขามีชื่อว่า มณี มณีแต่งงานเมื่ออายุ ๒๒ ปี ไม่มีบุตร มีอาชีพเปิดร้านตัดผ้าหลายแห่งในจังหวัดนครสวรรค์ เปิดปั๊มน้ำมันเชื้อเพลิงเล็ก ๆ ที่หน้าสนามบินอู่ตะเภา ขายให้จีไอสมัยนั้น สามีของมณี เสน่ห์แรงและใจดีกับหญิงอื่นมาก เมื่อมณี ทนพฤติกรรมของสามีไม่ไหว ประกอบกับตนเองก็ไม่มีบุตร (มีเพียงบุตรบุญธรรมที่ขอจาก น้องสาวมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเล็ก ๆ) จึงตัดสินใจแยกทางจากสามี แล้วทำมาหากินตามลำพังตั้งแต่นั้นมา ต่อมามณีประกอบอาชีพส่งคน ไปทำงานในต่างประเทศ ฐานะดี รุ่งเรืองมาก ทำบุญไปด้วยหากินไปด้วย มีเงินเก็บในบัญชีมากถึง ๑๒ ล้านบาท

มณีมีนิสัยใจคอโอบอ้อมอารี ชอบทำบุญกุศล เคยสร้างพระประธานถวายถึง ๗ วัด เคยถวายบ้านไม้สักทรงไทยหลังใหญ่ให้แก่วัดเขารวก ถวายรถยนต์แก่พระที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน (ปัจจุบันท่านเป็นสมภารเจ้าอาวาสวัดหนึ่งในจังหวัดชัยนาท) มณีไม่เคยปฏิเสธบุญ บางทีก็ขนทุเรียนบรรทุกเต็มคันรถไปถวายวัด บางทีก็เหมาร้านหมูสะเต๊ะไปออกร้านที่งานวัด

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น คือ อยู่มาวันหนึ่งมีคนมาชวนมณีไปเล่น การพนันอย่างหนึ่ง ซึ่งไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นอะไร ลูกจำชื่อไม่ได้ โดยให้เล่นเพียง ๓ ล้านบาทเท่านั้น ก็จะได้ค่าตอบแทนมหาศาล หากเสียเงินเกินกว่านี้ก็ให้หยุดเล่น แต่แล้วเมื่อเล่นจนเสียไป ๓ ล้านบาท มณีก็เกิดความรู้สึกว่า ยอมไม่ได้ ฮึดสู้ขึ้นมา เพิ่งเสียไปแค่ ๓ ล้านเอง เงินเก็บในบัญชียังมีมากกว่านั้น จึงพนันต่อไปเรื่อย ๆ ในที่สุดความโลภก็เข้าครอบงำ ทำให้ขาดสติ ทุ่มเงินทั้งหมดที่มีอยู่ในบัญชีลงไป และแล้วเงินจำนวน ๑๒ ล้านบาท ซึ่งเป็นเงินที่สู้อุตส่าห์เก็บไว้ในบัญชีมาหลายปีก็หายวับไปกับตาภายในช่วงเวลาแค่ข้ามคืน...จากเศรษฐี ๑๒ ล้าน เพียงข้ามคืนมณีก็ต้องกลายเป็นแม่ค้าขายของเล็ก ๆ น้อย ๆ และไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร

มณีเข้าวัดพระธรรมกายเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๐ อายุ ๕๐ ปี ได้มาอยู่ธุดงค์ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์เป็นประจำ จนเมื่อปี ๒๕๓๑ มณีก็ จากบ้านมาอยู่วัด มาเป็นสมาชิกในโครงการ “เจ้าหน้าที่รักวัด” อาศัยนอนในกลดอยู่ที่บริเวณเต็นท์ ๑๓ (ใกล้กับสภาธรรมกายหลังคาจาก) อยู่วัดวันแรกก็ช่วยกันเก็บงานกฐิน ซึ่งเป็นกฐินครั้งแรกของคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง งานนี้มีสาธุชนมาอยู่ธุดงค์จำนวนมาก หลังงานจึงช่วยกันเก็บอุปกรณ์กลด ต้องตื่นก่อนตี ๔ นอนหลัง ๕ ทุ่มถึงเที่ยงคืน แต่ใจก็อิ่มบุญทุกวัน

นอกจากนี้ มณียังช่วยเตรียมอาหาร จัดอาหารถวายพระภิกษุสามเณร รับบุญทำความสะอาดสุขพิมาน เช็ดกระจก จัดดอกไม้ และอื่น ๆ แม้บางวันตอนดึกกลดหลังน้อยฝนตก น้ำท่วม ไม่ได้หลับไม่ได้นอน แต่ก็อดทนอยู่กันมาได้ แม้อายุมากแล้วก็ตาม เพราะเข้าใจ คำสอนที่หลวงพ่อให้ไว้ว่า “เกิดมาสร้างบารมี”

มณีชอบบอกบุญมาก กฐินคุณยาย ปี ๒๕๓๑ เธอบอกบุญจนได้รับโล่จากคุณยายด้วย และเมื่อมีการบอกบุญสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว เธอก็บอกบุญได้เป็นจำนวนนับร้อยองค์ จนได้รับเหรียญกล้าหาญหลานยายด้วย
มณีเป็นผู้ที่สามารถจดจำธรรมะของหลวงพ่อได้เป็นอย่างดี เด็ก ๆ ในครัวจึงชอบให้ “ป้ามณี” ของเขาเล่าธรรมะให้ฟังเสมอ ๆ เธอมักแนะนำทุกคนที่เข้ามาคุยด้วยว่า “ไม่มีชีวิตที่ไหนจะมีความสุข ประเสริฐ และได้สร้างบุญบารมีเหมือนเป็นลูกหลวงพ่อ ป้าชอบชีวิตพระ ชีวิตสามเณร ป้าทำบุญแล้วอธิษฐานให้ได้บวชทุกชาติ”

ปี พ.ศ. ๒๕๔๔ หลังจากผ่านชีวิตอยู่ช่วยงานวัดมาได้ ๑๔ ปี มณีก็เริ่มป่วยเป็นโรคเบาหวานและเริ่มมีโรคแทรกซ้อน จนกระทั่งเดือนสิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๗ มีอาการชาที่มือ คุณหมอตรวจพบว่า เส้นโลหิตในสมองตีบ ต่อมาไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้เลย หลาน ๆ ฝ่ายโภชนาการไปดูแลอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นอย่างดี ผู้ดูแลเตือนให้ทำใจใส ๆ ไว้ ให้นึกถึงหลวงพ่อ คุณยาย และหมั่นถามว่า นึกถึง พระเดชพระคุณหลวงพ่อและคุณยายได้ไหม ถ้าได้ให้กะพริบตา เธอก็จะกะพริบตา ถามว่า “องค์พระใสไหม เธอก็จะบอกว่าใส” ด้วยการกะพริบตาเช่นกัน

วันที่มณีจะจากไปนั้น เธอหลับตานิ่ง ลมหายใจอ่อนลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็จาก พวกเราไปในวันที่ ๘ กันยายน พ.ศ. ๒๕๔๗ อายุ ๖๗ ปี

หลังจากส่งคำถาม ไปกราบเรียนถามคุณครูไม่ใหญ่แล้ว
ก็มีคำตอบจากโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาดังนี้