เมื่อใดใจละเอียด...จะหยุดนิ่งดิ่งไม่หยุดยั้งเลย
นั่งธรรมะอย่าไปคาดหวังว่า “เราจะต้องเห็นโน่น เห็นนี่ เห็นอะไรอย่างที่เราเคยได้ฟังในเบื้องต้น” ให้ทำใจให้คุ้นกับศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ แล้วก็ทำหยุดทำนิ่งให้เป็นเสียก่อน ให้ได้ปีติสุขที่เกิดจากสมาธิให้ได้ตรงนี้เสียก่อน สิ่งที่เราจะเห็นภายในนั้นจะเห็นขึ้นมาเอง เพราะว่าเป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วภายในตัวของเรา ไม่ต้องไปแสวงหาหรือไปควานหาอะไร เนื่องจากสิ่งนั้นเป็นของละเอียด..ใจเราต้องละเอียดเท่ากับสิ่งนั้นจึงจะเห็นกันได้
เบื้องต้นเราต้องฝึกให้ใจหยุดใจนิ่งอย่างเดียวก่อน อย่าเพิ่งไปคาดหวังอะไร ใจหยุดใจนิ่งนี่แหละจะทำให้ใจละเอียด พอใจละเอียดเดี๋ยวจะเคลื่อนเข้าไปข้างในเอง ยิ่งหยุด ยิ่งนิ่ง ยิ่งวิ่งไม่หยุดยั้งเลย เมื่อเคลื่อนเข้าไปแล้วเราจะได้สัมผัสกระแสธารแห่งความปีติสุขที่เกิดขึ้น กายสงบ ใจสงบ กายเบา ใจเบา ที่เรียกว่า“ปัสสัทธิ” ตัวโล่ง โปร่ง เบาสบาย
รักษาตรงนี้ให้ต่อเนื่องแล้วความสุขก็จะตามมา เป็นความสุขที่เราไม่เคยเจอมาก่อน ถ้ากระแสธารแห่งความสุขอย่างนี้เกิดขึ้นเมื่อกายใจเราสงบระงับ เราจะเกิดความพึงพอใจชอบใจกับอารมณ์นี้มากกว่าสิ่งที่เราเคยเจอในชีวิตประจำวัน คือ กายเบา ใจเบา ขยาย มีกระแสแห่งความสุขเกิดขึ้นชนิดที่เราพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกันว่า เราจะอุปมาเปรียบเทียบกับอะไร เพราะภาษาในเมืองมนุษย์มีข้อจำกัดในการอธิบายความรู้สึกชนิดนี้ ที่ทำให้เราเกิดความพึงพอใจชวนติดตามต่อไปอย่างไม่เบื่อหน่าย แล้วยังกระตือรือร้นอีกด้วย ดังนั้น...ความสมัครใจจึงเกิดขึ้นในเบื้องต้น..เอาให้ได้ตรงนี้กันเสียก่อนนะ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๕
