คำพ่อ คำเเม่
ตอน สมบัติผู้ดี
ลูกรัก...
เมื่อเราอยู่ในสังคมและจะต้องติดต่อกับผู้อื่น การวางตัวดี พูดจาดี รวมไปถึงการแต่งเนื้อแต่งตัวดีเป็นสิ่งจำเป็นมาก เพราะนั่นเป็นการแสดงถึงว่าเราเป็นผู้ดี ได้รับการอบรมบ่มนิสัยมาดี จึงแสดงอากัปกริยาออกมาดีให้คนเห็น เขาเรียกคนเช่นนี้ว่า คนมีสมบัติผู้ดี
คนมีสมบัติผู้ดีย่อมจะได้เปรียบคนที่ขาดคุณสมบัติเหล่านี้ในทุกเรื่อง ทั้งความนิยมนับถือ การให้ความสนิทสนม รวมไปถึงให้ความไว้วางใจจนมอบหมายหน้าที่การงานที่สำคัญให้ทำ
สมบัติผู้ดีคือการแสดงอากัปกริยาออกมาในทางเรียบร้อย น่าชม ไม่ขัดหูขัดตา เต็มไปด้วยความนิ่มนวล อ่อนน้อมและอ่อนหวาน ลูกควรฝึกสมบัติผู้ดีไว้เป็นสมบัติประจำตัว เป็นต้นว่า ควรแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เหมาะสมกับวัย ไม่ถอดเสื้อผ้าในที่สาธารณะ ควรมีความอ่อนน้อม ถ่อมตน รู้จักกราบไหว้ ให้ความเคารพต่อ
ผู้ใหญ่ จะพูดจาก็สำรวมปาก ไม่พูดเสียงดังเอะอะโวยวายในที่สาธารณะหรือในห้องประชุม ไม่พูดสอดแทรกในขณะที่ผู้ใหญ่กำลังสนทนากันอยู่ รู้จักเกรงใจคนอื่น เวลารับประทานอาหารก็สำรวมระวัง ไม่มูมมาม ไม่พูดในขณะที่มีคำข้าวอยู่ในปาก จะลุกจะนั่งก็สำรวมระวัง ดูให้เหมาะที่เหมาะทาง
เหล่านี้เป็นสมบัติผู้ดีที่ลูกควรฝึกไว้ทั้งนั้น สมบัติผู้ดีเป็นเหตุให้คนเรามีเสน่ห์ น่ารัก และเป็นเหตุให้ผู้ใหญ่รักใคร่เอ็นดู อยากจะชูชุบอุปถัมภ์ เป็นอาภรณ์ประดับตัวที่นำออกอวดคนอื่นได้ทุกแห่ง
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
