ต้องฝึกกิริยามารยาทตั้งแต่เด็กเริ่มรู้ความ
ต้องฝึกกิริยามารยาทตั้งแต่เด็กเริ่มรู้ความ เช่น การกราบไหว้พ่อแม่ ปู่ย่า ตายายตลอดจนผู้ใหญ่โดยทั่วไป เพื่อแสดงความเคารพและทักทาย การกราบพ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่ในครอบครัวตลอดจนพระพุทธรูปก่อนเข้านอน การกราบพระภิกษุสงฆ์ และพระพุทธรูป เพื่อแสดงความเคารพบูชาการกล่าวคำ "ขอบคุณ" เมื่อได้รับสิ่งของ หรือความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่หรือผู้อื่น การกล่าวคำว่า "ขอโทษ"เมื่อตนทำผิดพลาด หรือล่วงเกินผู้อื่น กิริยามารยาทเหล่านี้ จำเป็นต้องได้รับการฝึกที่บ้าน เพื่อไม่ให้ตกเป็นภาระหนักของครูเมื่อเด็กไปโรงเรียนนักศึกษาอาจจะเคยสังเกตเห็นคนบางคนเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วสามารถทักทายผู้อื่นด้วยการไหว้ตามมารยาทไทยได้อย่างสวยงาม ไม่เคอะเขิน แต่มีความเก้อเขินกระดากอายที่จะกราบไหว้พ่อแม่บังเกิดเกล้าของตน จึงไม่เคยกราบไหว้บุพการีของตนเลย ทั้งนี้ก็เพราะเขาไม่เคยได้รับการฝึกอบรมจากครอบครัวในขณะที่ตนยังเป็นเด็ก ครั้นเมื่อเป็นผู้ใหญ่ แม้ใจรู้สึกอยากกราบไหว้ แต่ก็ทำไม่เป็นอนึ่ง กิริยามารยาทในการ ยืน เดิน นั่ง นอน การรับประทานอาหารอย่างสุภาพเรียบร้อย กิริยาวาจาสุภาพอ่อนน้อม ไม่กระโชกโกาก ไม่ตะโกนโหวกเหวก ไม่พูดคำหยาบ ไม่ต่อล้อต่อเถียงผู้ใหญ่ รู้จักที่ต่ำที่สูง โดย สรุปก็คือ กิริยาวาจาที่ถือว่าเป็น "สมบัติผู้ดี" นั้น จำเป็นต้องมีการอบรมสั่ง สอนกันในครอบครัวตั้งแต่เด็กยังเล็กอยู่ เรื่อยไปจนกระทั่งเติบใหญ่
จากหนังสือ DOU
วิชาGB 203 สูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
กลุ่มวิชาสูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
