ผลการปฏิบัติธรรม
เรื่อง : ธัมม์ วิชชา
เริ่มต้นด้วยคำว่า "ง่าย" แล้วหยุดกับนิ่งอย่างสบายๆ..แค่นี้จริง ๆ
ศิลปะการต่อสู้ เคล็ดลับสำคัญของแต่ละสำนักอยู่ที่ท่าไม้ตาย ซึ่งกว่าจะได้ท่าไม้ตายแต่ละท่ามา นักสู้ทั้งหลายล้วนต้องผ่านการฝึกฝนที่ผาดโผน ทรหด อดทน จนช่ำชอง ต่างจากศิลปะแห่งการบรรลุธรรม ซึ่งมีเคล็ดลับที่สำคัญคือ ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่นั่งเฉย ๆ ทำใจโล่ง ๆ ว่าง ๆ ที่ศูนย์กลางกาย แค่ว่างได้ นิ่งได้ ก็สามารถกุมชัยชนะแห่งการเข้าถึงความสุขภายในได้อย่างง่ายดาย
ซึ่งเคล็ดลับหลักวิชชานี้ เป็นสิ่งที่ทำได้ อย่างง่าย ๆ และเมื่อหลาย ๆ คนนำไปปฏิบัติ ก็สามารถที่จะบรรลุสู่จุดมุ่งหมายในการปฏิบัติธรรมได้จริง ๆ ดังเรื่องราวตัวอย่างของพระภิกษุ ธรรมทายาทเหล่านี้...
 |
พระธรรมทายาทยงยุทธ คุณาธาโร
"ตอนอายุ ๒๑ ปี อาตมาเคยบวชแล้ว ๑ ครั้ง ตอนนั้นสวดมนต์ทำวัตรไม่เคยขาด ออกรับกิจนิมนต์ อย่างสม่ำเสมอ และยังช่วยหลวงพ่อดูแลรักษาวัด อาตมาบวชอยู่เกือบ ๕ พรรษา ก็มีเหตุให้ต้อง ลาสิกขา แต่บุญที่จะได้บวชอีกก็ยังพอมี เพราะเมื่อ ปีที่แล้ว แม่ชีที่อยู่ข้างบ้านเห็นอะไรในตัวอาตมาสักอย่าง จู่ ๆ ก็มาบอกให้บวช แล้วยังบอกอีกว่าถ้าไม่บวชต้องตายไม่ดีแน่ ๆ แล้วโยมแม่ก็อยากให้ อาตมาบวชแบบไม่ต้องสึกด้วย ซึ่งโยมป้าก็อาสาจะ ดูแลโยมแม่ให้ แถมยังบอกอีกว่า ถ้าบวชได้ตลอดก็บวชไปเลย ป้าไม่ทิ้งแม่หรอก จึงตัดสินใจเข้ามาบวชในโครงการ
ตอนแรก ๆ ที่เข้าโครงการ ยอมรับว่าท้อ เพราะกฎเยอะ ทำอะไรต้องเป๊ะทุกอย่าง แต่พอทำไปเรื่อย ๆ และได้นั่งสมาธิมากขึ้น ก็เริ่มดีขึ้น แต่ตอนแรกนั่งได้อย่างมาก ๒ นาที ก็เมื่อยแล้ว แต่ก็พยายามนั่ง และเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เพราะมักจะเห็น แสงแว็บ ๆ เหมือนคนส่องไฟฉายเป็นประจำ บางที ก็รู้สึกวูบ ๆ บางทีก็รู้สึกโล่งมาก โล่งเหมือนไม่มีใคร อยู่ด้วยเลย เป็นอย่างนี้มาเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง รู้สึกว่าตัวเองนั่งดีมาก แล้วก็มีอาการเหมือนตกจาก ที่สูงเป็นพัก ๆ พอตกครั้งที่ ๔ ก็เหมือนมีอะไรมาไต่ยิบ ๆ อยู่ตรงช่วงหน้าผาก พอไต่ลงมาจนถึงเพดานปากก็รู้สึกเย็น ๆ แล้วก็เห็นเป็นเม็ดแสงกลม เล็ก ๆ ตอนนั้นใจเต้นแรงมาก แต่ก็ทำว่าง ๆ นิ่ง ๆ รู้อีกทีก้อนแสงเล็ก ๆ ก็หล่นตุ้บลงที่กลางท้อง แล้ว ก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมาเลย
ตอนนั้นในท้องเย็นมาก ตัวก็เบาโล่ง ๆ ไม่คิดอะไร แล้วก็เห็นอะไรราง ๆ มีรูปร่างคล้ายองค์พระ พอมองเฉย ๆ เหมือนไม่ได้มอง องค์พระก็ชัดขึ้น สวยงามมาก องค์พระใหญ่แบบพอดี ๆ จน ตัวอาตมาเข้าไปสวมอยู่ในตัวท่านได้ ตอนนั้นขนลุก ไปหมด ปีติใจมากจนน้ำตาไหล พอเห็นองค์พระ แจ่ม ๆ ใจลึก ๆ มันก็พูดกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่า องค์พระ มีจริง ๆ เป็นอย่างนี้เองหรือ อาตมามีความสุขมาก เกิดมาไม่เคยสุขแบบนี้เลย.. ตั้งแต่วันนั้น องค์พระก็อยู่กับอาตมา คลุมตัวไว้ตลอดทุกฝีก้าว บางทีก็มาแบบราง ๆ บางทีก็เห็นชัดมาก แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะตรึกถึงท่านเสมอ และจะอธิษฐานกับหลวงปู่ ขอให้ช่วยให้องค์พระอยู่กับอาตมาตลอดไปด้วย
 |
พระธรรมทายาทเชิงชาย ถิรวิริโย
"ก่อนมาบวช อาตมามีอาชีพเป็นช่างรับเหมา ไม่ว่าจะเป็นงานไม้ งานปูน งานโครงเหล็ก อาตมา ทำได้ทุกชนิด ช่วงประมาณปี ๒๕๕๔ อดีตเทพธิดา ข้างกายได้เสียชีวิตลง ทำให้รู้สึกแย่มาก จิตใจว้าวุ่น ทำอะไรไม่ถูก อาตมาเลยหันหน้าเข้าวัด ยึดธรรมะ เป็นที่พึ่ง ซึ่งวัดที่อาตมานับถือแบ่งการปฏิบัติออกเป็นสองบัลลังก์ บัลลังก์แรกให้เดินจงกรม บัลลังก์ที่สองให้นั่งสมาธิ รวมแล้วต้องปฏิบัติถึง ๓ ชั่วโมง แต่อาตมาชอบนั่งสมาธิรวดเดียวไปเลยมากกว่า อาตมาปฏิบัติธรรมอย่างนี้อยู่ช่วงหนึ่ง ก็พอดีโยม พี่ชายมาเล่าเรื่องที่เคยบวชในโครงการอุปสมบทหมู่ ๑๐๐,๐๐๐ รูป เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๕๓ ให้ฟังว่า " ที่วัดพระธรรมกายเขาฝึกพระเหมือนทหารดี ๆ นี่แหละ มีการปฏิบัติเป็นขั้นเป็นตอน เป็นระเบียบทุกอย่างเลย อาตมาฟังแล้วจึงตัดสินใจมาบวช
"ตอนบวชใหม่ ๆ อาตมาเคยเห็นองค์พระแก้วใสเข้ามาสัมผัสอยู่ในท้องด้วย แต่ตอนนั้นเห็น แว็บเดียว แค่ชั่วช้างสะบัดหู พอปฏิบัติมาเรื่อย ๆ ก็เริ่มเห็นดวงแก้วเปล่งแสงได้บ้าง ซึ่งเวลาอาตมาฟัง หลวงพ่ออ่านผลการปฏิบัติธรรมของพระธรรมทายาท ศูนย์อื่น ฟังไปก็จะตรองตามว่าแต่ละขั้นแต่ละตอน ท่านทำกันอย่างไร ความเข้าใจมันก็ค่อย ๆ แตกแขนงออกไป พอมานั่งตามอย่างไปเรื่อย ๆ สมาธิก็ดีขึ้น โดยเวลานั่งอาตมาจะหายใจลึก ๆ ยาว ๆ ก่อน แล้วก็ใช้จิตสำนึกจับองค์พระประธานที่อยู่บนหิ้งพระ เอาท่านมาไว้ในจิตเราที่ศูนย์กลางกาย แล้วก็ค่อย ๆ มองไปเรื่อย ๆ พร้อม ๆ กับภาวนา "สัมมา อะระหัง" ไปด้วย สักพักจะรู้สึกว่าจิตมันว่าง มาก ว่างเหมือนตัวเราไม่มีน้ำหนัก แล้วก็คล้าย ๆ จะตกอะไรสักอย่างที่ลึก ๆ ลงไป ใจมันก็หวิว ๆ ตอนนั้นไม่เจ็บไม่ปวด เหมือนทุกอย่างมันลอย ๆ นุ่มนิ่ม
"พอจิตว่างจนรู้สึกว่าว่างดีจริง ๆ อาตมาก็เห็นว่าองค์พระที่จับเอาไว้ตั้งแต่แรกมีลักษณะผิดไปจากเดิม คือท่านดูใสแบบโปร่งแสง มีความสว่าง นิด ๆ มีเกตุแหลม ๆ อยู่บนเศียรด้วย แล้วท่านก็ใหญ่ขนาดถ้าจับด้วยมือเดียวก็คงจะเต็มฝ่ามือ พอเอาจิตไปจับท่านไว้นิ่ง ๆ ประมาณครึ่งชั่วโมง จิตมันก็ว่างขึ้นไปอีก ต่อมาจึงลองค่อย ๆ นึกให้ท่าน ขยายกว้างออก ท่านก็ขยายได้ ขยายจนกรอบนอก ของท่านเข้ามาสวมกายของอาตมาไว้ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรเลย รู้แต่ว่าตัวเรากำลังนั่งสมาธิ องค์พระ ก็กำลังนั่งสมาธิ นิ่งอยู่อย่างเดียว สมองก็ว่างเปล่า จิตใจก็ว่างเปล่า เย็น ๆ อยู่ข้างใน ใจก็ชุ่มชื่นตลอด เวลา"
 |
ในทุกครั้งที่เราปฏิบัติธรรม เราต้องเริ่มต้น อย่างง่าย ๆ สบาย ๆ คือ หลับตาเบา ๆ เอาใจวาง นิ่ง ๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ วางนิ่ง ๆ เบา ๆ โดยไม่ต้องคิดหรือคาดหวังอะไรทั้งสิ้น เมื่อจิตปราศจากการคาดหวัง ความสมหวังจึงจะบังเกิด และต้องหมั่นตอกย้ำเสมอว่า ธรรมะเป็นของลึกซึ้ง แต่ไม่ยากที่เราจะเข้าถึง โดยเราต้องไม่ทำของง่ายให้เป็นของยาก เพราะถ้าทำอย่างง่าย ๆ จะเข้าถึงธรรมะได้อย่างง่ายดายจริง ๆ ดั่งประสบการณ์ของพระท่านที่ได้เข้าถึงมาแล้ว ซึ่งถ้าอ่านอีกกี่รอบ ๆ เราจะรู้สึกได้ทันทีว่า ทำไมมันช่างง่ายอย่างนี้ ดังนั้น มาเริ่มต้นที่คำว่า ง่าย และหมั่นปฏิบัติธรรมอย่าง ต่อเนื่องอย่างสบาย ๆ กันดีกว่า
