นึกให้เป็น : การนึกภาพ ต้องนึกให้เป็น นึกโดยไม่เค้น ไม่เพ่ง ให้ดูเฉย ๆ เพื่อไม่ให้ใจไปคิดเรื่องอื่น วัตถุประสงค์ ต้องการนิ่งนั่นเอง แต่ว่านิ่งโดยมีภาพเป็นหลัก เหมือนเอากาวแปะภาพติดไว้ เพราะตอนสุดท้ายเราหนีภาพไม่พ้น พอใจนิ่งปั๊บ ภาพเกิด ไม่เกิดเป็นไปไม่ได้ ในที่สุดเราหนีภาพไม่พ้น เรานั่งเพื่อให้เห็นภาพ ถ้านั่งไม่เห็นภาพ ไม่นั่งเราก็เท่าเดิมอยู่แล้ว แต่ไม่ให้ปรับที่ภาพ คือ เราพยายามจะให้ชัด จึงไปเค้น ไม่เค้นก็ควานหา เหมือนควานหาของในที่มืด เพราะฉะนั้น นิ่งก็ถูก ดูภาพก็ถูก เพราะเราหนีภาพไม่พ้น และสุดท้ายจะเรียนรู้กันด้วยภาพ แต่ภาพจะเกิดขึ้นเมื่อนิ่ง แต่ถ้ากำหนดภาพตอนแรกยังเป็นบริกรรมนิมิต ที่เราสมมติขึ้นมา เพื่อไม่ให้ใจไปคิดเรื่องอื่น แต่ต้องทำเป็น ถ้าเราทำไม่เป็น ให้ทิ้งภาพไปก่อน วางใจนิ่ง ๆ อย่างเดียว โดยมีความมั่นใจว่า จะไม่ฟุ้งไปคิดเรื่องอื่น อย่างนี้ก็ได้ เมื่อใจนิ่งถูกส่วน เดี๋ยวก็เห็นภาพ รักษาภาพ ดูภาพเป็น เดี๋ยวภาพก็จะยิ่งชัดเพิ่มขึ้น แล้วจะทิ้งภาพเดิมไปสู่ภาพจริงภายในเอง
ฝึกไปให้ถึงจุดที่หายสงสัยด้วยตัวเอง : พยายามรักษาใจให้ละเอียดกันนะลูก ลูกต้องฝึกไปให้ถึงจุดที่หายสงสัยด้วยตัวของเราเอง ไม่หายสงสัยไม่ได้ ใจหยุดนิ่งเราจึงหายสงสัย เพราะวัตถุประสงค์ คือ เราต้องมีที่พึ่งด้วยตัวของเราเอง ถ้าใจยังไม่หยุดนิ่ง ก็ยังมีความสงสัยอยู่ และยังเป็นที่พึ่งให้กับตัวเองไม่ได้ เราต้องฝึกธรรมะให้เป็นปกติเหมือนกับลมหายใจเข้าออกที่เป็นธรรมชาติของตัวเอง
คุณครูไม่ใหญ่
