คุณธรรมข้อที่ ๘ เสียสละ
เรื่องที่ ๑
ทหารขาขาดช่วยเด็กแขนขาด
มีทหารอเมริกันคนหนึ่ง ไปรบที่เวียดนาม โดนระเบิด เสียขาทั้งสองข้าง จากนั้นกลับไปอยู่บ้านที่รัฐอริโซนา ต้องนั่งรถเข็นตลอด เขาเก่งมาก ช่วยตัวเองได้ดี
วันหนึ่ง เขาได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้หญิง ร้องเรียกขอความช่วยเหลือ จากบ้านถัดไปซึ่งห่างไปเป็นร้อยเมตร เขาตกใจ เขาจะไปช่วย เขาก็หมุนล้อรถเข็น หมุนๆๆ แต่ว่าเส้นทางไม่ค่อยดี ไม่เรียบ
เขาตัดสินใจลงจากรถเข็น คลานไปคลานๆๆๆ ด้วยความทุลักทุเล แต่ด้วยความรวดเร็ว ก็ไปถึงบ้านผู้หญิง กำลังยืนร้องกรี๊ดๆ ด้วยความตกใจสุดขีด ร้องช่วยด้วยๆ ที่สระว่ายน้ำหลังบ้าน
ปรากฏว่าลูกสาวของเขาตกลงไปในสระ ลูกสาวไม่มีแขน เกิดมาพิการไม่มีแขน นอนนิ่งอยู่ใต้น้ำ
ทหารผ่านศึกขาขาดคนนี้รีบกระโดดลงไปในสระน้ำ อุ้มเด็กขวบคนนี้ขึ้นมา ผู้หญิงเห็นแล้วก็ใจหาย เพราะดูเหมือนลูกจะตายแล้ว ชีพจรไม่ปรากฏ ลมหายใจก็ไม่มี
ทหารผ่านศึกเขาควบคุมสติได้ดี บอกกับผู้หญิงว่า ใจเย็นๆ เมื่อกี้นี้ผมเป็นแขนของลูก ตอนนี้ผมจะเป็นปอดของลูก แล้วเขาก็ผายปอดให้เด็ก ใช้วิธีเป่าลมเข้าปากของเด็ก ไม่ท้อแท้ ทำไปพักใหญ่ๆ ทำอยู่นานด้วยความตั้งอกตั้งใจ
ชีพจรเริ่มปรากฏ ลมหายใจเริ่มปรากฏ ช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงได้
ผู้หญิงคนนี้เขารู้สึกประทับใจที่สุดว่า คนไม่มีขาทำได้ถึงขนาดนี้ เธอบอกเขาว่า
“วันนี้คุณเป็นทั้งแขนทั้งปอดของลูกฉัน ขอขอบคุณอย่างยิ่ง”
ทหารผ่านศึกขาขาดคนนี้บอกว่า
“ผมมีโอกาสได้ทำอย่างนี้ ผมมีความสุขมาก ตอนที่อยู่เวียดนาม ผมเกือบตายผมโดนระเบิด ขาขาดทั้งสองข้าง แต่มีเด็กผู้หญิงชาวเวียดนาม อายุซัก ๑๒-๑๓ ปี เขาไม่กลัวเลยเขาไม่กลัวระเบิดไม่กลัวปืน เขาคลานเข้ามาหา จับตัวผมไว้ เขาบอกว่าอย่ากลัวเลย คุณไม่มีขา ฉันจะเป็นขาของคุณ”
จากนั้นเด็กผู้หญิงชาวเวียดนามตัวเล็กๆ ทั้งกล้า ทั้งเก่ง ก็ลากเขาออกจากสนามรบเข้าไปรักษาในบ้าน จนกระทั่งเฮลิคอปเตอร์มาช่วยชีวิต
ทหารผ่านศึกกล่าวกับแม่ของเด็กว่า
“ฉันเป็นหนี้บุญคุณเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้น เธอเสี่ยงชีวิต เสี่ยงตายมาช่วยผม เธอคนนั้นเคยเป็นขาให้ผม วันนี้ผมมีโอกาสเป็นแขนให้ลูกคุณ ผมมีความสุขมาก”
อืม...น่าประทับใจ เรื่องจริงนะ ! ไม่ใช่นิทาน
