บทที่ ๗๙
ละโลกไปอย่างผู้มีชัย
ในสังสารวัฏอันยาวไกล ผู้พอใจในการเกิด ย่อมเกิดบ่อยๆ การเกิดบ่อยๆ นั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า เป็นความทุกข์ เพราะสิ่งที่ติดตามมา คือ ความแก่ ความเจ็บ และความตาย
บัณฑิตทั้งหลายในกาลก่อนกล่าวว่า ร่างกายนี้ไม่นานจ้กถมทับแผ่นดิน เมื่อปราศจากวิญญาณเป็นประดุจท่อนฟืน หาประโยชน์มิได้
ชีวิต คือ อายุเป็นของน้อย อันชรานำเข้าไป สัตว์และสังขารที่เป็นที่พึ่งช่วยป้องกันย่อมไม่มี
บุคคลเมื่อพิจารณาเห็นภัยในวัฏสงสาร จึงหมั่นทำบุญ อันจะนำความสุขมาให้ เพราะทรัพย์สินเงินทองหรือของที่บุคคลหวงแหน มิอาจนำไปได้ จำต้องทอดทิ้งไว้ทั้งหมด แต่บุญกุศลที่บุคคลกระทำดีแล้วด้วยกาย วาจา หรือด้วยใจ ย่อมติดตามไปประดุจเงาที่ติดตามตัว เป็นที่พึ่งทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
บุคคลผู้มีปกติสั่งสมบุญ เมื่อถึงวาระสุดท้าย ภาพแห่งการทําความดีย่อมมาปรากฏ ทำให้เกิดความปลื้มปีติและภาคภูมิใจว่า เราได้เกิดมาสร้างบารมี เมื่อละจากอัตภาพนี้ ย่อมเข้าสู่สุคติ เสวยสุขในทิพยสมบัติ เป็นผู้ละจากโลกนี้ไปอย่างผู้มีชัยชนะ เหมือนละจากภาชนะดินแล้วไปเสวยภาชนะทองคำ
