ง่ายเเต่ลึก

ฐานที่ ๗ ที่เกิด ดับ หลับ ตื่น

                                                                                                ตะวันธรรม

             ตั้งใจนั่งธรรมะกันนะ หลับตาของเราเบาๆ พอสบายๆแล้วก็เอาใจหยุดไปนิ่งๆที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ หรือนึกถึงดวงใส เอาใจหยุดอยู่ในกลางดวงใสๆ หรือใครเห็นองค์พระก็นึกถึงองค์พระใสๆ หยุดอยู่ในกลางองค์พระใสๆ  

            ใครยังนึกไม่ค่อยชัด ก็ค่อยๆ ทำไป อย่าไปบีบเค้นใจเพื่อจะให้เห็นภาพองค์พระได้ชัดเจนนะ ค่อยๆ นึกไปตอนนี้ต้องใจเย็นที่สุดเลย ค่อยๆ ก็คือ นึกเบาๆ นึกเหมือนเราไม่ได้นึก ไม่ได้นึกก็เหมือนกับนึก คือมันเบาๆ สบายๆ นึกธรรมดาๆ ถึงดวงใสๆ กลมรอบตัว ไม่มีหยักไม่มีงอเลยกลมเหมือนดวงแก้ว

            บางคนนึกไม่ออกจริงๆ เพราะตั้งใจมากเกินไป พยายามจะไปบีบเค้นให้เห็นภาพ ไม่ว่าจะเป็นภาพที่เราคุ้นเคยก็ตามถ้าตั้งใจจะนึกจริงๆ ก็ยังนึกไม่ออก เพราะฉะนั้นนับประสาอะไรกับสิ่งที่เรายังไม่ค่อยคุ้นภายใน ถ้าเราตั้งใจมากเกินไป  ก็นึกไม่ออก อย่าไปฝืนธรรมชาติของการนึกคิด ให้ค่อยๆนึก อย่างสบายๆ แต่ถ้าหากว่าค่อยๆ นึกแล้วก็ยังทำไม่เป็นยังไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไร ถ้าอย่างนั้นก็ให้วางใจเฉยๆ หยุดกับนิ่งอย่างเดียว หยุดนิ่งๆ นะ ให้หยุดนิ่งๆ ไม่มีภาพให้เรานึก ไม่ว่าจะเป็นดวงแก้วองค์พระก็ไม่เป็นไร เราก็นิ่งเฉยๆใจหยุดนิ่งๆ ให้สบายๆ   

           สบาย ก็คือไม่ตึงเกินไป ต้องอย่าให้ตึงนะ ให้นิ่งๆ เฉยๆถ้าใครทำการบ้าน^๑ สม่ำเสมอได้ทุกข้อ หรือเกือบจะทุกข้อ เวลามานั่งธรรมะพร้อมๆ กันมันจะง่ายต่อการนึก อานิสงส์ของการทำ การบ้านสม่ำเสมอ จากยากก็มาเป็นง่าย จากง่ายมาเป็นได้ คือทำได้เลย เห็นไหมจ๊ะว่า การบ้านที่ให้ไปเพื่อตัวของเราเอง เพื่อให้ใจของเราคุ้นเคยกับศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ 

ฐานที่ ๗ ที่เกิด ดับ หรับ ตื่น         

            พระเดชพระคุณหลวงปู่ ผู้ค้นพบวิชชาธรรมกาย ท่านตอกยํ้าเสมอว่า ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เป็นที่เกิด ที่ดับ ที่หลับ ที่ตื่น    

            เกิด เราเกิดมาแล้ว จะไม่สนใจก็ไม่เป็นไร หลับหรือตื่นตรงนี้จะไม่สนใจก็ไม่เป็นไร แต่ตายตรงนี้สิ ดับคือตาย ตายตรงฐานที่ ๗ ซึ่งเป็นประตูสู่ปรโลกนี่ ไม่สนใจไม่ได้ ไม่สนใจอันตราย ถ้าหากว่าเราทำผิดสูตรชีวิตหมองกับใส คือถ้าใจใสก็ไปดี ใจหมองก็ไปไม่ดี ถ้าผิดสูตรเมื่อไรก็เป็นอันตรายเมื่อนั้น บาปที่เราได้ทำเอาไว้จะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามมันจะได้ช่อง ชิงช่วงช่วงชิงเราไปสู่อบายเลย

            ไม่ว่าจะไปอบายช่วงสั้นก็ไม่ควรไป จะไปเกิดเป็นจิ้งจกตุ๊กแก อยู่ในภูมิส้ตว์เดรัจฉานช่วงสั้นๆ หรือเป็นยุงแค่ ๗ วันก็ยังไม่ควรจะไป ยิ่งไปเป็นเปรต เป็นอสุรกาย ชีวิตยิ่งยาวนานลำบาก มีความทุกข์ทรมานเยอะ ไปยมโลกก็ไม่เหมาะ เพราะมันเร่าร้อนทุกข์ทรมานยาวนานมาก ไปขุมบริวารหรือมหานรกก็ไม่ต้องพูดถึงกันน่ะ

          ทุคติเป็นที่เดียวที่ไม่ควรจะไปอยู่ ไม่ควรจะไปเลย หรือไปมีชีวิตอยู่ในอบาย ไม่ควรไป ที่ควรไปคือสุคติภพ อย่างน้อยก็ได้มาเกิดเป็นมนุษย์ใหม่ก็ยังดี ได้มาสร้างบารมีกันต่อ ได้มาเป็นภุมมเทวา รุกขเทวา อากาศเทวา มันก็ยังดีกว่าไปอบายภูมิ ถ้าไปสวรรค์ตั้งแต่ชั้นจาตุมหาราชิกา ดาวดึงส์ ยามา เรื่อยไปนั่นไม่ต้องพูดถึงล่ะ ถือว่าดีมากๆ สำหรับชีวิตของนักสร้างบารมีที่จะไปพักชั่วคราวในระหว่างที่เราได้เหน็ดเหนื่อยกับการสร้าง บารมีด้วยกายมนุษย์มาแล้ว นี่มันสำคัญอย่างนี้นะลูกนะ  

หมั่นฝึกใจให้คุ้นเคยกับศูนย์กลางกาย

           ฐานที่ ๗ ต้องทำความคุ้นเคยเอาไว้ให้ดี ไม่ว่าเราจะเบื่อหรือไม่เบื่อก็ตาม ชอบหรือไม่ชอบก็ตาม ต้องทำความคุ้นเคย   เอาไว้ ไม่ใช่พอนึกไม่เห็นแล้วเราก็เลยขี้เกียจ เบื่อ แล้วก็เลิกอย่าไปคิดอย่างนั้น

           เราทำเพื่อตัวของเราเองนะ ไม่ใช่เพื่อใครเลย ถ้าเราไม่รักตัวเองนี่อันตราย เพราะฉะนั้นอย่าเบื่อหน่าย อย่าขี้เกียจในการฝึกฝนใจให้หยุดนิ่ง เพื่อทำความคุ้นเคยกับศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ต้องทำบ่อยๆ

           การบ้านที่ให้ไปนั้น ทำไม่ครบก็ต้องทำให้เกือบครบ ให้สม่ำเสมอทุกวัน อย่าให้ขาดเลยแม้แต่วันเดียว อย่าให้อะไรมาเป็นข้ออ้าง ข้อแม้ เงื่อนไข

            ธรรมชาติของใจ ถ้านึกถึงอะไรบ่อย ๆ มันจะจำแม่น แล้วจะนึกได้ง่าย ไม่ว่าเรื่องดีหรือไม่ดีก็ตาม ถ้าทำบ่อยๆ แล้วมันจะจำได้และมันจะทำได้ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ถ้าเรานึกดวงแก้วใสๆ หรือองค์พระใสๆ บ่อย ๆ ทำบ่อยๆ จากยากก็มาเป็นง่าย จากง่ายก็มาเป็นได้ เดี๋ยวมันก็ได้ จากมืดก็มาสว่าง จากไม่ชัดมันก็มาชัด เดี๋ยวมันก็ชัดเอง ถ้าเราทำบ่อยๆ ทำทุกวัน วันละหลายๆ ครั้ง 

            ขนาดจะใหญ่จะเล็กแค่ไหนเราก็นึก ๆ ไปก่อน ช่วงไหนชอบดวงเล็ก ก็นึกดวงเล็ก ช่วงไหนชอบดวงใหญ่ เราก็นึก

             ดวงใหญ่ ช่วงไหนชอบนึกองค์พระ เราก็นึกองค์พระ ช่วงไหนอยากนึกองค์เล็ก เราก็นึกองค์เล็ก ช่วงไหนอยากนึกองค์ใหญ่ เราก็นึกองค์ใหญ่ นึกว่าท่านเป็นแก้วไม่ได้ เราก็นึกให้เป็นโลหะก่อนก็ได้ เป็นอิฐ เป็นหิน เป็นปูน เป็นโลหะอะไรก็ได้ทั้งนั้น ฝึกฝนไป ค่อยๆ ฝึก ค่อยๆ นึก ค่อยๆ คิดในทุกอิริยาบถที่เราระลึกได้ ฝึกไปเรื่อยๆ ไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป ไม่ช้าเราก็จะสมหวังนะลูกนะ

เชิงอรรถอ้างอิง

     การบ้าน ๑๐ ข้อ ดูรายละเอียดหน้า ๒๓๘

 พระเทพญาณมหามุนี วิ.

ว้นอาทิตย์ที่ ๒๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๔๕

จากหนังสือ ง่ายเเต่ลึก เล่ม 3
                                                                                                โดยคุณครูไม่ใหญ่