ระเบียงทัศนะ

สังหรณ์
 

......มหาวาตภัยในรอบร้อยปี คงไม่มีครั้งใดเกิน " แหลมตะลุมพุก " คลื่นยักษ์สูงนับสิบเมตรถาโถมเข้าสู่ฝั่ง ดังมืออสูรมหึมากวาดบ้านเรือนและผู้คนลงทะเลเกือบหมดสิ้น
 

.....วันนั้น…นายอำเภอปชาอยู่ในเหตุการณ์ด้วยความรุนแรงของพายุ ได้พัดกระหน่ำต้นไม้หักโค่นล้มระเนระนาด บ้านเรือนพังทะลาย ทุกหนทุกแห่งระงมด้วยเสียงหวีดหวิวของลมพายุ สลับกับเสียงเรียกหาของญาติพี่น้อง และเสียงร้องไห้ของผู้สูญเสียใครที่อยู่ในเหตุการณ์ย่อมทนนิ่งเฉยอยู่ไม่ได้ นายอำเภอปชาก็เช่นกัน เขาวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อช่วยเหลือชาวใต้ แรงลมผสมเม็ดฝนที่พัดเข้ามาปะทะผิวกายและเสื้อผ้าที่สวมใส่ เป็นเสมือนฝนเข็มที่พุ่งเข้าเสียดแทงผิวเนื้ออย่างไม่ขาดสาย มันเจ็บแสบไปทั่วสรรพางค์กาย แผ่นสังกะสีที่ปลิวว่อนจากหลังคาบ้านเรือนเกือบทำให้บาดเจ็บอยู่หลายครั้ง

 

.....เมื่อนายอำเภอปชานำชาวบ้านส่วนหนึ่งมาอยู่ที่ทำงานเพื่อความปลอดภัยแล้ว เขาจึงขึ้นไปห้องพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า กำลังจะเดินลงมา พลันรู้สึกเหมือนมีสิ่งลี้ลับที่มีอิทธิพลมากมาห้ามไว้ พยายามจะผลักประตูออกไปแต่ไม่สำเร็จ ลมพายุรุนแรงเหลือเกิน ความรู้สึกสังหรณ์ใจแต่แรกเริ่มเกิดขึ้นอีก ว่าไม่ให้ลงไป..จะมีอันตราย ! เมื่อไม่สามารถลงข้างล่างได้ต้องตัดใจอยู่ข้างบน อยู่กับพระหลายองค์ที่มีอยู่ จึงจุดธูปขึ้นบูชาพระ ธูปที่ปักในกระถางกลับหักต่อหน้า เขารู้สึกใจเสีย!..ปักลงอีกก็หักอีกเป็นครั้งที่สอง !…เขาจุดใหม่เป็นครั้งที่สาม แต่ครั้งนี้เขาอธิษฐานแข่งกับเสียงพายุขอให้ทุกคนรอดตาย ! จากนั้น เขาเริ่มสวดมนต์ ความรู้สึกกลัวเกิดขึ้นเป็นพักๆ เมื่อลืมตาขึ้น พลันสายตาสบกับใบหน้าที่สงบนิ่งของพระพุทธรูป ความสงบแผ่ซ่านเข้าเต็มดวงจิต เขาหลับตาลงเบาๆ นั่งสมาธิภาวนาไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีเป็นเวลาตี ๕ ของวันรุ่งขึ้น เสียงพูดดังฟังไม่ได้ศัพท์อยู่เบื้องล่าง ความสงสัยจึงเดินลงมา ผู้คนทั้งหลายต่างพากันยกมือไหว้เขา
 

.....ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้รู้สึกอัศจรรย์ใจอย่างมาก เพราะบ้านเรือนโดยรอบถูกพายุกวาดเรียบไม่เหลือ แต่เรือนหลังที่เขานั่งสมาธิอยู่นั้น ไม่มีอะไรเสียหายเลยแม้แต่อิฐก้อนเดียว !
 

.....จิตใจมาก่อนการกระทำ สังหรณ์ใจก่อนเกิดเรื่องนี้ แสดงว่า เรื่องละเอียดมาก่อนเรื่องหยาบ อะไรที่เรามองไม่เห็น ..ใช่ว่าจะไม่มี นายอำเภอปชาเดินกลับขึ้นห้องพัก ยกมือไหว้พระบนหิ้งบูชา นึกถึงอำนาจสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยคุ้มครองคนในบ้านให้ปลอดภัย เขาพินิจมองพระบนหิ้งบูชาครู่ใหญ่ พร้อมรำพึงขึ้นเบาๆว่า " อำนาจพระพุทธคุณ "

 

อุบลเขียว