คำพ่อ คำเเม่
ตอน กตัญญูคือยาชูกำลัง
ลูกรัก...
อันพ่อแม่ทุกคนย่อมปรารถนายิ่งนักที่จะเห็นลูกของตนเป็นคนดี มีความสุข มีความก้าวหน้า และไม่มีทุกข์ภัย เมื่อเห็นลูกได้รับความสำเร็จสมหวัง อยู่เย็นเป็นสุขกันแล้ว พ่อแม่ก็สบายใจหายห่วง แต่นั่นก็เป็นเพียงความสบายใจเท่านั้น หาได้เป็นเครื่องชูกำลังให้พ่อแม่ ได้ชื่นอกชื่นใจและปลาบปลื้มไม่ เครื่องชูกำลังหรือยาชูกำลังที่ทำให้พ่อแม่ทุกคนอยากจะมีชีวิตอยู่เพื่อดูลูกหลานของตัวเองนานๆ ก็คือความกตัญญูที่ลูกมีต่อพ่อแม่อย่างเดียว
ลูกที่ได้รับความสำเร็จ ก้าวหน้า มีเกียรติ มีหน้ามีตาในสังคม สังคมยกย่อง ถ้าลูกคนนั้นไม่มีความกตัญญูต่อพ่อแม่ของตน พ่อแม่ของเขาจะแช่มชื่นเบิกบานสักเท่าไร ลูกที่ยากจน ไร้เกียรติ แต่มีความกตัญญู รักพ่อรักแม่ เชื่อฟัง และดูแลเอาใจใส่พ่อแม่ ย่อมทำให้พ่อแม่ปลื้มใจและมีเรี่ยวแรงมีกำลังใจมากกว่า
ลูกเอ๋ย อันพ่อแม่นั้นถึงจะอดอยากปากแห้ง ถึงจะลำบากอย่างไร หากมีลูกที่กตัญญูรู้คุณคอยดูแลปรนนิบัติใกล้ชิด คอยถามสุขทุกข์ ทำสิ่งที่ดีงาม ไม่ขัดใจ เท่านี้ก็ทำให้พ่อแม่อายุยืนได้แล้ว ตรงกันข้ามพ่อแม่ที่มีลูกอกตัญญูไม่รู้คุณ มีลูกที่ไม่ดูดำดูดี ทอดทิ้งให้ว้าเหว่ มีลูกอย่างนี้ก็เหมือนไม่มี นับว่าเป็นโชคร้ายของผู้เป็นพ่อแม่แท้ทีเดียว พ่อแม่ที่มีลูกอย่างนี้จะท้อแท้ ซึมเศร้า ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ ความอกตัญญูของลูกนั้นเป็นยาพิษสำหรับพ่อแม่ ส่วนความกตัญญูของลูกเป็นทั้งยาบำรุงหัวใจ เป็นยาบำรุงกำลัง และเป็นยาชูกำลังขนานเอกสำหรับพ่อแม่แท้ทีเดียว
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
