สัมภาษณ์พิเศษ
เรื่อง : ร.ลิ่วเฉลิมวงศ์ e-mail: [email protected] ภาพ : เจริญ เพ็ชรกิจ / สมเกียรติ ต๊ะโปง

        ความรัก..ทำให้เราอยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตให้คนที่เรารัก แต่มันไม่ง่ายเลย เพราะความไม่เข้าใจ อาจทำให้เขาไม่ยอมรับสิ่งที่เรามอบให้แต่เธอคนนี้..ทำได้สำเร็จแล้วด้วยหัวใจแห่งรักอย่างแท้จริง

      คำพังเพยที่ว่า "ความรักทำให้คนตาบอด" คงใช้ไม่ได้กับคนในครอบครัวนี้ เพราะความรักของเธอทำให้คนในครอบครัวตาสว่างจนเห็นช่องทางที่ทำให้ชีวิตหลุดพ้นจากความลำบากยากจน

        วิชัย โพธิวัฒน์ - สวาท ปรีอารมย์ คู่สามีภรรยา ที่เริ่มต้นชีวิตจากความ "ไม่มี"เขาทั้งสองไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ ไม่มีเงิน ไม่มีข้าวกิน และไม่มีแม้กระทั่งทางเลือก!

        "เราลำบากมาตั้งแต่แม่ตาย พ่อก็ทิ้งเราไปอยู่ กับแม่ใหม่ ปล่อยให้เราอยู่กันเองในพี่น้อง ๙ คน ซึ่งพี่คนโตตอนนั้นอายุแค่๑๕ ปี ส่วนเราเองอายุได้ ๔ ขวบตอนนั้นเราไม่มีเงินเลยต้องอยู่อย่างอดมื้อ กินมื้อ อีกทั้งยังต้องเลี้ยงน้องที่ยังแบเบาะอาหารที่ดี ที่สุดที่ให้น้องกิน คือ น้ำข้าว นมข้นหวานละลายน้ำ ที่เขาห้ามใช้เลี้ยงทารก ชีวิตเราทุลักทุเลมาก เรา อดอยาก ต้องทนหิวกันทั้งครอบครัว ถึงขนาดว่าเรา อยากกินเงาะมาก ก็ต้องไปเก็บเปลือกเงาะที่เขาทิ้งแล้ว เอามาแซะเนื้อที่พอติดอยู่ที่ส่วนหัวเอามากิน เราอยากกินลำไย เราก็ไปเก็บเม็ดลำไยที่เขากินแล้ว เอามาอมๆ ในปาก บางวันก่อนจะไปโรงเรียน ก็เอาน้ำในตุ่มใส่น้ำปลาร้าต้ม แล้วซดกินกับน้องเพื่อประทังความหิวไปก่อน พอถึงตอนกลางวันเราเดินมาเจอน้องนั่งร้องไห้อยู่เราก็ถามว่า"มึงร้องทำไม" เขาตอบว่า "หิว" คำพูดของน้องตอนนั้นมันแปล๊บเข้าไปในใจ ทำให้เราสะเทือนใจมากแต่เราก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะเราก็หิวไส้กิ่วไม่แพ้กัน และเหตุการณ์นี้เองทำให้เรามีความคิดขึ้นว่าจะเข้ากรุงเทพฯถ้าไม่รวยจะไม่กลับมา"

        แต่ตอนนั้นเราเพิ่งจบ ป.๖ ตัวก็เล็กแกร็น อายุก็น้อย พี่สาวจึงไม่เห็นด้วยว่าจะให้ไปทำงานที่กรุงเทพฯ เขาบอกว่า"อย่างมึง ไม่เกิน ๓ วันก็ร้องไห้ กลับบ้าน"แต่เราไม่เชื่อ เรายังยืนกรานที่จะไป เพราะรู้ว่า หากไม่ไปชีวิตก็ต้องอดอยากอยู่อย่างนี้ ต้องเลี้ยงควาย หาผัก จับปลากินไปเรื่อยๆ อย่าง ไม่รู้อนาคต ชีวิตคงไม่ดีขึ้นแน่ เราจึงตัดสินใจไปหานายหน้าที่เขาหาคนเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ แล้วยัดเสื้อ ๒ ตัว กางเกง ๑ ตัว ใส่ถุงก๊อบแก๊ปหิ้วตามเขามา จนได้งานที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ซึ่งเราลำบากมาก อีกทั้งยังเป็นเด็กตัวนิดเดียวสิบกว่าขวบ ต้องตื่นตีห้า นอนสี่ทุ่มทุกวันทำทุกอย่างทั้งงานบ้าน งานร้าน จนนอนร้องไห้คิดถึงพ่อ คิดถึงพี่สาว คิดถึงน้องๆ ทุกคน แต่เราก็หนีกลับกาฬสินธุ์ไม่ได้้เพราะเราไม่มีเงินติดตัวเลย ไม่รู้จักทาง ไม่รู้จักใคร จึงมีทางเลือกแค่ทางเดียว คือ อดทน

 "มีพี่คนหนึ่งเขามาชวนเราสร้างพระ เราดีใจสุด ๆ เขาบอกเราว่า หนึ่งหมื่นบาท เราก็ตอบตกลงทันที ทั้ง ๆที่ตลอดชีวิตของเรา ที่ผ่านมาเคยทำบุญ สูงสุดแค่ ๕๐๐ บาท แล้วทั้งครอบครัวเราตอนนั้นก็มีเงินเก็บกันแค่หมื่นเดียวเท่านั้น