เห็นหรือไม่เห็น...ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร
ให้บอกกับตัวเอง ให้กำลังใจตัวเองทุก ๆ วันว่า “ได้สิน่า... เดี๋ยวก็เข้าถึง เดี๋ยวเราก็หยุดได้ เดี๋ยวเราก็นิ่งได้ เดี๋ยวเราก็สว่างได้ เดี๋ยวเราก็เห็นได้” ให้เข้าใกล้ผู้ที่นั่งแล้วมีประสบการณ์ภายในว่าเขามีความเพียรและทำให้ถูกหลักวิชชาอย่างไร ให้สอบถามกับคนที่เขามีประสบการณ์ภายในจริงๆ เพราะคำพูดของเขานั้นจะเป็นคำพูดที่มีพลังสร้างสรรค์ที่จะทำให้เราเกิดแรงบันดาลใจอยากเป็นอย่างผู้นั้นบ้าง อย่าไปอยู่ใกล้กับคนที่ขี้เกียจนั่ง เดี๋ยวจะติดเชื้อ เพราะอยู่ใกล้กับใครก็จะเป็นอย่างนั้น จะมีแต่คำพูดที่ตัดรอนกำลังใจซึ่งกันและกัน ซึ่งไม่เกิดประโยชน์ แต่ที่สำคัญที่สุดเราต้องเป็นกัลยาณมิตรให้กับตัวของเราเอง
ให้ฝึกหยุดฝึกนิ่งไปเรื่อย ๆ ให้ความสำคัญกับการทำใจให้หยุดนิ่งให้มาก ๆ มืดหรือสว่าง เห็นภาพหรือไม่เห็น ก็ให้ทำเฉย ๆ หรือแม้แต่เห็นแล้วก็ยังต้องทำเฉย ๆ แล้วประสบการณ์ภายในจะดีเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ อย่างน่ามหัศจรรย์
เมื่อเราเห็นคุณค่าของการหยุดนิ่ง ก็จะเริ่มเข้าใจมากขึ้น แจ่มแจ้งขึ้น เกี่ยวกับเรื่องการหยุดนิ่ง แล้วต่อไปเราก็จะได้ไม่ต้องกลุ้มใจหรือท้อแท้ใจว่า “ทำไมเราถึงไม่เห็นเหมือนคนอื่นเขา” เพราะเห็นหรือไม่เห็นก็ไม่เห็นจะเป็นไร นิ่ง ๆ เฉยๆ ก่อน พอเราทำใจได้อุปนิสัยนี้จะเกิดขึ้นเป็นอัตโนมัติเลย ต่อไปการศึกษาเรียนรู้ความรู้ภายในก็จะง่าย มีความสุขสนุกสนาน บุญบันเทิงกับความรู้ภายใน
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
