บทที่ ๒๕
การทำทานที่มีผลมาก
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า
อานนท์... เราไม่กล่าวปาฏิบุคคลิกทาน คือทานที่ให้เฉพาะเจาะจงว่ามีผลมากกว่าสังฆทานโดยปริยายใดๆ1 สังฆทานเป็นประมุขของผู้หวังบุญ พระสงฆ์เป็นประมุขของผู้บูชา พระสงฆ์เป็นเนื้อนาบุญของโลก ไม่มีเนื้อนาบุญอื่นยิ่งกว่า
ในวัฏสงสารอันยาวไกล บุคคลใดที่ได้สั่งสมมหาทานบารมีไว้เป็นเสบียง ก็ย่อมเดินทางข้ามวัฏสงสารอันยาวไกลนี้ได้โดยสะดวก
ครั้งใด ที่ปรารถนาจะลงมาเกิดเพื่อสร้างบารมี ก็จะมีทรัพย์สมบัติรอคอยเอาไว้ เพราะได้ประกอบเหตุถูกต้องตามหลักพระพุทธศาสนา คือ การให้ที่ถึงพร้อมด้วยศรัทธา ไทยธรรม และเนื้อนาบุญ
ศรัทธา คือ ความเชื่อในผลของการทำทานได้เกิดขึ้นแล้ว ในจิตใจของท่านทานบดีทั้งหลาย
ไทยธรรม คือ ภัตตาหารที่ประณีต ถวายเป็นสังฆทาน ท่านทานบดีทั้งหลาย ก็ได้กระทำแล้ว
เนื้อนาบุญ คือ คณะสงฆ์ ท่านทานบดีก็ได้บำรุงเลี้ยงแล้ว
ทรัพย์ คือ บุญย่อมติดตามตัวไปในภพเบื้องหน้า เป็นเสบียงในการเดินทางข้ามวัฏสงสารอันยาวไกล เป็นเหตุให้ได้ทั้งมนุษยสมบัติ ทิพยสมบัติ และนิพพานสมบัติ.
1ทักษิณาวิภังคสูตร มก. ๒๓/๓๙๑, มจ. ๑๔/๔๒๔
