จะถึงเป้าหมายได้ ใจต้องไม่อยาก....หยุดอย่างเดียว
ตั้งใจฝึกหยุด ฝึกนิ่ง อย่างถูกหลักวิชชา ฝึกซ้ำ ๆ อย่าให้ใจมีอะไรเหนี่ยวรั้ง จนสามารถวึ้ด...จึ้ก! ไปที่กลางกายอย่างสบาย ๆ อย่างถูกหลักวิชชา ให้ไปในเส้นทางที่เราคุ้น ในเส้นทางสายกลาง เส้นทางนี้เราต้องคุมให้ได้ตลอด ให้ใจละเอียดเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ทำให้ถูกหลักวิชชา ไปจุดที่ง่าย จุดที่เราทำได้ไปก่อน เป้าหมายของเรา คือ ทำให้ละเอียดที่สุด ให้คุ้นในเส้นทางสายกลาง ให้ชำนาญทำให้ละเอียดเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ หยุดนิ่งมีความสำคัญ ต้องอาศัยจิตที่บริสุทธิ์ในการหยุดนิ่ง จิตจึงมีพลัง จิตมีความสุข มีความบริสุทธิ์ มีจิตเกษม ทำตรงนี้ให้คล่องให้ชำนาญ ให้มีองค์ประกอบครบ ถ้ารู้ตัวว่าทำผิดวิธี ก็ปัดจิ๋ว! ทิ้งไปเลย อย่าไปเสียดาย พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่เสมออย่างถูกหลักวิชชา
อย่าตั้งใจกันมากเกินไป การที่เราไปเร่งอยากให้มีประสบการณ์ภายใน...จะทำให้จิตเราไม่ละเอียดเพราะความอยาก อยากไปนิพพานนั้นเป็นเป้าหมายที่ดี แต่ถ้ามีความอยากก็ไปไม่ได้ ความอยากเป็นสมุทัย คือ บ่อเกิดแห่งทุกข์ อยากได้ อยากมี อยากเป็น ความอยากเป็นอุปสรรคต่อการเข้าไปสู่ความละเอียด
เลิกอยาก ลาหยอก นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ซึ่งความอยากก็จะมีความละเอียดเป็นชั้น ๆ ไป เราตั้งเป้าหมายแล้วว่าจะไปถึงเป้าหมายให้ได้ แต่เราจะไปถึงเป้าหมายได้...เราจะต้องไม่อยาก ต้องหยุดอย่างเดียว....จึงจะเป็นตัวสำเร็จ ที่พระเดชพระคุณหลวงปู่ท่านกล่าวเอาไว้
อยากทำความดีเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้าจะไปสู่ที่ดี ๆ ต้องหยุดอย่างเดียว เราตั้งเป้าหมายอยากเห็นอยากมีประสบการณ์ภายใน อยากศึกษาวิชชาธรรมกายเป็นสิ่งที่ดี...เป็นการตั้งเป้าหมาย แต่ถ้าเราเริ่มนั่ง เราต้องตัดความคิดนั้นออกไป ก่อนที่มันจะเข้าไปปรุงอยู่ภายในใจของเรา เราต้องมีความเพียร “ภาวิตา พะหุลีกะตา” ทำซ้ำๆ บ่อย ๆ เก็บชั่วโมงนั่งเยอะ ๆ ให้จิตเราละเอียด เห็นองค์พระภายใน และสะสมองค์พระภายในให้เพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ
หยุดนิ่ง...เดี๋ยวองค์พระท่านก็จะมาให้เราเห็นเยอะๆ และการที่ท่านมาให้เราเห็นเยอะ ๆ ท่านก็เอาอานุภาพมาให้เรา เราต้องเป็นผู้รับที่ดี นิ่งให้ถูกใจท่าน...โดยการทำเฉย ๆ จะได้มีองค์พระภายในสะสมมากขึ้นไปเรื่อย ๆ แต่จะยากก็ตรงองค์แรกนี่แหละ เพราะความอยากได้....จึงทำให้จิตเราไม่อินโนเซ้นท์ นั่งธรรมะพอหลับตาก็ให้ปล่อยวางเข้าไปสู่ภายในเลยนะ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๔
