ฝันในฝัน
เรื่อง : หัวหน้าชั้น วินิช พันธุ์วิริยรัตน์ [email protected] คอลัมน์นี้เฉพาะนักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาเท่านั้น
Case Study กรณีศึกษา
เชื่อมสายบุญกับหลวงปู่
(๗ ตุลาคม ๒๕๔๘)
กราบนมัสการคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพอย่างสูง
ลูกเป็นลูกหลานหลวงปู่ ลูกขออนุญาตส่งเรื่องราวที่เกี่ยวเนื่องกับหลวงปู่มาเพิ่มเติมเพราะคิดว่า ทุกเรื่องราวที่เกี่ยวเนื่องกับท่านเป็นเรื่องราวอันทรงคุณค่ายิ่งต่อมวลมนุษยชาติเรื่องราวมีดังต่อไปนี้ค่ะ
ลูกมีโอกาสไปกราบหลวงปู่ที่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ เป็นครั้งแรก โดยมีป้าแท้ ๆ ของลูกเป็นคนพาไปค่ะ พอไปถึงหลวงปู่ทานก็เมตตาลูกมาก ท่านจึงมอบพระของขวัญวัดปากน้ำ รุ่น ๑ ให้ลูก แล้วท่านยังเมตตาเป่ากระหม่อมให้ลูกด้วยค่ะ ท่านพูดกับลูกว่า “กูบรรจุพระให้แล้วนะ..” ตอนนั้นลูกก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าบรรจุพระในตัวที่หลวงปู่ท่านพูดหมายความว่าอะไร ลูกรู้เพียงแต่ว่า พระของขวัญหลวงปู่เป็นพระที่ศักดิ์สิทธิ์มาก ยิ่งรุ่น ๑ ด้วยแล้วยิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่มีประมาณ
นับจากนั้นลูกก็เก็บพระของขวัญนี้ติดตัวรักษาบูชาเป็นอย่างดี แต่พอห้อย ๆ ไปพระผงที่มีส่วนประกอบของดอกมะลิก็ยุ่ยละลายน้ำ และลูกก็ห้อยท่านอย่างสมบุกสมบันลูกจึงถามตัวเองในใจว่า “หากพระยุ่ยหมดเราจะทำยังไง” ลูกปิ๊งขึ้นมาว่า.. “งั้นเราขูดเอาเนื้อองค์พระบางส่วนกินเข้าไปแล้วกัน องค์พระจะได้อยู่กับเราไปตลอดชีวิต แม้เวลาผ่านไปจะยุ่ยก็ไม่เป็นไร”
เมื่อลูกคิดดังนี้จึงทำการขูดพระผงจากด้านหลัง แล้วเอาเข้าปากกินไปนิดหนึ่งจากนั้นลูกก็รู้สึกสบายใจว่ามีพระในตัวลูกแล้วและต่อมาด้วยความสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกของลูกพระของขวัญก็ได้ยุ่ยละลายไปจนหมดจริง ๆ ค่ะตอนนี้ลูกก็เหลือแต่พระรุ่น ๑ อยู่ในท้องเท่านั้น
ลูกมีเรื่องราวเกี่ยวกับพระของขวัญอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งเกิดกับญาติสนิทคนใกล้ชิดของลูก ซึ่งตอนนี้ท่านยังมีชีวิตอยู่ มีช่วงหนึ่งท่านเคยไปอุปัฏฐากหลวงปู่ หลวงปู่จึงมอบพระของขวัญให้อุปัฏฐากท่านนี้ แต่ท่านทำพระหายไป จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อหลวงปู่ไปเข้าห้องน้ำ อุปัฏฐากท่านนี้ก็หยิบพระของขวัญของหลวงปู่ที่วางไว้บนโต๊ะ เอาไปแทนองค์ที่ตัวเองทำหายไป แต่ภายหลังกลับใจเอามาคืนหลวงปู่ โดยวางไว้ที่เดิม ซึ่งหลวงปู่ท่านพูดว่า “พระท่านมีเจ้าของหมดแล้ว...”
ช่วงบั้นปลายชีวิต อุปัฏฐากท่านนี้ก็กลับมาอยู่บนแผ่นดินรูปใบบัว และขายที่ดินให้วัดเพื่อนำมาสร้างอนุสรณ์สถานให้หลวงปู่ค่ะ
ป้าแท้ ๆ ของลูก คนที่พาลูกไปกราบหลวงปู่ มีความเคารพและศรัทธาหลวงปู่ที่สุดไปวัดปากน้ำเป็นประจำ แต่ป้ามีกรรมอยู่อย่างหนึ่ง คือ เมื่อถึงหน้าหนาวทีไร ป้าจะเป็นบ้ามีอาการคลุ้มคลั่ง น่ากลัวมากเลยค่ะ ซึ่งลูกก็รู้สึกประหลาดใจ เพราะตั้งแต่ลูกจำความได้ก็เห็นป้าเป็นแบบนี้แล้ว แต่ตอนหน้าร้อนหรืออากาศร้อนไม่เป็น เหมือนคนปกตินี่แหละ แต่พออากาศเริ่มหนาวหน่อย ขนจะลุกชูชัน และออกอาการโวยวาย ถือมีดด้ามเล็ก ๆ ไว้กับตัวเที่ยวเดินไปทั่ว คลุ้มคลั่ง แต่พออากาศเริ่มร้อนก็หายเป็นปลิดทิ้ง
ก่อนมีอาการคลุ้มคลั่ง ป้าจะรู้ตัวก่อนและจะบอกคนรอบข้างว่า ให้เอาป้าล่ามโซ่ไว้หน่อย พอเริ่มหายก็จะบอกเขาว่า หายแล้วให้เอาโซ่ออกให้ด้วย
ป้าของลูกมีอาการอย่างนี้มานานมากและเป็นกังวลอยากให้ตัวเองหาย จึงเที่ยวไปหาหมอมารักษา กินน้ำมนต์ก็แล้ว อะไรก็แล้วไปมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ แต่ก็ไม่หายสักทีจนกระทั่งหลวงปู่บอกว่า “เอ็งไม่ต้องไปรักษาที่ไหนหรอก เดี๋ยวหมดกรรมมันก็หายเองแหละ..” แล้วหลวงปู่ท่านก็ให้กินยาลมของวัดปากน้ำแค่นั้นเอง
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ ต่อมาอีกประมาณ ๔-๕ ปี อยู่ ๆ ป้าก็หายเป็นปลิดทิ้งไปเฉย ๆ อย่างนั้นเอง พออากาศหนาวก็ไม่กลับมาเป็นอีกจริง ๆ ค่ะ ต่อมาป้าป่วยเป็นโรคชราและเสียชีวิตลงด้วยวัย ๙๒ ปี
ลูกยังมีเรื่องราวที่อยากจะกราบเรียนถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับโยมพ่อและโยมแม่ของหลวงปู่ เพราะลูกเข้าวัดปากน้ำไปกราบท่านช่วงที่มีการจัดงานศพของโยมแม่ท่านพอดีซึ่งลูกได้แต่ฟังญาติ ๆ เล่าเรื่องเกี่ยวกับโยมแม่หลวงปู่ โดยเฉพาะลุงหลอมเล่าให้ฟังว่า โยมแม่รักลุงหลอมมาก จนลุงหลอมพูดว่า “ย่ารักกูมากพิลึก”
โยมแม่หลวงปู่เป็นคนใจบุญมาก และเป็นคนเด็ดเดี่ยวเข้มแข็ง ทำอะไรทำจริงสุดชีวิตเหมือนหลวงปู่ โยมแม่ชอบไปวัดเป็นประจำ ซึ่งช่วงก่อนจะไปอยู่วัดปากน้ำ ท่านบวชชีอยู่ที่วัดสองพี่น้อง รักษาศีล เก็บดอกบัว และเตรียมดอกบัวไว้ให้คนบูชาพระ
ต่อมา หลังจากที่หลวงปู่ท่านมาอยู่ที่วัดปากน้ำแล้ว โยมแม่ก็ไป ๆ มา ๆ ระหว่างสองพี่น้องกับวัดปากน้ำอยู่เสมอ ซึ่งหลวงปู่ก็ชวนให้โยมแม่ไปอยู่ที่วัดปากน้ำด้วย แต่ท่านยังไม่ยอมในทีแรก จนกระทงั่ พสี่ าวของหลวงปู่เอาที่ดินไปจำนองไว้แล้วถูกโกง ทำให้โยมแม่ท่านเสียใจมาก เสียดายที่ดิน ทำใจไม่ได้ที่สมบัติที่เคยเป็นของตนต้องตกไปเป็นของคนอื่น ท่านจึงเดินทางไปวัดปากน้ำ และเล่าให้หลวงปู่ฟังเรื่องการถูกโกงที่ดิน หลวงปู่ฟังแล้วหัวเราะชอบใจ แล้วชวนโยมแม่อยู่ที่วัดปากน้ำ โยมแม่ก็ตกลง
โยมแม่หลวงปู่เป็นคนขยัน ไม่ชอบอยู่เฉย ๆ ที่วัดปากน้ำมีร่องน้ำขนาดใหญ่ ท่านก็จัดการดำนาปลูกข้าวเสียเลย หลวงปู่มายืนดูโยมแม่ดำนา แต่ก็ไม่ว่าอะไร พอถึงฤดูเก็บเกี่ยวแม่ชีที่วัดก็เอาข้าวไปสีให้ โยมแม่ท่านอยู่ที่วัดปากน้ำจนวาระสุดท้ายของชีวิต หลวงปู่เก็บศพโยมแม่ท่านไว้เพื่อทำวิชชา แต่ต่อมาท่านก็จัดงานสลายร่างโยมแม่ไปในที่สุด
โยมพ่อของหลวงปู่เป็นคนขยันขันแข็งเป็นพ่อค้าขายข้าว ท่านเสียชีวิตลงตอนหลวงปู่อายุได้เพียง ๑๔ ปี ตอนนั้นหลวงปู่ยังไม่ได้บวช
ป้าดาเป็นพี่สาวคนโตของหลวงปู่ เคยดูแลหลวงปู่แทนโยมพ่อโยมแม่ เมื่อก่อนป้าดาฐานะดี มีเรือจ้างขนาดใหญ่ ๓ ลำ แต่ตอนหลังกิจการเดินเรือขาดทุน ป้าดาจึงยากจนลงหลวงปู่จึงให้ป้าดาไปอยู่ที่วัดปากน้ำ และหาอาชีพให้ทำ โดยประชุมสงฆ์ในโบสถ์ ท่านพูดว่า ท่านอยากช่วยพี่สาวท่าน ซึ่งขณะนี้ยากจนลง แต่ตัวท่านเป็นสงฆ์ เงินทองที่เขาเอามาทำบุญจะเอาไปให้พี่สาวก็ไม่ควร ดังนั้นท่านจะเอารูปท่านใส่กรอบขาย เพื่อเป็นการแทนคุณท่านขอความเห็นจากคณะสงฆ์ในวัดว่า ถ้าสงฆ์ใดไม่เห็นด้วยก็ขอให้ยกมือคัดค้านได้ถ้าสงฆ์เห็นดีด้วยก็ให้สาธุพร้อมกัน คณะสงฆ์ทุกรูปก็สาธุโดยพร้อมเพรียงกัน
ป้าดาได้อาศัยจำหน่ายรูปหลวงปู่ จนพอมีฐานะ มีชีวิตที่สุขสบาย และอาศัยใบบุญของหลวงปู่อยู่ที่วัดปากน้ำตราบจนกระทั่งเสียชีวิต
หลังจากส่งคำถามไปกราบเรียนถามคุณครูไม่ใหญ่แล้ว
ก็มีคำตอบจากโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาดังนี้
๑. หลวงปู่พูดว่า “กูบรรจุพระให้แล้ว”หมายถึง ท่านซ้อนองค์พระของขวัญด้วยวิชชาธรรมกาย โดยตอนที่มอบองค์พระท่านได้ซ้อนพระของขวัญติดไปในกลางกายของผู้รับ
๒. หลวงปู่เล่าว่า เมื่อบรรจุพระแล้วท่านอาราธนาพระนิพพานซ้อนความศักดิ์สิทธิ์ผ่านพระของขวัญมายังเจ้าของพระ ซึ่งจะบันดาลให้ความปรารถนาของเจ้าของพระสำเร็จ
๓. หากพระของขวัญหายไปหรือละลายไปก็ตาม ส่วนละเอียดที่ศูนย์กลางกายก็จะยังมีพระนิพพานซ้อนอยู่ แต่อานุภาพไม่เท่ากับการมีพระของขวัญซึ่งเป็นของส่วนหยาบเป็นสื่อด้วย
๔. ที่ทำบุญ ๒๕ บาท สร้างโรงเรียนปริยัติธรรมวัดปากน้ำในสมัยหลวงปู่ แล้วได้รับพระของขวัญและสมบัติพันล้านนั้น ก็เพราะได้ทำบุญถูกเนื้อนาบุญ คือถูกองค์พระธรรมกายนับอสงไขยพระองค์ไม่ถ้วน
๕. ดังนั้น ทำน้อยจึงได้มาก ทำมากก็ยิ่งได้มากเพิ่มขึ้นเป็นทับทวี เหมือนการถวายทานแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์เดียว ยังได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิซึ่งมีค่ามากมายนัก
๖. การที่ลูกขูดพระผงเข้าปากไปนั้นตอนนั้นยังเป็นเด็ก ไม่มีความรู้อะไร แต่ก็ไม่เป็นบาป เพียงแต่ศรัทธาที่เกิดขึ้นไม่ประกอบไปด้วยปัญญาเท่าที่ควร ซึ่งถ้าจะให้ดีควรนึกถึงท่านไว้ในศูนย์กลางกายบ่อย ๆ จึงจะถูกหลักวิชชา
๗. ที่ช่วงนั้นคิดอย่างนั้นก็เพราะเป็นเด็ก จึงยังไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร
๘. พระที่กินเข้าไปแล้วในตอนเด็กจะช่วยลูกได้เต็มที่ ต่อเมื่อลูกนึกถึงพระของขวัญเต็มองค์ไว้ในศูนย์กลางกาย
๙. พระที่ละลายไปก็เพราะทำด้วยดอกมะลิ กอปรกับลูกดูแลเอาใจใส่ท่านไม่เป็นแต่ก็ไม่ได้เป็นกรรมอะไร
๑๐. ที่หลวงปู่พูดไว้ว่า “พระของขวัญมีเจ้าของหมดแล้ว” หมายถึง ท่านคำนวณเอากายละเอียดของผู้ที่ทำบุญกับท่านมาทั้งในอดีตปัจจุบัน มาซ้อนในกลางพระของขวัญด้วยวิชชาธรรมกายแล้วเชื่อมให้ติดกัน
๑๑. อุปัฏฐากหลวงปู่ท่านนี้อยากจะมีพระของขวัญติดตัว แต่ว่าของท่านเองหายไปจึงอยากจะได้ของหลวงปู่ไปแทน แต่ไม่กล้าขอแต่ว่าเมื่อเอาไปแล้วก็กลัวหลวงปู่จะรู้และกลัวบาป ก็เลยเอามาคืน
๑๒. การกระทำดังนี้จะมีวิบากกรรมบ้างแต่เบาบางลงเพราะเอามาคืน โดยวิบากกรรมนี้ถ้าได้ช่องส่งผลจะทำให้สมบัติของตนอาจจะพลัดพรากไปชั่วคราวแล้วกลับคืนมาใหม่
๑๓. ปัจจุบันนี้ที่ท่านไม่ชอบวัดพระธรรมกาย เพราะไปเชื่อคนพูดยุแหย่ ทั้ง ๆ ที่ผังเดิมทำมาดี ได้สร้างบารมีกับหมู่คณะมา
๑๔. ที่ป้าแท้ ๆ ของลูกเป็นบ้าในฤดูหนาว เพราะกรรมในอดีตชาติเคยโกนหัวบวชชีเป็นอุบาสิกา และในระหว่างนั้นก็ดื่มเหล้าเพื่อแก้หนาวในฤดูหนาว โดยเข้าใจว่าไม่ผิดเพราะถือว่าเป็นเภสัช แต่ว่าหลายครั้งก็ดื่มจนมึนเมา แต่ภายหลังรู้ว่าผิดศีล เพราะกินแก้หนาวไม่ถือว่าเป็นเภสัช จึงเลิกกินวิบากกรรมที่ทำไปโดยไม่ได้ศึกษามาส่งผล
๑๕. ท่านมีกรรมที่ล่ามสัตว์มาเสริมกรรมสุรา จึงทำให้ท่านถูกล่ามโซ่ แต่ต่อมาหายได้เพราะหมดกรรม
๑๖. ตายแล้วก็ไปเป็นเทพธิดาชั้นจาตุมหาราชิกาสายยักษ์ชั้นดี ด้วยบุญที่ทำ ไว้ในพระพุทธศาสนา แต่ต่อมาหลวงปู่ท่านพากลับไปดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ แต่อยู่ท้ายแถว
๑๗. โยมพ่อโยมแม่ของหลวงปู่ที่มาเป็นโยมพ่อโยมแม่ของท่าน เพราะในอดีตชาติหนึ่งที่หลวงปู่ท่านบวช มีตายายคู่หนึ่งมาคอยอุปัฏฐากและอำนวยความสะดวกในการปฏิบัติธรรมของหลวงปู่ในชาตินั้นที่เป็นพระหนุ่ม
๑๘. ด้วยจิตที่เลื่อมใสในข้อวัตรปฏิบัติของท่าน จึงเกิดความรักในตัวท่านเหมือนบุตรเพราะว่าตัวเองไม่มีบุตรชาย และในที่สุดก็อธิษฐานจิตทุกครั้งที่ทำบุญอุปัฏฐากท่าน ว่าขอให้ภพชาติต่อไปได้ไปเป็นโยมพ่อโยมแม่ของหลวงปู่ ด้วยคำอธิษฐานดังกล่าว ชาตินี้มาเจอกันจึงได้เป็นโยมพ่อโยมแม่ของหลวงปู่
๑๙. โดยเพิ่งสมปรารถนาในชาตินี้ทั้งสองท่านเมื่อตายแล้ว หลวงปู่ก็พากลับไปส่งที่ดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ ส่วนภพชาติเบื้องหน้านั้นยังไม่แน่ว่าท่านทั้งสองจะสมปรารถนาไหม
๒๐. ภายหลังจากโยมแม่เสียชีวิตแล้วหลวงปู่ได้เก็บศพของโยมแม่ท่านไว้ แล้วท่านก็ทำวิชชาปราบมารต่อไป แต่ก็ยังไม่ชนะพญามาร ความปรารถนาของท่านจึงยังไม่สำเร็จ ดังนั้นท่านจึงทำการสลายร่างโยมแม่ของท่าน
๒๑. ที่โยมแม่ของหลวงปู่ถูกโกงที่ดินเพราะวิบากกรรมในอดีต ที่ท่านเป็นเศรษฐีแล้วปล่อยเงินกู้และยึดที่ดินของลูกหนี้ไว้ ดังนั้นชาตินี้จึงมาโดนบ้าง
๒๒. แต่หลวงปู่มีความกตัญญูกตเวทีจึงรับโยมแม่มาดูแล อีกทั้งโยมแม่ก็จะได้สร้างบุญได้เต็มที่ ที่หลวงปู่หัวเราะเพราะท่านดีใจที่จะได้ดูแลโยมแม่ของท่าน ไม่ได้เป็นเพราะหลวงปู่อธิษฐานให้โดนโกงที่
๒๓. โยมพ่อหลวงปู่อายุสั้น เพราะกรรมในอดีตท่านเป็นพ่อค้า มีโจรมาปล้น ท่านต่อสู้และฆ่าโจรตาย วิบากกรรมปาณาติบาตนี้มาส่งผล
๒๔. ท่านทั้งสองให้กำเนิดกายเนื้อหลวงปู่ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย ท่านก็จะได้บุญมาก บุญนี้จะทำให้ท่านได้สมบัติทั้งสาม คือมนุษย์สมบัติ ทิพยสมบัติ และนิพพานสมบัติ
๒๕. ป้าดาก็เคยเป็นพี่สาวของหลวงปู่ในชาติที่หลวงปู่เกิดเป็นพระราชาที่ชอบบริจาคทาน และได้เห็นการบริจาคทานของพระราชาผู้เป็นพระอนุชา ตอนแรกก็ปีติเลื่อมใสในการบริจาคทาน
๒๖. แต่ต่อมาเห็นสมบัติในท้องพระคลังร่อยหรอลงก็เสียดาย จึงไม่ยินดีในการบริจาคทาน และไปห้ามปรามพระราชาไม่ให้บริจาคทานต่อไปอีก แต่พระราชาท่านไม่ย่อท้อในการทำทาน ท่านยังทำต่อไป
๒๗. ด้วยวิบากกรรมนี้ จึงทำให้ชาตินี้ตอนแรกป้าดาร่ำรวย แต่ภายหลังกลับยากจนแต่จิตที่ยินดีในช่วงแรกที่พระราชาบริจาคทานชาตินี้จึงได้มาเป็นพี่สาวหลวงปู่
๒๘. บุญปัจจุบันของป้าดาที่ได้ดูแลหลวงปู่ในชาติปัจจุบันและบุญของหลวงปู่ได้มาช่วยฟื้นฟูฐานะของป้าดาให้กลับคืนมาใหม่ด้วยการจำหน่ายรูปหลวงปู่ใส่กรอบ
๒๙. เมื่อป้าดาตายแล้ว หลวงปู่ก็พากลับไปดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ ส่วนภพชาติเบื้องหน้ายังไม่แน่ว่าจะได้มาเป็นพี่สาวหลวงปู่อีกหรือไม่
บทสัมภาษณ์เจ้าของ Case Study
องุ่น สุขเจริญ : ปู่ผง (ผง มีแก้วน้อย) เคยบอกกับน้าว่า “ใครทำอะไรให้หลวงพี่ (หลวงปู่) ไม่ว่าท่านจะมีชีวิตอยู่หรือตายแล้ว ได้บุญไม่ต้องพูดถึงกันล่ะ คือ ได้บุญมากขนาดประมาณไม่ได้ เป็นไขย ๆ กัป ๆ (ปัจจุบันปู่ผงเสียชีวิตและไปอยู่กับหลวงปู่ที่ดุสิตบุรีแล้ว)
องุ่น สุขเจริญ : คุณครูไม่ใหญ่ดำริหล่อหลวงปู่ทองคำ น้าก็ชวนลุงหลอมกัลฯ องุ่น สุขเจริญ มาหล่อ น้าบอกว่า “ตาหลอม ทองที่มีอยู่ ๓ บาท เอาไปหล่อหลวงปู่นะ” ตาหลอมบอก “ไม่ได้ ๆ ลูกสาวกูให้มา” น้าเลยบอกว่า “ตาหลอม ตาหลอมจะระลึกชาติกี่ชาติถ้าชาติเดียวเก็บทองไว้ให้ดี ถ้าจะระลึกหลายชาติ เอามาหล่อหลวงปู่เลย” “ชะ ๆ อีหงุ่น มันแรงไปมั้ยมึง” “บอกไว้เลยนะตาหลอม ทองนี้ถ้าไม่หล่อหลวงปู่คราวนี้ แกตายไปแล้วฉันเอาแน่” “เอาไม่ได้ ๆ ทองกู” “ตาหลอม ถามจริง ๆ เถอะ ตั้งแต่ลูกสาวให้ทองมาเนี่ย เคยกราบทองบ้างหรือยัง” “ชะ ๆ อีหงุ่น กูไม่ใช่คนบ้านะ อยู่ ๆ จะไปเอาทองมากราบ” “อยากกราบมั้ยล่ะ ถ้าอยากกราบแกเอาไปหล่อหลวงปู่ แกได้กราบ คนทั่วโลกได้กราบหลวงปู่ กราบทองแกด้วย” น้าให้ตาหลอมนัดลูกสาวบุญธรรมมาวัดวันอาทิตย์ พอเจอกันน้าก็พูดว่า “หนูอยากเป็นลูกพ่อหลอมใช่มั้ย เอาทองที่ให้พ่อหลอมมาหล่อหลวงปู่เลย แล้วหนูอธิษฐานให้ดีว่า ภพชาติต่อไป ถ้าพ่อหลอมแต่งงาน ให้ได้เกิดเป็นลูกพ่อหลอม แต่ถ้าพ่อหลอมออกบวชตลอดชีวิต หนูก็ขออุปัฏฐากพ่อหลอมตลอดชีวิตเอามั้ย” “เอาเลย ๆ น้า หนูจะเพิ่มทองให้อีก” แล้วพ่อลูกก็เอาทองไปถวายคุณครูไม่ใหญ่ สาธุ ต่อมา คุณครูไม่ใหญ่ก็อาราธนาองค์หลวงปู่ทองคำมาให้ลูก ๆ หลาน ๆ กราบไหว้ที่สภาธรรมกายสากล ตาหลอมก็ไปกราบหลวงปู่ แกร้องไห้ด้วยความปีติ เดินมาขอโทษและขอบคุณน้าที่ชวนแกหล่อหลวงปู่ (ปัจจุบันลุงหลอมเสียชีวิตแล้ว และได้ไปอยู่กับหลวงปู่ที่ดุสิตบุรี)
องุ่น สุขเจริญ : พอทราบข่าวว่า คุณครูไม่ใหญ่จะหล่อหลวงปู่องค์ที่ ๘ ประดิษฐานไว้ที่ที่หลวงปู่ตั้งมโนปณิธานออกบวชตลอดชีวิต น้าปลื้มมาก ๆ เพราะคิดในใจมานานว่า คุณครูไม่ใหญ่น่าจะหล่อหลวงปู่ไว้ตรงนี้ด้วย น้าได้แต่งเป็นกลอนของน้าไว้ดังนี้ “พออายุได้ ๑๔, ต้องทำหน้าที่แทนพ่อ, คือท่านต้องค้าขายต่อ, จากโยมพ่อของท่าน, จนกระทั่งเติบใหญ่, อายุได้ ๑๙, ยังล่องเรือข้าวค้าขาย, ผ่านคลองก็เล็ก, ไอ้โจรก็ร้าย, ท่านจึงได้อธิษฐาน, ขอให้ได้บวชเสียก่อน, จะไม่อาวรณ์สิ่งใด, บวชแล้วจะไม่ขอสึก, ถ้าบวชได้ดั่งใจนึก, สมดังคำอธิษฐาน” มาหล่อหลวงปู่องค์ที่ ๘ กันทั่วโลกเลยนะคะ
