ภาษาธรรม

.....อัปปมาทะ หมายถึง ความไม่เลินเล่อเผลอสติ ไม่ลืมตัวมัวเมาด้วยขาดสติขาดความยั้งคิด ระวังจิตมิให้กำเนิด มิใช้ขัดเคือง มิให้หลง มิให้มัวเมา ในอารมณ์ที่สามารถดึงจิตให้กำหนัด ขัดเคือง หลง หรือมัวเมา ประคองจิตให้ระลึกนึกได้และรู้สึกตัวอยู่เสมอว่าจะทำ พูดคิดอะไร หรือกำลังทำ พูด คิดอะไร

อัปปมาทะ ในทางปฏิบัติก็คือ สติ นั่นเอง

.....อัปปมาทะ เป็นธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนเป็นคำสุดท้ายก่อนปรินิพพาน ถือกันว่าเป็นหัวใจหรือเป็นคำสรุปรวบยอดของคำสอนทั้งหมด เป็นที่รวมของคำสอนทั้งหมด กล่าวคือ ธรรมที่ทรงสอนทั้งปวงรวมลงในอัปปมาทธรรมนี้ทั้งสิ้น