ไม่ส่อเสียด
ดูก่อนพราหมณ์และคฤหบดีทั้งหลาย...
อริยสาวกย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า
ผู้ใดพึงยุยงเราให้แตกจากมิตรด้วยคำส่อเสียด
ข้อนั้นไม่เป็นที่รักที่ชอบใจของเรา
อนึ่ง เราพึงยุยงคนอื่นให้แตกจากด้วยคำส่อเสียด
ข้อนั้นก็ไม่เป็นที่รักที่ชอบใจของคนอื่น
ธรรมข้อใดไม่เป็นที่รักที่ชอบใจของเรา
ธรรมข้อนั้นก็ไม่เป็นที่รักที่ชอบใจแม้ของผู้อื่น
ธรรมข้อใดไม่เป็นที่รักที่ชอบใจของเรา
เราจะพึงประกอบผู้อื่นไว้ด้วยธรรมข้อนั้นอย่างไรได้
อริยสาวกนั้นพิจารณาเห็นดังนี้แล้ว
ตนเองย่อมงดเว้นจากปิสุณาวาจาด้วย
ชักชวนผู้อื่นเพื่อให้เว้นจากปิสุณาวาจาด้วย
กล่าวสรรเสริญคุณแห่งการงดเว้นจากปิสุณาวาจาด้วย
วจีสมาจารของอริยสาวกนั้น
ย่อมบริสุทธิ์โดยส่วนสามอย่างนี้
เวฬุทวารสูตร มก. เล่ม ๓๑ หน้า ๒๙๔
