ระเบียงทัศนะ

 

.....ครั้งยังเป็นเด็ก ความตื่นเต้นยินดีที่จะได้ไปเที่ยวไกลๆ ปีหนึ่งมีไม่กี่ครั้ง ความทรงจำเกี่ยวกับการไปเที่ยวสำหรับดิฉันจึงแจ่มชัดมาก

 

.....การไปเที่ยวทะเลครั้งแรกในชีวิตเมื่ออายุ 5 ขวบ ดิฉันตื่นเต้นตั้งหัวค่ำก่อนวันเดินทาง คุณแม่คงเข้าใจความรู้สึกของลูกสาวดี บอกให้รีบเข้านอน ตื่นแต่เช้าจะได้ไม่งัวเงีย ดิฉันเข้าใจความรู้สึกของคนนอนไม่หลับตั้งแต่เกิดมาดูโลกได้เพียง 5 ปีเท่านั้น

 

.....ทะเลแห่งแรกที่ดิฉันเห็นคือ บางแสน เราทำอาหารมารับประทานกันริมทะเล เป็นการปิคนิคที่สนุกที่สุด เด็กอยากจะลงไปเล่นน้ำทะเลอย่างเดียว แต่ต้องคอยให้ผู้ใหญ่อิ่มหนำกันก่อนจึงจะพาลงไปเล่นน้ำ

 

.....ดิฉันว่ายน้ำไม่เป็น กลัวจมน้ำจึงเกาะเอวพี่ชายแน่น พอพี่ชายเดินลงไปในน้ำลึกมากขึ้น ดิฉันเปลี่ยนไปกอดคอเขาไว้ บางครั้งเผลอตัวรัดแน่นไปหน่อย เขาหายใจไม่สะดวกก็โดนดุเอา

 

.....ดิฉันจดจำความสุข ความตื่นเต้นครั้งนั้นได้ดี เสียงลมทะเลพัดอื้ออึง เสียงคลื่นซัดซ่า น้ำทะเลสีครามกว้างไกลสุดสายตา สีเขียวของต้นมะพร้าวแกว่งไกวกาบก้านตามแรงลม และก่อนที่ความสุขจะดำเนินต่อไป ดิฉันหล่นจากหลังของพี่ชาย มือที่เคยโอบรอบคอเขาไว้ เผลอไผลปล่อยตัวเองลงจมดิ่งในน้ำทะเล

 

.....วินาทีนั้นเอง ที่ดิฉันสำลักน้ำทะเลรสเค็มปร่าเข้าไปทั้งปากและจมูก แสบเข้าไปถึงสมอง ดิฉันรู้สึกว่าความกลัวแล่นไปจับขั้วหัวใจ ว้าเหว่ อ้างว้าง ทั้งมือทั้งเท้าดิ้นรนไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยว ดิฉันไม่ยอมลืมตาภาพที่เห็นจึงเป็นเพียงความมืดมิด เสี้ยววินาทีนั้นเป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้ากับ"ความทุกข์" อย่างถนัด ถนี่ คล้ายความตายเยื้องกรายเข้ามาทักทายอยู่ตรงหน้า

 

.....ดิฉันได้ยินเสียงพี่ชายตะโกนว่า "ยืนซิ ยืนได้ ๆ" เมื่อสมองแปลความของเสียงที่ได้ยิน ดิฉันเหยียดขายืดตรง ปลายเท้าสัมผัสกับพื้นทราย ความกลัว ความทุกข์ มลายหายไปสิ้น ตั้งสติได้มั่นคงอีกครั้ง ดิฉันได้ยินเสียงหัวเราะของทุกคนเป็นการรับขวัญ พวกพี่ๆ หัวเราะขบขันอาการปางตายของดิฉัน เพราะความกลัวเกินเหตุ ความลึกของน้ำขนาดนั้นแม้ดิฉันตัวเล็กที่สุดก็ยืนได้สบายมาก

 

.....เหตุการณ์ครั้งนั้นผ่านไปเป็นเวลาสิบๆ ปี ทุกครั้งที่เกิดความทุกข์ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใดๆ ภาพ "ทะเลระทึก" จะผุดขึ้นมาเตือนใจดิฉันเสมอ ทะเลทุกข์ที่เราดำผุดดำว่ายอยู่นี้ เป็นเพียงภาพลวงตาหรือเปล่า? เราสร้างมันขึ้นมาลวงใจตนเองหรือเปล่า? เรากล้าที่ลืมตา เปิดใจ มองความเป็นจริงตรงหน้าให้ทะลุปุโปร่งหรือไม่? เพราะแท้จริงแล้วที่เราทุรนทุรายอยู่นี้ อาจเป็นเพราะเราไม่กล้ายืนขึ้นเท่านั้น ลองปรับตัว ยกใจให้สูงขึ้นเหนือปัญหา

 

.....บางทีเราอาจจะพบว่า ทะเลทุกข์ นั้นแท้จริง เป็นเพียงแอ่งน้ำเล็กๆ แค่ก้าวเท้าข้ามก็พ้นแล้ว

 

 

ภัทรา ประภาสชล