อบายมุข คืออะไร
"อบายมุข" โดยรูปศัพท์ แปลว่า "ปากทางแห่งความฉิบหาย" หมายความว่า บุคคลที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับอบายมุข คือผู้ที่เป็นต้นเหตุก่อให้เกิดความเดือดร้อน และความหายนะให้ แก่ตนเอง หรือผู้อื่นในเบื้องต้น แต่ในที่สุดก็จะกลายเป็นความเดือดร้อนทั้งแก่ตนเอง และผู้อื่นตลอดถึงสังคมโดยรวมในพระพุทธศาสนาแบ่งอบายมุขออกเป็น 6 ประการใหญ่ คือ
1) การติดสุราเมรัย และยาเสพติดประเภทต่างๆ
2) การชอบเที่ยวกลางคืน
3) การติดการดูการละเล่น
4) การติดการพนัน
5) การคบคนชั่วเป็นมิตร
6) การเกียจคร้านในการทำงาน
เกณฑ์ในการตัดสินว่ากรรมใดเป็นกรรมชั่ว มีชื่อทางธรรมว่า "อกุศลกรรมบถ 10" ประกอบ
ด้วยเกณฑ์ 3 ทาง คือ ทางกาย ทางวาจาและทางใจ ดังนี้
จากหนังสือ DOU
วิชาGB 203 สูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
กลุ่มวิชาสูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
