หลวงพ่อสอนอะไร

หลวงพ่อสอนอะไร (ตอนที่ ๑๖)

     ความเดิมจากตอนที่แล้ว ได้เล่าถึงความประทับใจที่ได้ไปปลีกวิเวกที่วัดถ้ำพุหว้า ได้ค้นพบตัวเองจากที่เคยคิดว่าอยากอยู่ป่าเขา ในถ้ำ เอาเข้าจริง ๆ แล้ว ไม่ง่ายอย่างที่คิด หลวงปู่หลวงตาที่ท่านผ่านการอยู่ธุดงค์มาท่านต้องเก่งจริง ๆ เคยถามพระผู้ใหญ่ท่านก็เผยว่า ความจริงแล้วที่ไปมรณภาพในป่าก็เยอะ จึงได้บทสรุปว่า หากใจหยุดใจนิ่ง ไม่ว่าจะอยู่ในเมืองหรือในป่า ก็สามารถจะเข้าถึงธรรมได้ แต่ก็แน่นอนว่า หากอยู่ในป่า จะมีข้อที่ได้เปรียบคือ ความสงบ ความสงัด แต่ทั้งนี้เราก็ต้องรักษาใจตนเองให้ดี

     มาถึงเรื่องความประทับใจเรื่องที่ ๒ ที่ได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดถ้ำพุหว้า

         จากโอวาทของหลวงพ่อธัมมชโยที่ว่า     “ ธรรมกายคือกายตรัสรู้ธรรม ซึ่งมีอยู่ในตัวของมนุษย์ทุกคน ไม่จำกัดว่าจะเป็น เชื้อชาติไหน หรือมีความเชื่ออย่างไร จะเป็นเพศ วัย ไหนก็ตาม เมื่อใจหยุดนิ่งได้ถูกส่วน เป็นต้องเข้าถึงพระธรรมกาย ”

     ทำให้การมาที่วัดถ้ำพุหว้าครั้งนี้เป็นประสบการณ์สำคัญที่ทำให้ตอกย้ำความเชื่อในเรื่องการเข้าถึงธรรมภายใน กล่าวคือ ที่วัดแห่งนี้มีครอบครัวชาวมอญมาอาศัยอยู่ และคอยช่วยงานตามแต่หลวงพ่อท่านจะมอบหมาย สมาชิกในครอบครัวประกอบด้วย พ่อ แม่ ซึ่งอยู่ในวัยกลางคนกับลูกสาวคนโตอายุประมาณ ๑๕ ปี คนสุดท้องอายุ ๘​ ขวบ และลูกชายคนกลาง อายุ ๑๒ ปี สำหรับลูกชายนั้นหลวงพ่อเจ้าอาวาส ท่านให้บรรพชาเป็นสามเณร

     ในช่วงที่อาตมาและเพื่อนสหธรรมิกอยู่ที่วัดนั้น ได้อาศัยสามเณรชาวมอญที่ท่าทางฉลาด แววตามีความกระหายใคร่รู้ ชอบสอบถามโน่นนี่นั่นตลอดเวลา และเป็นคนเดียวในครอบครัวที่พูดภาษาไทยได้ คอยให้การอุปัฏฐากดูแล

     สิ่งที่สัมผัสได้สำหรับคนในครอบครัวนี้คือ ความซื่อสัตย์ และเคารพพระ เขาระมัดระวังแม้กระทั่งไม่ให้เหยียบเงาของพระ เมื่อพระเดินผ่านจะประนมมือไหว้ตลอด

     โดยปกติแล้วเวลาทำวัตรเช้า เย็น อาตมาและพระเพื่อนก็จะสวดมนต์กันในถ้ำ ต่อมาหลวงพ่อท่านก็ให้สามเณรมาร่วมสวดมนต์ด้วย เมื่ออยู่ได้สองสามวัน จากเดิมที่ครอบครัวนี้จะคอยมองอยู่ห่าง ๆ ก็เริ่มขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น จนเย็นวันหนึ่งพากันมายืนอยู่ปากถ้ำ ทั้งพ่อแม่และลูกสาวทั้งสอง อาตมาจึงให้สามเณรช่วยเป็นล่าม ชวนให้มาสวดมนต์ด้วย เขาดีใจมากว่าจะได้ร่วมกิจกรรม พอทราบว่ายังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ก็บอกว่า ขอกลับบ้านก่อนแล้วจะมา พอถึงเวลาเท่านั้นหล่ะ อาตมายืนมองอยู่ปากถ้ำ มันช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริง ๆ ทั้งครอบครัว เดินแถวเรียงหนึ่งตามลำดับความสูง เห็นได้ชัดเจนว่า ไปอาบน้ำอาบท่ากันมา เพราะมีการเปลี่ยนชุดใหม่ และที่สำคัญที่แก้มทั้งสองข้าง มีแป้งขาว ๆ เป็นจุด ๆ

     อาตมาก็นึกว่าเขาสวดมนต์เป็น พอเริ่มสวดเท่านั้นหล่ะ เงียบ กริบ เอาไงดีหล่ะ ขณะกำลังคิดหาวิธี เขาก็บอกสามเณรลูกชายว่า เขาจะอยู่เงียบ ๆ อยากฟังพระสวด อาตมาก็เลยบอกว่า 

     “ งั้น เอางี้นะ ในขณะที่ฟังไป ให้ดูองค์พระประธานไป แล้วนึกว่าองค์พระประธานนั้น ท่านอยู่กลางท้องนะ ”

     ตอนที่บอกก็ไม่ได้คิดอะไร คือ ไม่รู้จะให้เขาทำอะไร เลยพูด ๆ ไป แต่พอสวดมนต์เสร็จ คนพ่อก็หันไปคุยกับสามเณรลูกชายเหมือนเล่าอะไรสักอย่าง อาตมาก็เลยถามว่า โยมพ่อเล่าอะไรหรือ คำตอบของสามเณรทำเอาอาตมาทั้งอาย ทั้งเงิบ เพราะสามเณรบอกว่า 

     “ พอพระอาจารย์บอกให้ดูองค์พระในท้อง พ่อก็ดูไป ตั้งแต่พระอาจารย์บอก จนสวดมนต์เสร็จพระก็ยังอยู่ในท้อง แต่แปลกที่พระในท้องสวยกว่าพระที่เห็นที่แท่น ”

     จะไม่ให้อายได้ไง ในเมื่ออาตมาสวดมนต์ด้วยความคล่องปาก ใจหลุดเป็นช่วง ๆ แต่พ่อบ้านท่านนี้ กลับเห็นองค์พระตลอด นี่ถ้าเขาถามกลับมา แล้วพระอาจารย์เป็นไงบ้าง จะเอาหน้าไปไว้ไหนหล่ะเนี่ย

     อาตมาเลยลองถาม ๆ ว่า แล้วแต่ละคนเป็นไงบ้าง อึ้งอีกแล้วสิครับท่าน ทั้งแม่และลูก ทั้งสองบอกเห็นพระอยู่ในท้องตลอด เฮ้อ ! บุญของพระอาจารย์ จะมีก็แต่ลูกสาวคนโต ที่เห็นองค์พระไม่ชัด ก็เลยให้คำแนะนำตามที่หลวงพ่อธัมมชโยสอนไว้คือ

     “ ให้เรามีความพอใจ ในสิ่งที่เรานึกได้ ในสิ่งที่เราเห็นได้ ให้ประคองใจนิ่ง ๆ อยู่กลางสิ่งที่เราเห็น โดยไม่มีคำถาม ไม่มีความสงสัย ”

     จากนั้นก็พาเขานั่งสมาธิ ๓๐ นาที น่าทึ่งมากที่ทุกคน แม้ว่าจะไม่เคยนั่งสมาธิมาก่อน แต่นั่งกันได้นิ่ง ไม่มีเสียงขยับตัว นิ่งจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย จนอาตมาต้องหรี่ตาดูว่า เขาทำท่าทางอย่างไร ปรากฏว่าทุกคนนิ่ง หน้าตาอิ่มเอิบ อมยิ้มน้อย ๆ แค่เราเห็นยังมีความสุขตามไปด้วย

     พอเลิกจากการปฏิบัติธรรม ทุกคนรวมทั้งสามเณรบอกว่า องค์พระยังอยู่ในท้อง (สงสัยจะมีมืดอยู่องค์เดียวแน่ ๆ คงไม่ต้องบอกว่าใครนะ)

     จากคืนนั้นเป็นต้นมาครอบครัวนี้ก็มาร่วมสวดมนต์ทำวัตรเช้า เย็นและนั่งสมาธิทุกวัน สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาคือ ทุกเช้าจะรีบมารายงานตัวพร้อมกันว่า

“ องค์พระในท้องยังอยู่ครับ/ค่ะ ”

     เหตุการณ์เป็นเช่นนี้จนถึงวันที่อาตมาต้องเดินทางกลับวัดพระธรรมกาย ทั้งครอบครัวมายืนส่งที่รถ แม้สื่อสารกันด้วยคำพูดไม่ได้ แต่จากสายตาที่มองมา สัมผัสได้ถึงความอาลัย และความผูกพันจากการได้ทำกิจกรรมร่วมกันหลายวัน ก่อนรถจะเคลื่อนออกอย่างช้า ๆ อาตมาเปิดกระจก สั่งสามเณรให้บอกครอบครัวว่า 

“ ให้รักษาองค์พระในท้องให้ดีนะ ”

     เวลาผ่านไป ๓ เดือน อาตมามีศาสนกิจที่กาญจนบุรี จึงถือโอกาสแวะมากราบหลวงพ่อเจ้าอาวาส ทันทีที่รถจอดและเห็นว่าเป็นอาตมา ทั้งครอบครัววิ่งมากราบ แล้วรายงานตัวว่า 

“ องค์พระในท้องยังอยู่ และสว่างมาก ๆ ”

     นี่คือผลจากการรักษาธรรมะอย่างต่อเนื่อง จากองค์พระที่เห็นกลายเป็นองค์พระที่สว่างเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งหมดนี้มาจากเหตุสำคัญคือ การรักษาใจ นั่นเอง

ขอขอบคุณบทความดี ๆ จาก
อาสภกันโต ภิกขุ 
๓ ส.ค. ๕๙ 
anacaricamuni.blogspot.ae