นิทานอีสป เรื่อง หมาจิ้งจอกกับไก่ฟ้า
ผู้แต่ง : อีสป
 

       คืนวันหนึ่งที่แสงจันทร์ส่องสว่าง หมาจิ้งจอกเดินทอดน่องไปตามราวป่าเหมือนเช่นเคย มันเห็นไก่ฟ้าฝูงหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งของต้นไม้เก่าแก่สูงใหญ่เกินกว่าที่มันจะเอื้อมถึง ไม่นานนัก จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ก็พบวงแสงจันทร์บนพื้นซึ่งสว่างพอที่ไก่ฟ้าจะมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน มันจึงยืนขึ้นบนขาหลังแล้วเริ่มเต้นระบำอย่างบ้าคลั่ง ทีแรกมันหมุนตัวไปรอบๆ เหมือนลูกข่าง จากนั้นจึงกระโดดขึ้นกระโดนลง รวมถึงกระโดดโลดเต้นด้วยท่าทางแปลกๆ ทุกลีลา พวกไก่ฟ้าจ้องมองด้วยความงุนงง ตาแทบจะไม่กระพริบด้วยกลัวว่าจะคลาดสายตาจากเจ้าหมาจิ้งจอก

       และแล้วเจ้าหมายจิ้งจอกก็ทำท่าเหมือนจะปีนต้นไม้ ทันใดนั้นมันก็ตกลงมานอนแน่นิ่้งแกล้งทำเป็นตาย อึดใจต่อมามันก็กระโดดด้วยขาทั้งสี่ หลังของมันลอยอยู่กลางอากาศ พวงหางของมันกวัดไกวจนดูเหมือนเปล่งประกายสีเงินใต้แสงจันทร์

       จนถึงตอนนี้พวกไก่ที่น่าสงสารก็รู้สึกหัวหมุนไปหมด เมื่อหมาจิ้งจอกเริ่มการแสดงทั้งหมดอีกรอบ พวกมันก็ยิ่งวิงเวียนมากขึ้นจนกระทั่งเสียหลักหล่นจากกิ่งไม้และตกลงมาเป็นอาหารของเจ้าหมาจิ้งจอกทีละตัว

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
การใส่ใจในอันตรายมากเกินไปอาจเป็นเหตุให้ตกเป็นเหยื่อของมันได้

:: พุทธภาษิต ::
สพฺพํ เภทปริยนฺตํ เอวํ มจฺจาน ชีวิตํ.
ชีวิตของสัตว์เหมือนภาชนะดิน ซึ่งล้วนมีความสลายเป็นที่สุด.
ที . มหา. ๑๐/ ๑๔๑. ขุ. สุ. ๒๕/ ๔๔๘. ขุ. มหา. ๒๙/ ๑๔๕.

THE FOX AND THE PHEASANTS

       One moonlight evening as Master Fox was taking his usual stroll in the woods, he saw a number of Pheasants perched quite out of his reach on a limp of a tall old tree. The sly Fox soon found a bright patch of moonlight, where the Pheasants could see him clearly; there he raised himself up on his hind legs, and began a wild dance. First he whirled 'round and 'round like a top, then he hopped up and down, cutting all sorts of strangge capers. The Pheasants stared giddily. they hardly dared blink for fear of losing him out of their sight a single instant.

        Now the Fox made as if to climb a tree, now he fell over and lay still, playing dead, and the next instant he was hopping on all fours, his back in the air, and his bushy tail shaking so that it seemed to throw out silver sparks in the moonlight.

        By his time the poor birds' heads were in a whirl. And when the Fox began his performance all over again, so dazed did they become, that they lost their hold on the limb, and fell down one by one to the Fox.

:: The moral of this story is ::
Too much attention to danger may cause us to fall victims to it.