กัลยาณมิตร

เริ่มต้นใหม่

                ผมเคยทำธุรกิจร้านขายของชำ ไม่เพียงเเค่เงินเก็บทั้งหมดของผมเท่านั้นที่สูญเสียไป เเต่ผมกลับมีภาระหนี้สินที่ต้องชำระภายใน 7 ปี ด้วยอีกต่างหาก

ร้านของผมได้ปิดตัวลงเมื่ออาทิตย์ก่อนหน้านี้  เเละผมก็กำลังไปขอกู้เงินจากธนาคาร เพื่อหางานทำใหม่ด้วย

ผมเดินไปตามถนนอย่างคนสิ้นหวัง ความกล้าเเละความเชื่อมั่นของผมได้สูญเสียไปหมดสิ้น ทันใดนั้นผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะข้ามถนน เขาไม่มีขา นั่งบนเเผ่นไม้เล็กๆ ที่มีล้อสำหรับเลื่อน เขาเลื่อนมันโดยมือทั้งสองข้างที่เขามีอยู่

ผมมองเขาชัดขึ้นเมื่อเขาข้ามถนนมาอยู่ฝั่งเดียวกับผม เเละผมก็ช่วยยกเขาขึ้นมาบนฟุตบาท เขาสบตาผมเเละทักทายด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ

"สวัสดีตอนเช้าครับท่าน เช้านี้ช่างเป็นเช้าที่สดใส จังเลยนะครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขเเละมีชีวิตชีวา

ผมจ้องมองเขาพร้อมๆกับนึกในใจว่า ผมช่างเป็นคนที่โชคดีเสียนี่กระไร ที่มีขาทั้งสองข้าง ผมเดินได้ ผมรู้สึกละอายใจกับปัญหาอันน้อยนิดของผมอย่างที่สุด

ผมพูดกับตัวเองว่า ถ้าเขามีความสุข สนุกสนาน มั่นใจได้ ทั้งๆ ที่เขาไม่มีขา ผมก็ควรที่จะมีความสุข สนุกสนานได้..ด้วยขาทั้งสองข้างของผมด้วยเช่นกัน

ผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที ในตอนเเรกผมตั้งใจที่จะไปกู้เงินจากธนาคารหนึ่งเเสนบาท เเละหางานทำใหม่ ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจเเล้ว

ผมจะกู้เงินจากธนาคารหนึ่งล้านบาท เเละผมมีความมั่นใจว่าผมจะสามารถเปิดธุรกิจใหม่ เเละชดใช้หนี้สินทั้งหมดที่ผมมีได้

ทุกวันนี้ผมได้อ่านข้อความที่ติดอยู่บนกระจกห้องน้ำทุกๆวัน 

"ฉันรู้สึกหม่นหมองเเละเศร้าใจ เพราะฉันไม่มีรองเท้าใส่ จนกระทั่งที่ถนน..เมื่อฉันเจอกับผู้ชายที่ไม่มีเเม้เเต่ขาจะใส่รองเท้า"

"หากยังไม่สิ้น  ไม่ควรย่อท้อ
หากยังไม่ต่อ  ไม่ควรสิ้นหวัง
หากยังไม่เกลี้ยง  ไม่ควรหมดพลัง
หากยังมุ่งมั่น  สมหวังเเน่นอน"

จากหนังสือ ปัดใจ2