ระเบียงทัศนะ

แอบ

.....ถ้าชีวิต…คือการล่องเรือกลางมหาสมุทรใหญ่ เมื่อครั้งลืมตาดูโลกได้รับรู้ถึงสัมผัสแรกในอ้อมกอดอบอุ่นของผู้เป็นมารดาคำว่า " แม่ " คำเดียวสั้นๆ แต่หน้าที่นั้นสำคัญ.. และยิ่งใหญ่นัก..ต้องใช้กำลัง..แรงใจ.. รับผิดชอบเรือลำน้อยให้ล่องลอยไปแสนไกล แม่ "แอบ" ภูมิใจไม่น้อยตั้งแต่ได้รู้ว่าจะได้สร้างเรือลำนี้.."แอบ" ยิ้มในหน้าเพราะเกรงใครจะรู้… "แอบ"ฝันถึงวันข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึง… และ " แอบ " รักเรือลำนี้ทั้งที่ยังไม่ได้เห็นหน้า แม้รู้เป็นเพียงว่าเป็นได้แค่ช่างต่อเรือ ที่ไม่อาจอยู่เคียงข้างเรือได้ตลอดไป

.....ช่างต่อเรือ.. ที่ทำงานหนัก.. ด้วยกำลังทั้งหมด.. เฝ้าพากเพียร.. ตอกย้ำ.... ตะปูที่เลือกสรรค์แล้วว่าเลิศ.. เพื่อยึดแผ่นไม้.. ให้ประชิดสนิทแน่น.. ด้วยลำแขน..และหยาดเหงื่อที่หลั่งไหลท่วมตา.. ประจง..ประกบ..แผ่นไม้ธรรมดาๆ.. ให้เป็นเรือที่แน่นหนา..และงดงาม เมื่อถึงวันนั้น ช่างต่อเรือจบงานลงอย่างมีความสุข.. และไม่อาจทำอะไรได้อีก.. นอกจาก.. เฝ้ามองเรือแสนรัก.. ค่อยๆแล่นฝ่าคลื่นลมออกไป.. เศร้าใจอยู่ไม่น้อย.. คอยซ่อนรอยยิ้มหม่นไหม้ไว้ในหน้า..

.....อนิจจา.. ชีวิตตน… คิดถึงหนทางไกลที่เคยเดินจากมา.. เสียงเห่กล่อมของผู้เป็นมารดาล่องลอยมาตามลม.. เออ..เอย..เจ้านก..ขมิ้นเหลืองอ่อน.. ค่ำนี้จะนอน.. ไหน..เอย..เออ..เสียงเอื้อนชุ่มเย็นเปี่ยมรัก.. สองมือไกลเปลเห่กล่อมไหวๆ.. ไหลรื่น .. ชุ่มเย็นปานสายน้ำ..พริ้วแผ่วหวานแว่วยามลมรำเพย..พัดระเรื่อย..ระริ้ว...ไม่รอนราน ยามทารก..สองตาเหลียวแลเพียงแม่เป็นที่พึ่ง…ครั้นวัยวันผันผ่านนานเนิ่น

.......เด็กทารกเดินเตาะแตะ.. ทิ้งแกละทิ้งเปียเข้าสู่วัยคะนอง… สองตาเหลียวมองหาแต่เพื่อนเป็นที่พึ่ง… จากกลุ่มเพื่อนขวัญไม่เนานาน.. พานแตกหนุ่ม.. มีเหย้ามีเรือน… เพื่อนต่างแชเชือน… มีเพียงสองเราเท่านั้นเป็นที่พึ่ง.. โลกนี้คือเธอ.. โลกนี้คือฉัน… รักนั้นนิรันดร์ตราบสิ้นฟ้าดินสลาย…. ครั้นมีลูกชายลูกหญิงความรักแท้จริงคล้ายยักย้ายหนี… ไปอยู่ที่เจ้าตัวน้อย.. หัวใจพ่อแม่เฝ้าคอยเจ้าเป็นที่พึ่งจนถึงวันหนึ่ง..ลูกน้อยเติบใหญ่.. หมุนไปตามวังวนชีวิต.. คล้ายถูกลิขิตให้เดินตามทางเก่า.. เขาจากเราไม่หวนกลับ.. เหลือเพียงช่างต่อเรือผู้เฒ่า… เฝ้าถามหิน.. ถามทราย..ว่า " ที่พึ่ง " สุดท้าย.. ของลมหายใจ.. คือ..อะไร..

.....ได้แต่ "แอบ " นึกถึงเรือน้อยคล้อยเคลื่อน.. ลางเลือน.. หม่นไหม้.....

.....เฝ้ามองเรือแสนรัก… ค่อยๆแล่นฝ่าคลื่นลมออกไป… และเฝ้าทอดถอนใจ.....

.....รอว่า… เมื่อไหร่… เรือลำนั้นจะกลับมา.....

อุบลเขียว