เรื่องที่ ๑ ผีขอให้สร้างพระ

ในขณะหลับนั้นเอง เธอได้ฝันว่า มีคนจำนวนมากทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายเข้ามาหา ล้วนแต่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย
ชายคนหนึ่งในคนกลุ่มนั้นพูดขึ้นว่า "ช่วยทำอะไรให้หน่อยได้ไหม"

คุณวิภาภรณ์ถามในฝันว่า "จะให้ช่วยทำอะไร"
ชายผู้นั้นตอบว่า "ช่วยสร้างพระให้หน่อย"
"สร้างพระที่ไหน" เธอย้อนถามอีก
"พระที่แกนกลางน่ะ" อีกฝ่ายตอบชัดเจน

ถึงตอนนี้ คุณวิภาภรณ์นึกออกทันทีถึงเรื่องการสร้างพระที่แกนกลางของมหาธรรมกายเจดีย์ ซึ่งกำลังชักชวนกันอยู่ขณะนั้น จึงตอบไปว่า "โอ้โฮ พระแกนกลางน่ะ องค์ละตั้ง ๓ หมื่นนะ ฉันจะเอาเงินจากไหนสร้างให้คุณ ของฉันเองก็มีเงินทำไปได้แค่ ๒ องค์เท่านั้น อยากสร้างอีกหลายๆ องค์ยังไม่มีปัญญาหาเงินเลย จะเอาเงินที่ไหนสร้างให้พวกคุณกันล่ะ" ในตอนนั้นคุณวิภาภรณ์รู้ได้ทันทีว่า คนทั้งกลุ่มที่มาหาเธอนั้นมีความประสงค์เหมือนกันหมด ชายผู้นั้นเป็นคนพูดแทน

พอตอบออกไป ชายผู้นั้นก็นิ่ง คุณวิภาภรณ์ยืนหันหลังให้เพื่อให้อีกฝ่ายทราบว่าเธอไม่สนใจพูดด้วยแล้ว ขณะนั้นมีผู้หญิงที่อยู่ในกลุ่มคนพวกนั้นพูดขึ้นมาว่า "เอาเถอะ แล้วฉันจะให้ทุนแก่เธอ" พอได้ยินดังนั้น คุณวิภาภรณ์รู้สึกสนใจหันมาพูดด้วยใหม่ ถามฝ่ายนั้นว่า "ทุนอะไรหรือ"

หญิงนั้นตอบว่า "เธอต้องสัญญาก่อนว่า ได้ทุนแล้วต้องสร้างพระให้เรา"

คุณวิภาภรณ์รับคำทันที "ได้ ฉันทำให้ ขอให้ได้เงินมากพอสร้าง ก็แล้วกัน"

อีกฝ่ายยืนยันว่า "ได้แน่ เอ้า นี่ชื่อและนามสกุลของฉัน เขียนให้เธอไว้"

พูดจบก็ส่งกระดาษ มีตัวหนังสือว่า มณฑา อุตมะ อายุ ๖๙๒ ปี
จากนั้นคุณวิภาภรณ์ก็ตื่นขึ้นมา รู้สึกประหลาดใจเป็นอันมากที่ฝันเป็นเรื่องเป็นราว ชื่อที่เห็นในฝันก็เป็นชื่อที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน เอามาฝันได้อย่างไร ผู้คนที่เห็นในฝันเหล่านั้นต้องเป็นผีมาขอบุญแน่ๆ พอตี ๕ รถไฟแล่นมาถึงรังสิต ผู้คนในคณะตื่นกันหมดแล้ว เธอจึงเล่าความฝันให้ทุกคนฟัง มีคนทักในทางดีว่า "ฝันอย่างนี้แปลว่าผีมาทัก จะมีโชคนะ"

รุ่งขึ้น ๒๐ กรกฎาคม เป็นวันออกรางวัลสลากออมสิน คุณวิภาภรณ์ตั้งใจจะโทรศัพท์บอกทุกคนในคณะที่ไปเชียงใหม่ด้วยกันเรื่องความฝันเมื่อคืนที่ผ่านมา แต่พอโทรศัพท์ไปบอกรายแรก ได้รับคำตอบว่า ยังถือศีลแปดอยู่ ไม่ควรซื้อ คุณวิภาภรณ์เห็นจริงด้วย เชื่อว่าล็อตเตอรี่คือการพนันชนิดหนึ่ง ไม่ว่าใต้ดิน บนดิน จึงเลิกคิดที่จะโทรศัพท์บอกคนอื่นอีก ส่วนตนเองก็ให้เกิดความลังเลตามไปด้วย

"เราจะบาปรึเปล่าเนี่ย ก็มันเป็นการพนัน"

พอคิดดังนี้จึงตัดสินใจไม่ไปซื้อ ทำงานบ้านไปตามปกติ ทันใดนั้นมีความรู้สึกเหมือนใครคนหนึ่งเอามือมาบีบศีรษะ ไม่ยอมปล่อย กดไว้แน่น จนปวดไปหมด ก็คิดว่าเมื่อคืนนอนหลับในรถไฟ คงนอนไม่เต็มอิ่ม พักผ่อนไม่พอ กินยาคลายเครียดสักเม็ดคงหาย

เดินตรงไปจะหยิบยาใส่ปาก นึกได้ว่ายังไม่ได้รับประทานอาหารเช้า ไม่ควรกินยาขณะท้องว่าง จึงหยิบกระเป๋าสตางค์เดินออกจากบ้านไปซื้ออาหารที่ร้านขาประจำ

เดินไปประมาณ ๒๐๐ เมตรก็ถึงร้าน เห็นมีผู้คนกำลังรุมซื้อหวยใต้ดินกันอยู่หลายคน เกิดความคิดลังเลขึ้นอีก จะซื้อดีหรือไม่ซื้อดี พอคิดไม่ซื้อก็มีอาการปวดหัวจี๋ขึ้นมาทันทีแทบทนไม่ได้ พอคิดจะซื้ออาการนั้นก็หายไป ทำให้นึกไปว่า หรือคุณมณฑามาบังคับให้ซื้อ จึงคิดขึ้นมาว่า "ลองซื้อเถอะนะ ซื้อตามที่ผีบอกหรอก ไม่ใช่เสี่ยงซื้อเอง ซื้อแบบนี้ไม่น่าบาปอะไร ผีเป็นผู้สั่ง ผีก็น่าจะเป็นผู้บาปซิ เราเป็นแค่คนทำตามคำสั่ง เผื่อถูกรางวัลขึ้นมา จะได้ทำบุญสร้างองค์พระที่แกนกลางให้ผีไง"

คิดแล้วก็ตัดสินใจซื้อเลข ๖๙๒ ตามอายุผีเสียห้าพันบาท จ่ายเงินให้ผู้รับแทงเสร็จ หายปวดศีรษะเป็นปลิดทิ้ง ร่างกายทุกส่วนโล่งสบาย เดินกลับบ้านเป็นปกติ ลืมเรื่องกินยาไปสิ้นเชิง

พอเวลาประมาณเที่ยงครึ่งวันนั้นเอง มีคนที่ร้านกระหืดกระหอบ มาเรียกบอกว่า "คุณ คุณโชคดีจังเลย คุณถูกหวยนะ ออกเลข ๖๙๒ ตรงตามที่คุณแทงเผง"

คุณวิภาภรณ์ได้รับเงินจากเจ้ามือมาหกแสนเศษ ยืนยันต่อทุกคนว่า จะใช้เงินทั้งหมดทำบุญสร้างพระที่แกนกลางให้คุณมณฑา อุตมะ

สตรีผู้หนึ่งฟังคุณวิภาภรณ์เล่าเรื่อง จึงกลับไปถามเพื่อนบ้านซึ่งเป็นชาวลำปางนามสกุลเดียวกับผีว่า รู้จักคนตายที่ชื่อมณฑาหรือไม่ ได้รับคำชี้แจงว่า คนที่ใช้นามสกุลอุตมะนั้น มีตั้งครึ่งหมู่บ้าน ที่บ้านหมู่ที่ ๑ ตำบลดงตาล อำเภอห้างฉัตร จังหวัดลำปาง ให้ไปถามหาเอาเอง

เรื่องนี้พอสันนิษฐานได้ว่า กลุ่มผีที่มาหาคุณวิภาภรณ์ในฝันครั้งนั้น คงจะเป็นผีที่จังหวัดลำปาง สำหรับคุณมณฑา ซึ่งตอนนี้คงต้องเรียกว่า คุณเทพธิดามณฑา สมัยยังมีชีวิตเป็นมนุษย์คงเป็นผู้ทำทานไว้มาก แต่ที่ไปเกิดเป็นอย่างนั้นเรียกว่าเป็นเปรตชั้นดี ชนิดชีวิตอยู่ด้วยการอุทิศส่วนบุญที่ผู้อื่นทำให้ แสดงว่าตายลงด้วยจิตใจห่วงใย อาจจะห่วงคนข้างหลัง อาจห่วงทรัพย์สมบัติ จึงยังไม่ไปเกิด แต่เมื่อมีบุญจากการทำทานไว้ จึงเป็นเปรตที่พอเรียกทรัพย์ละเอียดของตนออกมาให้มนุษย์ที่ต้องการให้

แต่ไม่ใช่นึกจะให้ใครก็ให้ส่งเดช ผีก็ต้องเลือกผู้มีบุญ มีคุณธรรม ผู้นั้นจึงจะรองรับทรัพย์ของผีได้ คุณวิภาภรณ์เป็นผู้สร้างพระธรรมกายที่แกนกลาง บูชาธรรมครูบาอาจารย์ ได้รับพระมหาสิริราชธาตุ เป็นผู้มีบุญใหญ่ เทพดาผู้ดูแลธาตุวิเศษย่อมไปตามคุณเทพธิดามณฑามาให้โชคลาภเป็นพิเศษ

คุณวิภาภรณ์เชื่อมั่นในพลังความศักดิ์สิทธิ์่ของพระมหาสิริราชธาตุมาก ถือว่าผู้มีบุญเท่านั้นจึงมีสิทธิ์เป็นเจ้าของ ก็คิดว่าพี่สาวของตนเองเป็นคนมีฐานะดีกว่าตน แสดงว่าชาติในอดีตคงทำบุญมาไม่น้อย ชาตินี้จึงทำมาหากินร่ำรวย น่าจะได้สร้างบุญใหญ่ในชาตินี้ด้วย จึงพูดชักชวนให้พี่สาวทำบุญ โดยเล่าเรื่องผีขอบุญที่ประสบมาเป็นหลักฐานยืนยันว่า ถ้าไม่ใช่บุญมากมายแล้ว ผีไม่พากันมาขอ โดยกำหนดเจาะจงให้สร้างพระที่แกนกลางมหาธรรมกายเจดีย์อย่างนี้

พี่สาวฟังน้องเล่าเรื่องแล้วก็ทำทีท่าไม่เต็มใจ อิดออดอยู่ น้องสาว จึงพูดให้คิดขึ้นว่า "ขนาดพวกเขาเป็นผียังอยากได้บุญขนาดนี้ ทำบุญด้วยตนเองไม่ได้เพราะเป็นผีเสียแล้ว อุตส่าห์มาอ้อนวอนขอเรา แล้วพวกเราน่ะ เป็นมนุษย์อยู่แท้ๆ ทำบุญด้วยตนเองเมื่อไรก็ทำได้ ทำไมจึงโง่ไม่ทำ เงินทองหมดแล้ว ยังไงเสียเราก็ทำมาหากินเอาใหม่ได้ แต่องค์พระที่แกนกลางเจดีย์นั้นหาใหม่ไม่ได้ หมดแล้วหมดเลย มัวชักช้าอยู่เดี๋ยวคนอื่นก็แย่งกันไปหมด มาทำภายหลังก็สายเกินไป บุญเล็กน้อย พี่ทำอยู่บ่อยๆ แล้ว ลองทำบุญใหญ่ดูสักครั้งหนึ่งเป็นไรไป อาจมีอะไรๆ อัศจรรย์อย่างที่ฉันพบนี่ก็ได้"

พี่สาวฟังแล้วได้คิดทันที รีบไปเบิกเงินเข้าวัดทำบุญ จำนวนเกินกว่าที่น้องทำไว้เสียอีก

อ่านเรื่องนี้แล้วคิดอย่างไรบ้าง คงคิดเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งคือ อยากให้คุณผี (เอ๊ย คุณเทพธิดา) มณฑา อุตมะ ไปตามเพื่อนๆ ประเภทเดียวกัน มาเข้าฝันคนใจบุญแต่ทรัพย์น้อย ให้ได้โชคลาภ ทำบุญได้เต็มอิ่มแบบเศรษฐีใจบุญกับเขาบ้าง

ข้อสำคัญอย่าติดใจ กระทั่งผีไม่สั่งก็ยังบ้าซื้อ ถ้าอย่างนั้นเรียกว่าติดการพนัน เป็นอบายมุขแน่นอน เหมือนติดสิ่งเสพติดเหมือนกัน เลิกยากมากด้วย

ก่อนจบเรื่องนี้ ถ้าท่านใดผ่านไปทางหมู่บ้านที่หนึ่ง ตำบลดงตาล อำเภอห้างฉัตร จังหวัดลำปาง ช่วยถามหาญาติของคุณเทพธิดามณฑา อุตมะ เผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมมาเล่าสู่กันฟัง ไม่แน่นัก หมู่ญาติอาจมีศรัทธามาร่วมสร้างมหาธรรมกายเจดีย์กับพวกเราก็ได้