ภาษาของคุณยาย

วันที่ 26 มิย. พ.ศ.2560

ภาษาของคุณยาย

 

คุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง , คุณยาย , คุณยายอาจารย์ , คำสอนคุณยาย , แม่ชีจันทร์ , แม่ชี , ลูกจันทร์ , ขนนกยูง , ผู้ให้กำเนิดวัดพระธรรมกาย , วัดพระธรรมกาย , ธรรมกาย , วัดปากน้ำ , แม่ชีวัดปากน้ำ , คำสอนยาย , นั่งสมาธิ , สมาธิ , แม่ชีระลึกชาติ , ดวงจันทร์กลางดวงใจ , คุณยายอินมายฮาร์ท , ภาษาของคุณยาย

 

                        วันหนึ่ง..ข้าพเจ้าได้มีโอกาสติดตามคุณยายไปชมวัดในเวลาเย็น ข้าพเจ้านั่งอยู่ด้า หลังของรถไฟฟ้า ซึ่งเป็นรถที่ใช้พลังงานไฟฟ้าจากแบตเตอรี่ ลักษณะคล้ายรถที่ใช้ในสนามกอล์ฟ เปิ้ลเป็นคนขับรถ ข้าพเจ้ามีหน้าที่เป็นคนวิ่งไปเปิดแผงเหล็ก ที่หน้าอาคารประชาสัมพันธ์ แผงเหล็กนี้มีเอาไว้กั้นรถยนต์ไม่ให้วิ่งเข้าไปในเขตสังฆาวาสเพราะจะทำเสียงดังรบกวนพระที่กำลังปฏิบัติธรรมอยู่

                        พอรถไฟฟ้าของคุณยายแล่นผ่านหน้าอาคารประชาสัมพันธ์ กำลังจะเลี้ยวซ้ายไปทางโบสถ์ ข้าพเจ้าก็เห็นฝ่าซื่อ (นักบวชหญิงชาวจีน)สองคนเดินชมโบสถ์ และกำลังจะเดินผ่านมาทางนี้

                        ตอนนั้นข้าพเจ้าคิดว่า ฝ่าซื่อสองคนนี้จะรู้จักคุณยายของข้าพเจ้าหรือเปล่าหนอ พอกระแสของความคิดจบลง พลันเสียงคุณยายก็ดังขึ้น

                        "วัสดีคุณ เชิญตามสบายนะไม่ต้องเกรงใจนะ"

                        ฝ่าซื่อสองคนนั้นทำหน้างงๆ ดูเหมือนว่ากำลังพยายามทำความเข้าใจกับภาษาที่คุณยายพูดออกไป

                        พอรถแล่นเข้าไปใกล้อีก มือของคุณยายก็ยังคงพนมอยู่อย่างนั้น แล้วก็พูดต่อว่า

                        "คุณทานข้าวแล้วยังทานข้าวยายนะ ไม่ต้องเกรงใจนะ"

                        คำพูดประโยคนี้คุณยายจะพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก ข้าพเจ้าคิดอยู่ในใจว่าเขาไม่รู้เรื่องหรอกยายพอความคิดสิ้นสุดลง ภาพที่เห็นในขณะนั้นมันเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดของข้าพเจ้าไปทันทีช่าง เป็นภาพที่กลมกลืนกันจริงๆ เลย ฝ่าซื่อทั้งสองน้อมศีรษะของตนเองลงต่ำ แล้วยกมือขึ้นพนมเหมือนอย่างที่คุณยายทำทำอยู่นานทีเดียว

                        สักครู่ฝ่าซื่อท่านหนึ่งก็เอื้อมมือมาที่มือของคุณยาย แล้วก็ดึงเอามือของคุณยายไป วางบนศีรษะของเขา ฝ่าซื่ออีกคนหนึ่งก็ทำตาม

                        ตอนนั้นข้าพเจ้าแอบมองไปที่ใบหน้าของคุณยาย เห็นรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความเมตตายิ่งนัก เป็นภาพที่ข้าพเจ้าไม่มีวันลืมเลือนเลย

                        หลังจากฝ่าซื่อทั้งสองเดินจากไป คุณยายก็หันกลับมาพูดกับข้าพเจ้าว่า

                          "ไอ้หลานน้อย จำไว้นะ คนเขามาไกล ต่างบ้านต่างเมืองมา เราต้องหาข้าวหาน้ำให้เขากินนะ อย่าปล่อยให้เขาอดๆ อยากๆ นะ เขาไม่รู้จักใครสงสารเขา จำไว้นะ"

                        ต่างชาติ ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม มาวัดครั้งแรก ไม่รู้จักคุณยาย ไม่รู้ว่าคุณยายเป็นใคร แต่คุณยายก็ได้ใช้ภาษาที่ติดตัวคุณยายมาตลอดชีวิต ถ่ายทอดมาเป็นกระแสใสๆ ให้ฝ่าซื่อทั้งสองได้รับรู้

 

ภาษาที่อยู่ในใจของคุณยาย คือภาษาแห่งความเมตตานี่เอง

 

**บทความ แนะนำ/เกี่ยวข้อง

สิ่งดีๆมีไว้แบ่งปัน อะไรดีๆมีอีกเยอะ กด Like facebook กัลยาณมิตร

 ยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคล Total Execution Time: 0.047468550999959 Mins