บทที่ ๖๒
ผู้รักตนเอง
ครั้งหนึ่งในสมัยพุทธกาล พระเจ้าปเสนทิโกศล กราบทูลความเห็นของตนต่อ พระผู้มีพระภาคเจ้า เรื่องบุคคลผู้รักษาตนและไม่รักษาตน1
พระบรมศาสดาตรัสรับรองว่า บุคคลผู้ประพฤติทุจริต แม้จะมีพลม้า พลรถ พลเดินเท้าคอยรักษา ก็ชื่อว่าไม่รักษาตน เพราะเป็นการรักษาภายนอก
ส่วนบุคคลใด ประพฤติสุจริตด้วยกาย วาจา ใจ ชื่อว่าเป็นผู้รักษาตน เพราะเป็นการรักษาภายใน
พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ หลวงพ่อธัมมชโย เคยให้โอวาทไว้ว่าชีวิตหลังจากตายแล้ว ไม่มีการหว่าน ไม่มีการไถ
ไม่มีการทำไร่ทำสวน ไม่มีการทำมาค้าขายเป็นอยู่ได้ด้วยบุญและบาป ที่สั่งสมไว้ตอนเป็นมนุษย์
ถ้าสั่งสมบุญก็จะส่งผลดี มีสุขไปยาวนาน
ถ้าสั่งสมบาปก็ส่งผลตรงกันข้าม เป็นทุกข์ยาวนานเช่นเดียวกัน
ถ้าเรารักตัวเอง ก็ต้องหมั่นสั่งสมเติมบุญเติมบารมี เติมความบริสุทธิ์ให้ตัวของเราให้มากๆ
1อัตตริกขิตสูตร มก. ๒๔/๔๒๙, มจ. ๑๕/๑๓๔
