แม่ชีจันทร์เล่าต่อไปว่า พี่สุขน่ะธรรมะเชี่ยวเหมือนกัน เมื่อมาบวชใหม่ๆ เขาอยู่เวรตอนดึกด้วย หลวงพ่อท่านให้ฉันไปเรียกเขาทุกคืน ฉันก็ต้องเดินไปเรียกเขา เขานอนขี้เซาจนน่าโมโห เวลาร้องเรียก "พี่สุข พี่สุข ลุกขึ้นเถอะหลวงพ่อเรียกแล้ว" เขาตื่นขึ้นก็ทำบิดขี้เกียจ ยกแขนซ้าย อื้ด! แล้วก็หลับต่อไปอีก ฉันก็ต้องเรียกเขาอยู่นั่นแหละ พอตื่นอีกที ก็ยกแขนขวายืดตัว ร้องอื้ด! แล้วก็หลับอีก อย่างนี้เป็นกี่ปีๆ ไม่ใช่วันสองวัน เราไม่เรียก หลวงพ่อก็ดุเรา
คืนหนึ่ง ฉันโมโหเต็มที่พอเรียก เขาตื่นล้างหน้าล้างตา แล้วเดินไปเข้าเวรด้วยกัน เขาไม่รู้หรอกว่าฉันโมโหเขาสุดขีดแล้ว พอนั่งเข้าที่ หลวงพ่อก็ให้เขาทำงานช่วยคนโน้นคนนี้ เวลานั้นวิชชาเขาเก่งพอดู ส่วนฉันกายมนุษย์ยังโมโหไม่หาย พอเข้าที่กายธรรมกับกายทิพย์ก็ทำงานอย่างเย็นๆ แต่กายมนุษย์ยังไม่หมดโมโหก็เลยบ่นพี่สุขว่า "ไอ้พี่สุขบ้า ไอ้พี่สุขบ้า" ต้องให้เดินตามทุกคืน คืนละ 2-3 หน มืดก็มืด ยิ่งกลัวงูอยู่ด้วย ว่าเขาจนพอใจแล้วก็หายโมโห จึงเข้าที่ต่อไปทำงานตามที่หลวงพ่อท่านใช้ พอเช้าเท่านั้นแหละ ห้องฉันแทบพังทีเดียว พี่สุขทำท่าเหมือนงิ้วตอนออกหน้าไก่ เขาว้ากและกระทืบเท้า มือหนึ่งเท้าสะเอว มือหนึ่งชี้หน้าฉันว่า
"ไอ้จันทร์ สำคัญนัก เมื่อคืนมาด่าฉันทำไม" ฉันก็จะตอบว่าไม่ได้ด่าก็กลัวศีลจะขาดไปอีกข้อหนึ่งเลยว่า "ก็อยากเรียกไม่ตื่นทำไมล่ะ เลยโมโหขึ้นมาบ้างซี่ นอนบิดขี้เกียจอยู่ได้เป็นปีๆ" "เออๆ แล้วฉันจะตายแกต้องมาขอขมาอภัยฉันนะ ไม่งั้นแกจะต้องมีโทษ"
เมื่อตอนเจ็บหนักตอนนั้น ก็ให้ฉันโทรเลขไปบอกให้ครูเธียรมาขออภัยเหมือนกัน เกี่ยวข้องกันคือ ครูเธียรเป็นศิษย์พี่สุข เคี่ยวเข็ญจะให้เขาได้ธรรมะ ด่าว่าเขาทุกวันทุกคืน เขาอดโมโหไม่ไหว เลยเดินกระทืบเท้าแล้วว่าในใจ พี่สุขก็รู้เรื่องมานานแล้ว ก็ยังจำได้ให้โทรเลขไปเรียกตัวขอขมาอภัยก่อนตายจากไป
"พี่สุขล่ะ เขาเป็นคนซน และไม่กลัวอะไรๆหมด"
วันหนึ่ง หลวงพ่อบอกว่า ไปตรวจเมืองนรกมาเท่านั้นแหละ พี่สุขเขาก็ถามใหญ่เชียวว่า เมืองนรกเป็นอย่างไร? จะไปทางไหน? ไปอย่างไร? หลวงพ่อก็บอกให้ พี่สุขเขาก็อยากไปมั่งทีเดียว เขามาชวนฉันว่า
"จันทร์ คืนนี้ เราส่งกายทิพย์ ไปเยี่ยมเมืองนรกกันเถิด อยากดูคนที่ตายไปแล้ว เขาจะไปอยู่กันยังไง" ฉันว่าฉันไม่อยากไป ไม่ชอบดูยมบาล เขาถามว่า ทำไม ฉันว่าฉันกลัวยมบาลแกหักคอ เขาก็บอกว่า เขาไม่กลัว ฉันห้ามเขาเท่าใดๆ เขาก็ไม่เชื่อ จนวันหนึ่งได้ข่าวว่าเขาไปจริงๆ และไปเถียงกับลูกน้องยมบาลด้วย
(เรื่องเล่าโดย แม่ชีทองสุข สำแดงปั้น บุคคลยุคต้นวิชชาเล่ม 2)
