ความสุขแท้จริง....ต้องหยุดนิ่งอย่างเดียว
การปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกายภายในนั้น คือ งานที่แท้จริงของเราและชาวโลกทั้งหลาย ซึ่งท่านั่งของเราดูเหมือนคนที่ไม่ได้ทำการงานอะไร แต่จริงๆ แล้วกำลังทำงานที่แท้จริงอยู่ ซึ่งเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ คือ งานขจัดอาสวะกิเลส ขจัดศัตรูที่แท้จริงภายใน เป็นสงครามภายในที่รบกับศัตรูที่แท้จริง เป็นสงครามภายในเพื่อสันติภาพภายนอก
ในทุกขั้นตอนของสงครามภายในนั้นไม่มีการพลัดพราก ไม่มีน้ำตา ไม่มีการเสียเลือดเสียเนื้อไม่มีความเศร้าโศกเสียใจ คับแค้นใจพรพิไรรำพัน มีแต่ความสุข สดชื่น เบิกบาน เกิดความรู้แจ้งเห็นแจ้งมีกำลังใจในการสร้างความดี จะเกิดความรักความปรารถนาดีต่อเพื่อนมนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลาย
ท่านั่งของเราดูเหมือนคนที่ไม่ได้ทำการงานอะไรเลยคล้ายกับคนเกียจคร้าน ซึ่งแตกต่างจากชาวโลกทั้งหลาย เพราะเขาเคลื่อนไหว คิด พูด ทำ ยืน เดิน วิ่ง ติดต่อคนนั้นคนนี้ ซึ่งดูภายนอกเหมือนจะขยันนะ ทำอะไรมากมาย แต่สรุปสุดท้ายแล้วไม่ได้อะไรเลย เพราะเมื่อตายไป...จะเอาตัวรอดจากอบายภูมิได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้ เพราะสุขที่แท้จริงก็ไม่เคยเจอ ความจริงของชีวิตก็ไม่รู้จัก
งานของผู้รู้ก็อย่างหนึ่ง งานของผู้ไม่รู้ก็อีกอย่างหนึ่ง งานของผู้รู้มีแต่ความสุข ความสำเร็จ ความหลุดพ้นจากกองทุกข์ แต่งานของผู้ไม่รู้นั้น อาจจะได้ทรัพย์มาบ้าง แต่ได้มาเดี๋ยวก็ใช้ไป ชีวิตมีขึ้น มีลง มีได้ มีเสีย มีปัญหา มีแรงกดดัน มีหายนะ มีมรณะ มีวัฒนะบ้าง สลับวนเวียนกันไป
เพราะฉะนั้น...ลูกทุกคนต้องหมั่นฝึกฝนอบรมใจของเราให้หยุดนิ่งให้ได้ ถ้าหยุดไม่ได้จะเป็นอันตราย ถ้าหยุดไม่ได้ เราจะเข้าไปไม่ถึงพระธรรมกายภายใน แล้วเราจะไม่ได้ลิ้มรสความสุขที่แท้จริงเลย แม้เราจะเพรียกหา แสวงหาหรือโหยหาเพียงใดก็ตาม ไม่มีวันรู้จัก เพราะว่าสุขที่แท้จริงที่ผู้รู้ทั้งหลายได้ไปสัมผัสมา ท่านยืนยันเหมือนกันหมดว่า “ต้องหยุดกับนิ่งอย่างเดียว”
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๔
