นิทานอีสป เรื่อง นกกระยางเรื่องมาก
ผู้แต่ง : อีสป

       นกกระยางตัวหนึ่งค่อยๆ เยื้องย่างไปตามฝั่งลำธาร สายตาจับจ้องน้ำใสแจ๋ว ลำคอยาวและจะงอยปากแหลมของมันพร้อมจะจิกอาหารชิ้นเล็กๆ เป็นมื้อเช้า ในน้ำใสมีฝูงปลามากมาย แต่คุณชายนกกระยางก็ไม่ชื่นชมยินดีกับเช้าวันนั้นแม้แต่น้อย

          "ข้าไม่กินปลาตัวเล็กตัวน้อยหรอก" มันเอ่ยขึน พวกปลาซิวปลาสร้อยไม่เหมาะกับนกกระยางสักนิด

        ทันใดนั้นก็มีปลาเพิร์ชน้อยงดงามว่ายเข้ามาใกล้ๆ "ก็ยังไม่ใช่อีกนั่นละ" นกกระยางพูด "ข้าไม่เสียแรงอ้าปากเพื่อของพรรค์นั้นอยู่แล้ว!"

         เมื่อดวงอาทิตย์ลอยสูง ฝูงปลาก็ว่ายจากน้ำตื้นแถวริมตลิ่งดำลงสู่น้ำเย็นที่ลึกกว่ากลางลำธาร คราวนี้นกกระยางไม่เห็นปลาหลงเหลือสักตัว สุดท้ายมันอดดีใจไม่ได้ที่อย่างน้อยก็อุตส่าห์ได้หอยทากตัวจิ๋วมาเป็นอาหารเช้าตัวหนึ่ง 

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::

อย่าเรื่องมากเกินไป มิฉะนั้นอาจเหลือแต่สิ่งที่แย่ที่สุด หรือไม่ก็ไม่ได้อะไรเลย

:: พุทธภาษิต ::

 อปฺปมาทญฺจ เมธาวี ธนํ เสฏฺฐฺ รกฺขติ
ปราชญ์ย่อมรักษาความไม่ประมาทไว้ เหมือนทรัพย์ประเสริฐสุด

The Heron

         A heron was walking sedately along the bank of a stream, his eyes on the clear water, and his long neck and pointed bill ready to snap up a likely morsel for his breakfast. The clear water swarmed with fish, but Master Heron  was hard to please that morning.

         "No small fry for me," he said. "Such scanty fare is not fit for a Heron."

         Now a fine young Perch swam near.

        "No indeed," said the Heron. "I wouldn't even trouble to open my beak for anything like that!."

       As the sun rose, the fish left the shallow water near the shore and swam below into the cooldepths toward the middle. The Heron saw no more fish, and very glad was he at last to breakfast  on a tiny Snail.

:: The moral of this story is ::

Do not be too hard to suit or you may have to be content with the worst
or with nothing at all.