ระเบียงทัศนะ

.....ก่อนที่ลูกชายจะได้รู้ความหมายจากพ่อ…จังหวะแห่งการรอคอยนั้น ช่างบีบรัดหัวใจเขาให้กระสับกระส่าย…

....." ขณะนี้ เวลา 18 นาฬิกา 30 นาที " เสียงประกาศก้องภายในโรงพยาบาล บอกให้ญาติผู้มาเฝ้าไปจากอาคารของห้องทำคลอด

.....มีสายลมโชย บางเบาระหว่างช่องตึกต่างๆ แต่เขาก็รู้สึกร้อนอบอ้าว จึงลุกเข้าห้องน้ำแล้วกลับมานั่งอีกมุมหนึ่งที่ระเบียงของตึก เวลาเช้าจรดเย็นเหมือนเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า แต่แล้วกลับจู่โจมอย่างรวดเร็วก่อนที่ห้องคลอดจะประกาศบอกเวลาสำหรับญาติที่มารอเฝ้าผู้ทำคลอด…ให้ออกไปรอลุ้นนอกเขตที่ทำการ…บางคนอาจจะกลับไปรอต่อที่บ้าน แต่เขายังเดินวนอยู่บริเวณนั้น

.....คราวหนึ่ง พ่อตาเคยเปรยกับเขาว่า " ชีวิตคนเราน่ะมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เมื่อจะก้าวสู่วัย
ผู้ใหญ่เต็มตัวนั้น ต้องเพิ่มความรอบคอบ คิดหาหลักฐานชีวิตให้มั่นคงก่อนที่จะก้าวต่อไป "

....ขณะเขาอายุได้ยี่สิบเจ็ดและกำลังจะเป็นพ่อคนอีกไม่กี่นาที คำพูดเหล่านั้นยังคงแวะเวียนอยู่ในหัว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อน ขณะความรู้สึกผ่านเข้ามาในห้วงคำนึงเขา พ่อตาเดินเข้ามาตบบ่าเบาๆ บอกให้ไปที่ห้องคลอดด้วยกัน…

....เป็นกฎของโรงพยาบาล ว่าสำหรับผู้ที่จะมาทำคลอดนั้นห้ามรับประทานอาหาร ดื่มได้แต่น้ำเท่านั้น ภรรยาของเขานั้นคงรู้สึกหิว เพราะเนื่องจากต้องรอหมอและพยาบาลทำคลอด
ตั้งแต่เช้าจรดเย็น ความตื่นเต้นกับสิ่งที่ต้องเผชิญภายในอีกไม่กี่อึดใจ เหมือนได้กดทับความหิวของเขา พ่อตา และภรรยา ให้จุกแน่นด้วยการรอคอย…

.....เสียงคุยกันระหว่างญาติผู้ป่วย และภาพของพยาบาลที่เดินเข้าออกกันนั้น เป็นเพียงฉากประดับ ขณะที่สายตาของเขาจดจ้องไปที่หน้าห้องคลอดเท่านั้น

....." แม่!!! โอ๊ย…!" เสียงร้องดังโหยหวนนั้นเงียบลงอีกครั้ง

....." เรียบร้อยแล้วค่ะ เป็นผู้ชายน่ะ " พยาบาลเดินมาบอกแล้วหันหลังเดินออกไป

....เขาและพ่อตาขยับก้าวตาม แต่พยาบาลหันมาบอกให้รอข้างนอกก่อน ขอให้มาดูเด็กแรกเกิดในวันพรุ่งนี้ เด็กทุกคนจะมีนามสกุลแม่ผูกไว้ที่ข้อมือ เขาและพ่อตารู้สึกผิดหวัง

.....……ประตูห้องเด็กอ่อนถูกเปิดไว้ ใบหน้าภรรยาเขาเต็มไปด้วยความอิดโรย แต่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มและความหวาดตื่นอยู่ในที เขาเดินไปใกล้เตียงลูกน้อย ยื่นมือสัมผัสเส้นผมบางๆ นุ่มๆ มีไรขนเส้นบางๆไล่เรียงตามท่อนแขน นิ้วมือเล็กเรียวนั้นยังกำไว้ตลอดเวลา น้ำตาของเขารื้นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แว่วเสียงของพ่อตาในห้วงคิดคำนึง

....." เอ็งจะเป็นพ่อคนแล้วหนา ขณะนี้เอ็งมีอะไรพร้อมให้ยึดมั่นหรือยัง? มีอะไรจะเอาไปสอนลูกเอ็งให้เป็นคนดีแล้วหรือยัง? "

.....…เป็นคำถามสำคัญที่เขาต้องตอบ !

อุบลเขียว