พาลา หว นปฺปสํสนฺติ ทานํ
คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญการให้
(ขุ.ธ. ๒๕/๓๘)
โลกอยู่เป็นสุขได้ด้วยการให้
ต้นไม้ให้ผล ให้ร่มเงา ให้ออกซิเจน
แม่น้ำ ให้น้ำดื่มน้ำใช้ ให้ความเย็น
บิดามารดา ให้สารพัดสิ่งแก่บุตรธิดา
ทุกคน ทุกสิ่งมีประโยชน์ เพราะการให้
ยิ่งให้มาก ยิ่งมีคุณค่ามาก
ผู้ให้ย่อมมีสุข ผู้ให้ย่อมอิ่มเอมใจ
การรับว่าสุขแล้ว การให้สุขยิ่งกว่า
เป็นสุขที่ประณีตกว่า ละเอียดกว่า
ยากนักที่ผู้ไม่ให้จะรับรู้หรือเข้าใจได้
เหมือนผู้ไม่เคยลองลิ้มอาหารโอชารส
ย่อมไม่เข้าใจซาบซึ้งถึงรสนั้น
แต่ไหนแต่ไรมา บัณฑิตทั้งหลาย
ย่อมเป็นผู้ให้และสรรเสริญการให้
มีแต่คนพาลเท่านั้นที่เป็นปรปักษ์กับการให้
การให้ ทำให้ความตระหนี่หลุดออกจากใจ
เมื่อมลทินใจหลุดไป ความบริสุทธิ์ผ่องใสจึงบังเกิดขึ้น
เมื่อความบริสุทธิ์เกิดขึ้น ก็เป็นที่มานอน
ของสรรพสมบัติ สรรพความดีทั้งหลาย
การให้จึงสถิตอยู่ในใจของบัณฑิตทุกๆคนเสมอมา
ขอขอบคุณ หนังสือ ส่องธรรม ล้ำภาษิต เล่ม ๒
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
