บุญเราเพียงพอ....เหลือแค่วิธีการกับความเพียร
เราต้องปรับร่างกาย เปลือกตา และปรับใจให้พอดี อย่าใจร้อนว่าเราต้องได้เร็ว ๆ เห็นเร็ว ๆ เป็นเร็ว ๆ แล้วก็อย่าน้อยใจในกรณีที่คนอื่นมาภายหลังเรา ทั้ง ๆ ที่เราชวนเขามา แต่เขาก้าวหน้าประสบความสำเร็จ ถึงจุดหมายปลายทางก่อนเรา เพราะเราก็มีสิทธิ์ที่จะเป็นอย่างนั้นถ้าเราทำถูกวิธี เพราะกำลังบุญของเรามีเพียงพอที่จะเข้าถึง เหลือแต่วิธีการกับความเพียรเท่านั้น ซึ่งนี่คือสิ่งที่เราต้องเอาใจใส่
การนึกถึงนิมิตก็ให้นึกในระดับที่ไม่เครียด ไม่ตึง ไม่เกร็ง นึกอย่างสบาย ๆ อย่าไปคำนึงถึงความชัดหรือไม่ชัด ชัดหรือไม่ก็ไม่เห็นจะเป็นไร ให้ทำใจนิ่งๆ นุ่ม ๆ สบาย ๆ อย่าเพิ่งไปคิดตัดรอนกำลังใจตัวเองว่า “เราไม่เห็นอะไรเหมือนอย่างที่คนอื่นเขาเห็น” หรือ “เราคงนั่งไม่ก้าวหน้า ไม่มีบุญเพียงพอ” คิดอย่างนี้ก็ไปตัดรอนกำลังใจเรา ไม่เกิดประโยชน์แถมเกิดโทษทำให้เราเลิกละความเพียรเท่ากับทิ้งสิ่งที่มีคุณค่าที่สุดของชีวิตไป ทั้ง ๆ ที่เรามีโอกาสที่จะเข้าถึงได้ เพราะฉะนั้นหน้าที่ของเรา คือ ฝึกไปเรื่อย ๆ ฝึกหยุด ฝึกนิ่งแล้วก็จะสมความปรารถนากันทุกคน
ในพรรษานี้ขอให้ลูกทุกคน อย่าเจ็บ อย่าป่วย อย่าไข้ให้สร้างบารมีไปนาน ๆ เข้าถึงวิชชาธรรมกาย มีรู้มีญาณแม่นยำถูกต้องร่องรอย ตรงไปตามความเป็นจริงทุกประการเทอญ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
