เรื่องที่ ๙ รู้สึกตัวและอาการดีขึ้นมากอย่างอัศจรรย์
เรื่องนี้ คุณอัจรีย์ พันธุ์สะอาด ชื่อเล่นว่า "จาด" เป็นผู้เล่า คุณจาดเรียกคนป่วยที่เธอไปเยี่ยมว่า ลุงบรรณ
ลุงบรรณป่วยด้วยโรคหลายโรค เป็นเบาหวาน หัวใจ ตับวาย ไตวาย สุดท้ายเป็นไวรัสขึ้นสมองอันเป็นโรคอาการหนักที่สุด เพราะไม่รู้สึกตัวเลย ต้องเข้ารักษาตัวในห้องผู้ป่วยหนัก (ไอ.ซี.ยู.)
คุณจาดทราบข่าวจึงไปเยี่ยม เพราะเป็นคนคุ้นเคยกัน และคนป่วยเป็นผู้มีศรัทธาในบุญกุศล ไปทำบุญที่วัดพระธรรมกายครั้งแรกสร้างเสาค้ำ (บนดิน) มหาธรรมกายเจดีย์ถึงหนึ่งแสนบาท
ไปเยี่ยมเมื่อวันที่ ๒๑ มิถุนายน ๒๕๔๑ มีญาติของผู้ป่วยรอเยี่ยมอยู่ก่อนราว ๓๐-๔๐ คน หลังจากหมออนุญาตให้เยี่ยมได้ ญาติก็ทยอยกันเข้าเยี่ยมครั้งละ ๒ คน ทุกคนออกมามีสีหน้าหมดหวัง คนป่วยไม่รู้สึกตัวแต่ประการใดเมื่อถึงคราวคุณจาดจะได้เยี่ยม เธอต้องการให้คนป่วยมีสติ เธอจะได้เตือนให้นึกถึงบุญที่เคยทำไว้ที่วัดพระธรรมกายเช่น เรื่องสร้างเสาฯ สร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว และข้อสำคัญอยากให้ตั้งใจสร้างองค์พระที่แกนกลางบูชาพระเดชพระคุณหลวงพ่อคุณจาดทำจิตนิ่งสงบนึกอธิษฐานจิต เธอมีพระมหาสิริราชธาตุของตนเองห้อยคออยู่ จึงขออำนาจศักดิ์สิทธิ์ของท่านให้เธอทำสำเร็จ ขณะเข้าไปเยี่ยมเป็นเรื่องที่อัศจรรย์จริงๆ คุณจาดเล่าด้วยความตื่นเต้นว่า พอเธอเข้าไปถึงเตียงคนไข้ปุ๊บ พร้อมกับลูกสาวคนป่วยอีกสองคน คนไข้ทำอาการรู้สึกตัวทันที เริ่มไอ และกระแอมเสียงดัง พยาบาลผู้ดูแลรีบนำเครื่องดูดเสมหะเข้ามาจะดูดให้ คนเจ็บทำท่าทางห้าม จะทำเอง แล้วก็ขากเสลดออกมาได้คุณจาดเห็นคนไข้รู้สึกตัวเช่นนั้นดีใจมาก รีบเข้าไปจับตัว พูดว่า "ลุงบรรณ ลุงบรรณ ลืมตาสิ" คนเจ็บก็ลืมตาได้ มองหน้าคนพูดด้วยอย่างรับรู้ ทำให้คุณจาดต้องถามว่า ลุงบรรณ จำจาดได้ไหม คนเจ็บพยักหน้าแสดงว่าจำได้คุณจาดจึงพูดเตือนให้นึกถึงบุญต่างๆ ที่ร่วมกันทำไว้ที่วัดพระธรรมกาย มีเรื่องอะไรบ้าง คนเจ็บพยายามเอียงหูฟัง แสดงอาการเข้าใจรับรู้ และพยักหน้าเหมือนบอกว่าจำได้จากนั้นคุณจาดพูดว่า "ลุงบรรณไม่ต้องกลัวอะไรเลยนะ ให้นึกถึงแต่องค์พระไว้ที่กลางท้อง แล้วท่องในใจว่า สัมมาอะระหัง สัมมาอะระหัง ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น พระท่านจะคุ้มครองลุงค่ะ พอสิ้นเสียงคุณจาดพูด คนป่วยทำท่าพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งได้เอง ทำท่านั่งสมาธิทีเดียว ทั้งคุณจาด และลูกสาวคนป่วยแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง เพราะภรรยาลุงบรรณเล่าว่าสามีนั่งไม่ได้ ถ้าให้นั่ง จะมีอาการดิ้นทุรนทุรายมีเรี่ยวมีแรงมาก ขนาดให้คนแข็งแรงถึง ๓ คนช่วยกันจับ ยังจับให้นิ่งไม่ได้ แต่ครั้งนี้คนเจ็บนั่งนิ่งสงบเหมือนนั่งแล้วมีความสุขในที่สุดคุณจาดจึงบอกคนเจ็บว่า "นอนทำสมาธิก็ได้ค่ะ" แล้วพยุง ให้นอน พูดให้ทำสมาธิในใจเรื่อยไป คนเจ็บนอนนิ่งอย่างสงบ คนเยี่ยมทั้งสามค่อยเลี่ยงเดินกลับออกมาลูกทั้งสองคนรายงานให้แม่ฟังว่า "แปลกมากจังเลย พ่อรู้สึกตัว รับรู้คำพูดพี่จาดได้"คุณจาดจึงเล่าเรื่องอานุภาพพระมหาสิริราชธาตุว่า เรื่องที่เกิดเป็นอัศจรรย์นี้ เพราะคุณจาดอธิษฐานขอความช่วยเหลือจากท่าน ต้องการให้คนป่วยนึกถึงบุญให้ได้ ถ้าอย่างไรร่างกายหมดสภาพอยู่ไม่ได้ต้องตายลง ใจที่มีสตินึกถึงบุญได้ จะทำให้ไปเกิดใหม่ในที่สุคติ แล้วคุณจาดก็แนะนำให้แม่ลูกทำบุญสร้างพระที่แกนกลางเจดีย์บูชาพระเดชพระคุณหลวงพ่อให้ได้บุญใหญ่แก่คนป่วยอีก ซึ่งทั้งสามคนยินดี และได้ตามมาทำบุญที่วัดในสัปดาห์ถัดมาผู้เล่าขอยืนยันว่า ที่เธอไปเยี่ยมและคนไข้มีสติขึ้นตามที่เธอต้องการนั้น เป็นด้วยอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของพระมหาสิริราชธาตุแท้ทีเดียว 
