ความดีพื้นฐานสากล การฝึกฝนนิสัย ในชีวิตประจำวัน

5 ห้องชีวิต เนรมิตนิสัย
การ์ตูน เรื่อง แม่ครัวรุ่นใหม่ ห้องครัว

  เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นในยุคหนึ่งที่ผู้คนไม่ทำอาหาร และไม่มีร้านขายอาหารนอกบ้านไม่ว่าครอบครัวไหนต่างก็ต้องซื้อหุ่นยนต์ “แม่ครัว” ไว้ เพื่อช่วยดูแลเรื่องอาหารการกิน

   หุ่นยนต์แม่ครัวมีความคิดและความสามารถใกล้เคียงกับมนุษย์มาก โดยเฉพาะแม่ครัวรุ่นใหม่ล่าสุดที่ถูกสร้างให้มี “ปัญญารู้คิด” ติดมาด้วย เพื่อคอยประมวลความสมเหตุสมผลของทุกคำสั่ง และแม่ครัวรุ่นนี้เพิ่งวางจำหน่ายไปสดๆ ร้อนๆ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง

   “โอ้… ดูดีทีเดียว รุ่นใหม่ล่าสุดเลยเหรอ งั้นเอารุ่นนี้ล่ะ หวังว่าคงไม่พังเร็วอย่างรุ่นก่อนๆ นะ” วันชัยชายร่างอ้วนผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวกล่าวขึ้น

     “ไม่พังก่อนวันหมดอายุการใช้งานแน่นอนครับ” พนักงานตอบและยิ้มอย่างมั่นใจ
 

    “วันชัย” เป็นเศรษฐีประจำเมืองนี้ เขามีภรรยาชื่อ “ระริน” และมีลูกชายวัยแปดขวบชื่อ “ต้น” ครอบครัวนี้ใช้แม่ครัวพังก่อนวันหมดอายุการใช้งานทุกตัว ด้วยคำสั่งที่ทำให้แม่ครัวต้องทำงานหนักเพิ่มขึ้นอีกหลายสิบเท่า เช่น มื้อนี้ต้องมีเห็ดที่แพงที่สุดในโลก เนื้อที่แพงที่สุดในโลก ไอศกรีมที่แพงที่สุดในโลกอาหารทุกอย่างต้องแพงที่สุดในโลก และที่สำคัญคือ ต้องจัดเตรียมให้ทันเวลาที่พวกเขาต้องการเท่านั้น ซึ่งแม่ครัวรุ่นก่อน ๆ ก็จะเพียรหามาให้จนได้ แต่กลไกภายในก็จะชำรุดก่อนเวลาอันควร
 

    เมื่อกลับจากร้านจำหน่ายหุ่นยนต์ วันชัยตรงดิ่งเข้าไปในห้องทำงาน แล้วจดจ่ออยู่กับเอกสารกองพะเนิน ต้นปรี่เข้าไปในห้องนั่งเล่น รื้อของเล่นสุดไฮเทคมากมายออกมาจากกล่องขนาดใหญ่

     และก่อนที่ระรินจะขึ้นไปขัดเครื่องเพชรของตนเองในห้องนอนเธอก็ได้ป้อนคำสั่งให้แม่ครัวว่า

    “แม่ครัวรหัส ๕๓๗๕ วันนี้ฉันอยากกินอาหารที่แพงที่สุดในโลกเธอช่วยหาวัตถุดิบชั้นยอดมาปรุงเป็นอาหารเย็นให้ฉันที ส่วนสามีและลูกชายของฉันเธอไปถามพวกเขาเองก็แล้วกัน”
 

      สัญญาณเริ่มต้นการทำงานครั้งแรกดังขึ้น “ไม่ค่ะ” แม่ครัวปฏิเสธคำสั่งของระริน

      “ อ ะ ไ ร กั น เ นี่ ย ” ระรินตกใจเพราะไม่เคยถูกแม่ครัวปฏิเสธมาก่อน

      “เกิดอะไรขึ้น… วันชัย วันชัย มานี่หน่อย” ระรินร้องเรียกวันชัยเสียงดัง

      “ผมกำลังยุ่ง คุณมีอะไรหรือเปล่า” วันชัยเดินมาหาด้วยท่าทีไม่เต็มใจนัก
 

   “สวัสดีค่ะ ฉันคือแม่ครัวรหัส ๕๓๑๕ หากพวกคุณสั่งในสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผลและเกินความจำเป็น ฉันจะปฏิเสธคำสั่งนั้นทันทีค่ะ” แม่ครัวอธิบายเอง

      “ฉันเชื่อมต่อกับข้อมูลเดิมของแม่ครัวตัวเก่าๆ เพื่อตรวจสอบประวัติการใช้งานแม่ครัวของพวกคุณแล้ว ตอนนี้ฉันพบปัญหาเกี่ยวกับนิสัยการกินอาหารของพวกคุณหลายอย่าง ซึ่งต้องได้รับการปรับปรุงอย่างเร่งด่วนค่ะ” แม่ครัวรายงาน

      วันชัยกับระรินนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก

      “โอ… แม่ครัวรุ่นใหม่เป็นแบบนี้หรือ” วันชัยรำพึง

      และสิ่งที่แม่ครัวบอกว่า “ต้องปรับปรุงอย่างเร่งด่วน” นั้นก็เริ่มต้นขึ้นทันทีในอาหารมื้อเย็น
 

     “ระบบของฉันถูกตั้งค่าให้ทำงานเป็นเวลา พวกคุณจึงต้องรับประทานอาหารให้ตรงเวลาเช่นกัน
อาหารเช้า ๗.๐๐ น.
อาหารกลางวัน ๑๒.๐๐ น.
อาหารเย็น ๑๘.๐๐ น.

    “หากพวกคุณต้องไปทำงาน หรือไปโรงเรียน ฉันจะเตรียมอาหารกล่องไว้ให้แต่เมื่ออยู่ที่บ้านจะไม่มีการเสิร์ฟอาหารที่โต๊ะทำงาน ในห้องนั่งเล่น หรือในห้องนอนอีกแล้วค่ะ เมื่อถึงเวลา ทุกคนจะต้องมาพร้อมหน้ากันในห้องอาหารเท่านั้น” แม่ครัวกำชับ

       “ทำไมล่ะครับ ผมอยากกินไปเล่นไปนี่นา” ต้นถามหน้าตาบูดบึ้ง

       “กินเสร็จแล้วค่อยเล่นดีกว่านะจ๊ะ” แม่ครัวบอก

      วันชัยกับระรินได้ยินก็มองหน้ากันด้วยความรู้สึกแปลกๆ ซึ่งอธิบายไม่ได้ รู้แค่ว่า คำพูดแบบนั้นพวกเขาน่าจะเป็นคนพูดกับลูกเอง
 

    อาหารเย็นมื้อแรกของแม่ครัวคือ ข้าวสวยร้อนๆ แกงจืดเต้าหู้หมูสับ ผัดผักใส่กุ้ง ปลาทูทอด ยำหัวปลีไก่ ไข่ทรงเครื่อง และผลไม้อีกสองอย่างคือ ส้ม กับ มะละกอ

    “อาหารมื้อนี้มีประโยชน์และครบห้าหมู่ ลองกินดูสิคะ แล้วพวกคุณจะชอบ” แม่ครัวเชิญชวน

   วันชัยกับระรินไม่คุ้นเคยกับการกินอาหารร่วมโต๊ะกันมานานแล้ว สำหรับต้นเริ่มนับตั้งแต่ที่เขาจำความได้ นี่คือครั้งแรกที่ได้กินอาหารร่วมกับพ่อแม่ เพราะทุกครั้งทั้งสามคนจะสั่งแยกกันคนละจานและกินในพื้นที่ที่ตัวเองต้องการ
 

   “ต้นจ๊ะ ใช้ช้อนกลางตักกับข้าวสิจ๊ะ” แม่ครัวคอยบอกเมื่อเห็นต้นกำลังจะจ้วงช้อนของตนเองลงในชามแกงจืด

        “แก้วน้ำของหนูอยู่ทางขวาจ้ะ” แม่ครัวบอกอีกครั้งเมื่อต้นกำลังหยิบแก้วน้ำของวันชัย

         วันชัยกับระรินได้แต่นั่งมองต้น และมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นภายในใจ

  พวกเขารู้สึกผิดนั่นเอง…เพราะทั้งคู่ต่างก็ไม่เคยสอนสิ่งเหล่านี้ให้ต้นเลยมิหนำซํ้ายังปล่อยให้ลูกกินข้าวท่ามกลางของเล่นมาตลอดมื้อแรกกับแม่ครัวรุ่นใหม่วันนี้ ช่างมีอะไรหลายอย่างสะกิดความรู้สึกของวันชัยและระรินเหลือเกิน
 

     วันต่อมา แม่ครัวเบิกเงินไปจ่ายตลาดในราคาที่พอเหมาะ และมีจำนวนพอดีสำหรับสามคน แล้วจึงนำมาปรุงเป็นอาหารที่มีประโยชน์ครบห้าหมู่

    “อร่อยกว่าเมื่อวานอีก” ต้นเคี้ยวหมูก้อนทอดแก้มตุ่ยแม่ครัวยิ้มและคอยสังเกต เพื่อเก็บข้อมูลว่า แต่ละคนชอบกินอะไรวันชัยกับระรินก็อมยิ้มโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นต้นกินอย่างเอร็ดอร่อย

      “จะว่าไป ผมเพิ่งเคยเห็นหน้าตาของลูกตอนกินข้าวชัดๆ นี่แหละเห็นแล้วก็อิ่มใจดีนะ” วันชัยพูด

    “ฉันก็ด้วยค่ะ” ระรินยิ้มพลางตักกับข้าวเพิ่มให้ลูก ส่วนแม่ครัวยืนมองอยู่ห่างๆ แอบเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่ค่อยๆ เป็นไปในทางที่ดีขึ้น
 

    เช้าวันรุ่งขึ้น... แม่ครัวชวนต้นทำมะกอกแช่อิ่ม ต้นนึกสนุกในสิ่งแปลกใหม่ที่ไม่เคยลองจึงวางมือจากของเล่นไปช่วยแม่ครัว พอทำมะกอกแช่อิ่มเสร็จ ต้นยังช่วยทำแยมส้มและช่วยนำปลาไปตากแห้งอีกด้วย

       “วันนี้ผมช่วยแม่ครัวถนอมอาหารด้วยครับ” ต้นเอ่ยขึ้นในเวลาอาหารเที่ยง

       “แล้วลูกทำอย่างไรบ้างล่ะ เล่าให้พ่อกับแม่ฟังหน่อยสิ” วันชัยบอก

       “ผมก็เอาปลาไปตาก เอามะกอกใส่ขวดโหล แล้วก็…”

     ต้นเล่าไปเรื่อยๆ อย่างอารมณ์ดี วันชัยกับระรินฟังแล้วก็อารมณ์ดีตาม กินข้าวไปยิ้มไป รู้สึกว่าอาหารที่แม่ครัวทำชักจะอร่อยขึ้นทุกวัน
 

    เวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ทุกคนเริ่มคุ้นเคยกับแม่ครัวรุ่นใหม่มากขึ้น ห้องอาหารที่เคยเงียบเหงา ก็กลายเป็นสถานที่สำหรับพบปะพูดคุยกัน หลังจากที่ทุกคนกลับจากการออกไปทำภารกิจของตัวเองมาทั้งวัน

     วันนี้ต้นกลับมาจากโรงเรียนพร้อมข่าวดี และเล่าให้วันชัยกับระรินฟังในเวลาอาหารเย็น

     “ผมชนะการแข่งขันประกอบโมเดลรถของเล่นครับ”

     “เ ก่ ง จั ง ลู ก” วันชัยชมพร้อมกับตักกับข้าวให้ต้น

     “กินเยอะ ๆ นะคนเก่ง” ระรินตักให้บ้าง

     “ครับ” ต้นยิ้มดีใจในคำชมของพ่อแม่แล้วเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อยเช่นเคย
 

    เมื่อวันชัยกับระรินขอเพิ่มข้าว แม่ครัวจึงถามต้นว่า “หนูอยากตักข้าวให้พ่อกับแม่ไหมจ๊ะ” ต้นหันมามองแม่ครัวแล้วพยักหน้า แม่ครัวจึงอยู่ข้าง ๆ ช่วยแนะนำต้นตอนตักข้าวให้วันชัยกับระริน จากที่ทั้งคู่ปลื้มใจเรื่องดี ๆ ที่ลูกเล่าให้ฟังอยู่แล้ว ตอนที่ลูกตักข้าวให้ก็ยิ่งทำให้ปลื้มใจขึ้นไปอีก

      “การกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน มันดีอย่างนี้นี่เอง” วันชัยบอกส่วนระรินก็พยักหน้าเห็นด้วย
 

     หนึ่งเดือนผ่านไป วันชัยกับระรินดูบัญชีรายรับรายจ่ายแล้วพบว่าตั้งแต่มีแม่ครัวรุ่นใหม่มาอยู่ด้วย รายจ่ายในบ้านก็ลดลง เพราะไม่ได้ซื้ออาหารที่แพงจนเกินเหตุเช่นแต่ก่อน และแม้ว่าวันชัยกับระรินจะหลงลืมเรื่องการประหยัดไปนานแล้ว แต่เมื่อมองต้นลูกชายตัวน้อยที่กำลังช่วยแม่ครัวจัดโต๊ะอาหาร ทั้งสองก็เริ่มคิดได้ว่า ความประหยัดเป็นสิ่งที่เด็กคนนี้ยังไม่เคยรู้จักและต้องเรียนรู้อย่างยิ่ง เพราะเขาเติบโตมากับความรํ่ารวยของพ่อแม่ และที่ผ่านมาทั้งสองก็สร้างนิสัยที่ไม่ดีให้กับลูกหลายอย่าง จึงคิดกันว่าต้องเปลี่ยนแปลงตนเองครั้งใหญ่ เพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูกเสียที
 

   และแล้วก็ถึงวันที่แม่ครัวหมดอายุการใช้งาน วันนี้วันชัยกับระรินให้แม่ครัวหยุดพักและคุยเล่นกับต้นได้ทั้งวัน เพราะต้นเศร้ามากและไม่อยากให้แม่ครัวจากไป

   “อย่าเศร้าเลยต้น เธอต้องดีใจและภูมิใจนะ ที่เธอและครอบครัวทำให้ฉันอยู่จนถึงวันนี้โดยที่ไม่พังไปเสียก่อน ฉันมีอะไรจะมอบให้พวกเธอด้วยนะ” แม่ครัวพูดพร้อมกับยื่นบันทึกเล่มหนึ่งให้ ในบันทึกเล่มนั้นรวบรวมทุกอย่างที่แม่ครัวเคยบอกไว้ ทั้งวิธีถนอมอาหารวิธีจัดเตรียมและเก็บล้างอุปกรณ์ในห้องอาหาร มารยาทต่างๆบนโต๊ะอาหาร และมีวิธีทำอาหารนับร้อยรายการให้อีกด้วย

    “ผมจะคิดถึงคุณนะครับ” ต้นกอดแม่ครัวไว้สัญญาณการทำงานครั้งสุดท้ายสิ้นสุดลง
 

    หลังจากวันนั้น ครอบครัวของวันชัยก็ไม่ได้ซื้อหุ่นยนต์แม่ครัวรุ่นใหม่มาอีกเลย ระรินฝึกทำอาหารจากบันทึกที่แม่ครัวทิ้งไว้ให้ วันชัยและต้นก็ช่วยกันจัดโต๊ะอาหาร แล้วทั้งหมดก็ช่วยกันเก็บล้างอุปกรณ์ต่างๆ หลังจากกินเสร็จ ทำให้ห้องอาหารเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความอบอุ่นและอิ่มเอมใจของทั้งสามคน พ่อแม่และลูก
 

คำศัพท์ชวนรู้

benefit [n.] ประโยชน์
breakfast [n.] อาหารเช้า
dining room [n.] ห้องอาหาร
dinner [n.] อาหารเย็น
female cook [n.] แม่ครัว
lunch [n.] อาหารกลางวัน
manners [n.] มารยาท
save [n.] ประหยัด