ทำบุญได้ใช้บุญเป็น
เพราะเวลาในโลกนี้เดี๋ยวก็วัน เดี๋ยวก็คืน เดี๋ยวก็จะหมดเวลากันเเล้ว เราเกิดมาสร้างบารมี เกิดมาสร้างบารมีจริงๆ ไม่ใช่เกิดมาหมกมุ่นอยู่ในโลกนี้ หรือเเสวงหาทรัพย์อย่างเดียว โดยไม่เเสวงหาบุญหรือที่พึ่งภายใน ถ้าเราเเสวงทรัพย์นี่เราก็จะได้เเต่ทรัพย์ ยังได้พอกินพอใช้ บางคนก็ได้ไปเรื่อยๆ เพลินกันไปจนหมดเวลา บุญเก่าที่เราทำมาเนี่ย เราเอามาใช้ไม่ครบถ้วนบริบูรณ์ ที่จริงส่วนหนึ่งเราก็ควรจะใช้เพื่อเอามาเลี้ยงสังขาร เเละก็เอาไว้สร้างบารมี สังขารดำรงอยู่ได้ก็ต้องเอาไว้ใช้สำหรับแสวงหาพระรัตนตรัยในตัว หาที่พึ่งภายใน อย่างนี้ถึงจะเรียกว่า เราใช้บุญเก่าได้อย่างครบถ้วนบริบูรณ์ สมบูรณ์ทีเดียว บุญเก่าที่เรามีอยู่เนี่ยต้องใช้ให้เป็นหาบุญได้ ใช้บุญเป็น สำคัญทีเดียว ถ้าใช้ไม่เป็นเนี่ย มันก็จะสูญเสียกันไปเปล่าๆ เเต่ถ้าพอเราได้บุญมา เเล้วเราก็ใช้บุญไปอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน โดยเราก็ไม่รู้ตัวว่า ทุกอณุวินาทีเราใช้บุญเก่าไปทั้งนั้น ทำให้เรามีชีวิตดำรงอยู่ เราจะไปสู้รบปรบมืออะไรกับใคร เราก็ใช้บุญทั้งนั้น ถึงจะเอาชนะเขาได้ เมื่อใช้ไปมันก็มีวันหมด นี่มันเป็นอย่างนี้ เพราะฉะนั้นบุญ เขามีเอาไว้ใช้สำหรับ ใช้เพื่อสนับสนุนการทำหยุด ทำนิ่ง เพื่อเข้าถึงสิ่งที่มีอยู่ในตัว ความจริงของชีวิต เข้าถึงเเผนผังของชีวิตจะได้หลุดพ้นจากการเป็นบ่าวเป็นทาสของพญามาร เขามีเอาไว้เพื่อการนี้ทั้งนั้นน่ะ
คำสอนคุณครูไม่ใหญ่
https://www.youtube.com/watch?v=Kt-wcBF3A8Q&list=PLiOB-4a80W913rg5Gtem7UUgoJFJ9L5wu&index=36
