คำพ่อ คำเเม่
ตอน ตามใจตัวเอง
ลูกรัก..
ความทุกข์ยากของคนเรานั้นมีสาเหตุมาจากเรื่องต่างๆ แต่ที่เห็นได้บ่อยคือเกิดมาจากการตามใจตัวเอง ยิ่งเราตามใจตัวเองมากเท่าไรก็จะยิ่งทุกข์ยากมากขึ้นเท่านั้น ตามใจตัวเอง ๑ ครั้งก็จะทุกข์ ๑ ครั้ง ตามใจตัวเอง ๕ ครั้งก็จะทุกข์ ๕ ครั้ง
คนที่ชอบตามใจตัวเองย่อมประสบความทุกข์ ความผิดหวัง ความเดือดร้อน และหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา กล่าวคือเมื่อต้องการอะไรก็ต้องดิ้นรนแสวงหา หามาได้แล้วก็ต้องดูแลรักษา หวงแหนไว้มิให้จากมิให้สิ้นไป เมื่อจากไปก็เป็นทุกข์เสียใจ วนเวียนอยู่อย่างนี้ไม่จบสิ้น จึงไม่เป็นตัวของตัวเองนัก ฝากชีวิตไว้
กับสิ่งที่ตัวต้องการ
ที่จริงคนเราไม่ควรตกอยู่ในอำนาจของใจจนเกินไป เพราะคนเรานั้นพร่องอยู่เสมอ ถมให้เต็มได้ยาก ถ้าตามใจตัวเองก็ต้องทุกข์ยากไป เช่นตามใจปากก็ต้องลำบากไปหามาปรนเปรอ เพราะปากมันรำร้องอยากจะกินของดีๆ แปลกๆ ยิ่งขึ้นไป ตามใจตา ตามใจหูก็ต้องดิ้นรนไปดูไปฟังหรือไปหาสิ่งที่ตาอยากดูสิ่งที่หู อยากฟังมาปรนเปรอไม่รู้จบสิ้น
ทำไมเราจะต้องมาเป็นทาสรับใช้ของใจ ของตา ของหูจนเกินไป ด้วยเล่าลูกเอ๋ย หากเราต้องมาเดือดร้อน ทุกข์ยาก เพราะชอบตามใจตัวเองอยู่ ทำไมเราไม่ฝึกฝืนใจตัวเองดูบ้างเล่า ลองฝึกเป็นนายของใจดูบ้าง ไม่ตามใจเสียบ้าง ใจอยากจะไปก็ลองฝืนไม่ไป ตาอยากดูก็ลองฝืนไม่ดู หูอยากฟังก็ลองฝืนไม่ฟัง ฝืนได้บ่อยเข้าก็ชินไปเองแหละ ไม่ตามใจได้ก็จะไม่เดือดร้อนมาก และไม่สิ้นเปลืองมาก ล้วนแต่จะได้รับสิ่งที่ดีๆ ตอบแทนทั้งนั้น
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
