มีดโกนหนวด
กาลครั้งหนึ่ง มีมีดโกนหนวดเเสนสวยอันหนึ่ง ทำงานอยู่ในร้านตัดผม วันหนึ่งไม่มีลูกค้าเลย มันจึงออกจากด้ามไปผึ่งเเดด เมื่อมันเห็นพระอาทิตย์ส่องเเสงสะท้อนใบมีดราวกับกระจก มันมีความรู้สึกภาคภูมิใจในประกายของมันมาก ดังนั้น เมื่อมันหวนคิดถึงอดีตที่เป็นเพียงมีดโกนหนวด จึงรำพึงว่า
"วันหนึ่ง เราจะกลับไปในร้านที่เพิ่งจะออกมาหยกๆ ไหมนะ ไม่เเน่ๆ"
เราผู้มีประกายเจิดจ้าจะกลับไปโกนหนวด ที่ฟอกสบู่เเล้วของผู้คนเหล่านั้นหรือ!
เราไม่อยากทำงานเป็นเครื่องจักรกลเช่นนั้นอีกต่อไป รูปร่างที่งดงามของข้า ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำงานเหล่านี้หรือ ไม่ใช่เเน่!
ด้วยเหตุนี้ เราจะไปซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ลับ เพื่อลิ้มรสชาติชีวิตพักผ่อนเเสนสงบ"
พูดจบ มีดโกนหนวดก็เเอบซ่อนตัวอย่างดีเพื่อหลบสายตาคนอื่นๆ หลายเดือนผ่านไป วันหนึ่งมันอยากออกไปสูดอากาศจึงออกจากที่ซ่อน เเต่กว่าจะออกได้ก็ลำบากลำบนเต็มที เมื่อมองดูตัวเอง ก็งุนงงเป็นที่สุด ช่างน่าเเปลกใจอะไรอย่างนี้!!
ดูผิดหูผิดตาเสียจนเหมือนกับเลื่อยขึ้นสนิม เเละใบมีดก็ไม่สะท้อนความงดงามของพระอาทิตย์อีกต่อไป
มีดโกนสำนึกผิดอย่างขมขื่น เเต่ไร้ประโยชน์ที่จะเสียใจกับความงามที่หายไป จึงได้ร้องไห้กับความเสียหายที่เเก้ไขไม่ได้เเล้วนี้ พร้อมกับพูดว่า
"อนิจจา! คมมีดที่เสียไปน่าจะได้ใช้งานที่ร้านตัดผมมากกว่า! ความบางเฉียบของคมมีด กลายเป็นอะไรไป ใบมีดที่เจิดจ้าอยู่ที่ไหน ตอนนี้เราถูกสนิมกินจนกร่อน ดูน่าเกลียดน่าชัง ความทุกข์ของเราไม่มีทางเเก้ได้"
คนขี้เกียจก็เหมือนกับมีดโกนนี้ ไม่ทำงานเอาเเต่เพ้อฝัน จึงสูญเสียรูปร่างเเละความคมไป สนิมนั้นคือความ เขลาเเละความเกียจคร้าน
จาก หนังสือปัดใจ
ที่มา : นิทานเลโอนาร์โด ดา วินชี
ดารณี เมืองมา เเปลจากภาษาฝรั่งเศส
