หลวงพ่อสอนอะไร

หลวงพ่อสอนอะไร (ตอนที่ ๔)

     พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสสอนไว้ว่า บุคคลหาได้ยากในโลกนี้มีอยู่ ๒ ประเภท คือ
     ๑.บุพพการี คือ ผู้ทำคุณความดีให้กับผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน เช่น บิดา มารดา ครู อาจารย์ เป็นต้น
     ๒. กตัญญูกตเวที คือ ผู้รู้คุณท่าน แล้วตอบแทนคุณท่าน

     วันแรกที่อาตมาได้พบกับหลวงพ่ออย่างใกล้ชิดที่สุด จำได้ดีว่าวันนั้นคือ วันที่ท่านมาเดินดูความเป็นอยู่ของลูกพระลูกเณรที่ศูนย์ฝึกอบรมธรรมทายาทหรือที่เราเรียกกันสมัยนั้นว่า ศอธ. ขณะนั้นอาตมากำลังเก็บของไว้บนชั้นเหนือที่นอน มีเสียงบอกกันว่าหลวงพ่อมา ๆ ยังไม่ทันตั้งหลัก ท่านก็เดินเข้ามาในกุฏิแล้ว อาตมาทำอะไรไม่ถูกเพราะตื่นเต้นมาก เนื่องจากทุกครั้งจะเห็นแต่หลวงพ่อในการประกอบพิธีก็เห็นไกล ๆ แต่นี่ท่านมายืนอยู่ต่อหน้าเราแล้ว ทุกสิ่งที่ทำในวันนั้นคือ ความรู้สึกล้วน ๆ ราวกับว่าสมองไม่ได้สั่งงานเลย รู้สึกตัวอีกทีคือ ได้ก้มกราบแทบเท้าหลวงพ่อ ได้ยินเสียงหลวงพ่อใกล้ ๆ ท่านบอกว่า “ ลุก ๆ ลูก พื้นมันเป็นดิน เดี๋ยวเปื้อน ”

   จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนที่หลวงพ่อจะหยุดห่วงใยความเป็นอยู่ของลูก ๆ เกือบหมื่นชีวิตที่อาศัยใบบุญท่านอยู่ในวัดนี้ โดยทั่วไปแค่เลี้ยงลูกสักคนให้ดี ให้สุขสบาย ยังยากแสนยาก แต่นี่หลวงพ่อท่านเลี้ยงดู เอาใจใส่ทั้งอาหารการกิน เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย หยูกยาต่าง ๆ ไม่ให้ลูก ๆ ได้เดือดร้อน โดยที่ท่านไม่เคยคิดเคยหวังว่า ลูก ๆ อย่างพวกเราจะตอบแทนอะไรท่าน นี่จึงนับได้ว่า หลวงพ่อท่านเป็นบุพการีของพวกเราโดยแท้

     ส่วนในเรื่องของความเป็นผู้มีความกตัญญูกตเวทีนั้น อาตมาได้เห็นอย่างชัดเจนเมื่อครั้งที่ได้ติดตามหลวงพ่อและหมู่คณะไปปฏิบัติธรรมนี่เอง อย่างที่เคยเล่าให้พวกเราได้อ่านว่าหลวงพ่อจะเล่าปกิณกธรรมให้เบิกบานใจเพื่อให้ใจนุ่มนวลก่อน แล้วค่อยนั่งธรรมะ และเรื่องที่ท่านเล่านั้นจะวนเวียนอยู่ ๓ เรื่องใหญ่ ๆ คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า หลวงปู่วัดปากน้ำและคุณยายอาจารย์ 

     ประเด็นสำคัญที่สุดคือ หลวงพ่อจะชี้ให้ดูว่า ทุกท่านมีพระคุณอย่างไร หากไม่มีท่านเหล่านั้นแล้วเราจะเป็นอย่างไร ท่านเคยถามผู้ที่เข้าไปนั่งธรรมะว่า “ ใครเคยอ่านปฐมสมโพธิกถาบ้าง ”

     พวกเราก็พากันตอบว่าอ่านแล้ว ท่านก็ถามต่อว่าอ่านกันกี่รอบแล้ว เราก็ตอบกันสองรอบบ้าง สามรอบบ้าง หลวงพ่อท่านก็ยิ้ม ดีใจว่าลูก ๆ ได้อ่านกัน ท่านก็จะย้ำว่า ให้อ่านกันนะ เพราะเป็นเรื่องการสร้างบารมีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วท่านก็บอกว่า

    “ หลวงพ่ออ่านไม่ต่ำกว่า ๒๑ รอบแล้ว อ่านทีไรก็เกิดกำลังใจในการสร้างบารมี จึงทำให้หลวงพ่อชอบอ่านเรื่องนี้มาก ” 

      แล้วท่านก็บรรยายสรรพคุณว่าทำไมจึงบอกว่าหนังสือเล่มนี้ดี และท้ายสุดท่านจะให้เราตระหนักในพระคุณของพระพุทธองค์ ให้ตั้งใจฝึกตัวให้ได้อย่างพระองค์ แล้วนำคำสอนของพระองค์ไปสู่ใจของชาวโลก

    หากวันไหนท่านเล่าเรื่องหลวงปู่ พวกเราจะสนุกสนานเบิกบานมาก เพราะหลวงพ่อมีวิธีการเล่า วิธีการถ่ายทอด ให้เราได้เห็นภาพราวกับอยู่ในเหตุการณ์นั้น ๆ ท่านจะเล่าถึงความเสียสละ เอาชีวิตเป็นเดิมพันกว่าจะได้วิชชาธรรมกาย และท้ายสุดก็จะสอนให้เราได้ ตระหนักถึงพระคุณหลวงปู่ แล้วตอบแทนพระคุณโดยการเอาวิชชาธรรมกายขยายไปให้ทั่วโลก

     ทำนองเดียวกัน หากวันไหนหลวงพ่อเล่าเรื่องคุณยาย นอกจากเล่าประวัติแล้วท่านจะสอนให้เรานึกถึงพระคุณของคุณยาย และย้ำอยู่เสมอว่า 

       “ หากไม่มียายก็ไม่มีหลวงพ่อ ยายจึงมีพระคุณกับหลวงพ่อมาก หากยายสั่งให้หลวงพ่อเข้าไปในถ้ำที่มีเสือแม่ลูกอ่อน หลวงพ่อจะเข้าไปโดยไม่ถามสักคำว่า ทำไมต้องเข้าไป เพราะมั่นใจว่าสิ่งที่ยายให้ทำคือสิ่งที่ท่านคัดแล้วว่าดีที่สุด ”

     จะเห็นได้ว่า สิ่งที่หลวงพ่อท่านทำมาตลอดชีวิต แท้จริงแล้วคือ ความตั้งใจที่จะตอบแทนพระคุณของพระบรมศาสดา หลวงปู่และคุณยายอาจารย์เท่านั้น ดังนั้นใครก็ตามที่จะมีคุณสมบัติที่จะเอ่ยปากว่าเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อ คน ๆ นั้นจะต้องมีคุณสมบัติที่สำคัญคือ 

เป็นผู้มีความกตัญญูรู้คุณคน

ขอขอบคุณบทความดี ๆ จาก
อาสภกันโต ภิกขุ
๑๘ ก.ค. ๕๙
anacaricamuni.blogspot.ae