นิทานเสริมกำลังใจ เรื่องเอาชนะความกลัว
กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก ณ โรงเรียนอนุบาลเเห่งหนึ่งในเมืองหลวง ได้มีรับสั่งจากพระราชาว่าจะทรงเสด็จมาเยี่ยมเยียนในวันพรุ่งนี้ ทำให้ทางโรงเรียนต้องตระเตรียมการต้อนรับเป็นการใหญ่ บัณฑิตหนุ่มได้รับหน้าที่ซักซ้อมให้นักเรียนทำการปรบมือต้อนรับขบวนเสด็จเเต่ดูเหมือนว่า เรื่องนี้จะไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าใด เพราะเด็กๆกลุ่มนี้มักจะมีสติปัญญาดีสักเท่าไร เเต่มีนิสัยขี้กลัว ไม่มีความกล้า ยิ่งได้ทราบว่าจะมีงานพิธีใหญ่ ก็ยิ่งทำให้ประหม่า เมื่อบัณฑิตหนุ่มสั่งให้เด็กๆหนุ่มปรบมือพร้อมกัน จึงไม่มีใครยอมทำตามเลย
"เอาล่ะ ทุกๆคน สมมุติว่าตอนนี้ ขบวนเสด็จพระราชา ทรงเสด็จผ่านมา ไหนลองปรบมือพร้อมกันสิ..."
"ทำยังไง ข้าทำไม่เป็น.."
"ข้าไม่กล้า.."
"พวกเจ้าทำก่อนสิ.."
"เจ้าน่านเเหละ.."
เด็กๆ กระซิบกระซาบกัน
ไม่ว่าบัณฑิตหนุ่ม จะพูดหว่านล้อมอย่างไร เด็กๆก็ไม่มีใครกล้าปรบมือกันเสียที ไม่มีเด็กคนใดเริ่มก่อนเลยเเม้เเต่คนเดียว บัณฑิตหนุ่มจึงกลุ้มใจเป็นอันมาก
"นี่เรา จะทำอย่างไร กันดีเนี่ย พรุ่งนี้พระราชาก็จะเสด็จมาเเล้ว เด็กๆ ยังไม่พร้อมกันเลย ถ้าหากเป็นเช่นนี้ เกรงว่าอาจจะทำให้พระราชาทรงไม่พอพระทัย ก็เป็นได้"
บัณฑิตหนุ่มกล่าวด้วยความกลัดกลุ้มใจ เห็นทีว่า คราวนี้เราคงต้องไปรบกวนให้ท่านอาจารย์ผู้มากปัญญาได้ชี้เเนะเสียเเล้ว เมื่อคิดได้ดังนี้เเล้วจึงเดินทางไปหาท่านอาจารย์ผู้มากปัญญา เพื่อไปขอร้องให้ท่านได้ช่วยเหลือ
... เมื่อท่านอาจารย์ผู้มากปัญญามาถึง...
"เด็กๆ ทำความเคารพ ท่านอาจารย์ผู้มากปัญญา ท่านนี้เถิด"
"คารวะ ท่านอาจารย์"
"เอาล่ะทุกคน ไหนลองปรบมือให้ท่านอาจารย์ ดูหน่อยสิ"
"ข้าไม่กล้า.."
"พวกเจ้าทำก่อนสิ.."
"เจ้าน่านเเหละ.."
เด็กๆ กระซิบกระซาบกัน
ก็อย่างที่เห็นนี่เเหละครับ ท่านอาจารย์ ข้าน้อยก็จนปัญญาเเล้ว ไม่ว่าจะทำอย่างไร พูดเอ็ดก็เเล้ว พูดดีก็เเล้ว เด็กๆก็ไม่ยอมปรบมือ ตามที่บอกเลยเสียที
"อย่างนั้นหรือ ข้าขอลองดูหน่อย..."
"สวัสดีเด็กๆ พวกเจ้าไม่กล้าปรบมือกัน อย่างนั้นหรือ"
"พวกเราไม่อยากปรบมือหรอกครับ ท่านอาจารย์"
"ไม่เป็นไร วันนี้ ข้าจะมาชวนพวกเจ้าเล่นสนุกกัน ได้ยินมาว่า พวกเจ้าเเต่ละคนล้วนมีสติปัญญา เฉลียวฉลาด ไหนดูสิว่า พวกเจ้ามีความสามารถเเค่ไหน ข้ามีปัญหามาถาม ดูสิว่าพวกเจ้าจะตอบกันได้หรือไม่"
เเล้วจากนั้นอาจารย์ผู้มากปัญญา จึงเอ่ยถามว่า...
"อะไรเอ่ย บินได้ ขันได้ ชื่อใหญ่ยิ่งนัก"
"ต้องเป็นนกเขา อย่างเเน่นอน ใช่ไหมครับ ท่านอาจารย์"
"ถูกต้อง เก่งมาก ถ้าอย่างนั้น ขอถามอีกสักข้อ ดูสิว่าพวกเจ้าจะตอบกันได้หรือไม่ .. อะไรเอ่ย มีหลังตากฟ้า มีหน้ารอบตัว"
"ตอบว่าบ้าน ใช่ไหมครับ ท่านอาจารย์"
"เพราะอะไร อย่างนั้นหรือ"
"เพราะบ้านมีหลังตากฟ้า คือ หลังคา ส่วนมีหน้ารอบตัว คือ หน้าต่าง ถูกต้องไหมครับ"
"ถูกต้องเเล้ว เก่งมากๆๆ พวกเจ้าช่างเฉลียวฉลาด สมคำร่ำลือ เสียจริงๆ ปรบมือให้ตนเองหน่อย"
เด็กๆ ต่างพากันปรบมือด้วยความดีใจ
บัณฑิตหนุ่ม ได้เห็นดังนั้น ถึงกับเเปลกใจอย่างตั้งตัวไม่ทัน เพราะเด็กๆ ต่างพากันปรบมือกันอย่างง่ายดาย จึงได้เอ่ยถาม อาจารย์ผู้มากปัญญาว่า..
"ท่านอาจารย์ เหตุใดเด็กๆ ที่ทีเเรกนั้น ขี้กลัวเเละไม่กล้าปรบมือ บัดนี้จึงพากันปรบมือได้อย่างง่ายดาย"
อาจารย์ผู้มีปัญญา จึงตอบว่า "อันความกลัวนั้น เกิดจากใจของเรา ที่คิดล่วงหน้าไปเอง ว่าจะมีสิ่งไม่ดีเกิดขึ้น เเต่เมื่อไม่คิด ก็ย่อมไม่เกิดความกลัว"
จากนั้นจึงหันไปหาเด็กๆ เเล้วกล่าวว่า
"เด็กๆ เอ๋ย เมื่อใดที่เจ้าเกิดความหวาดกลัว ขอให้นึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนี้ ว่า อย่ามัวเเต่ครุ่นคิดถึงเเต่เรื่องที่กลัว เพราะยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว ให้เราลองปล่อยวางเเละลองทำโดยไม่ต้องคิดดูบ้าง ผิดถูกจึงเเก้ไขทีหลัง จะเป็นวิธีการง่ายๆ ในการเอาชนะความหวาดกลัวได้"
เมื่อทั้งหมดได้ฟังคำกล่าวเเล้ว จึงได้เข้าใจในที่สุด...
เเง่คิดจากนิทานเสริมกำลังใจเรื่องนี้
"การเอาชนะความกลัวนั้น บางครั้งสามารถทำได้ เพียงเเค่ทำใจให้ลอยข้ามมันไป"
