บทที่ ๕๒
เนื้อนาบุญ
ครั้งหนึ่งในสมัยพุทธกาล พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จขึ้นไปแสดงธรรมบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ เพื่อโปรดเทพบุตรพุทธมารดา ทรงปรารภอังกุรเทพบุตร กับอินทกเทพบุตร มีสาระสำคัญว่า
อังกุรเทพบุตร เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ ทำทาน ด้วยการตั้งเตาหุงข้าวเลี้ยงมหาชนยาวถึง ๑๒ โยชน์ ต่อเนื่องถึงหมื่นปี แต่ผู้มารับทานนั้นไม่มีศีล
ส่วนอินทกเทพบุตร ถวายข้าวเพียงทัพพีเดียวแก่พระอนุรุทธะ ยังมีอานิสงส์มากกว่าทานของอังกุรเทพบุตร
ท่านทานบดีทั้งหลาย พระบรมศาสดาตรัสว่า “บุคคลควรเลือกให้ทาน ในเขตที่ตนให้แล้วจะมีผลมาก เพราะการเลือกให้ พระสุคตทรงสรรเสริญ1”
“บุคคลไม่ควรดูหมิ่นบุญว่า บุญมีประมาณน้อยจะไม่มาถึง แม้หม้อน้ำย่อมเต็มด้วยหยาดน้ำที่ตกมาทีละหยาดได้ ผู้มีปัญญาสั่งสมบุญแม้ทีละน้อยย่อมเต็มด้วยบุญได้ ฉันนั้น2”
1อังกุรเทพบุตร มก. ๔๓/๓๓๔
2พิฬารปทกเศรษฐี มก. ๔๒/๒๗ , มจ. ๒๕/๖๙
