ระเบียงทัศนะ

ลมหายใจ

..." พ่อ อย่าทำ! " เขาร้องเสียงหลงพร้อมดีดตัวขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็ว เหงื่อไหลท่วมตัวและเหนื่อยหอบ ภาพความฝันช่างดูเหมือนจริง ขออย่าให้เป็นความจริงเลย!

.....เวลาตีสองเศษๆ ของทุกวัน ซิงห์จะได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของวัว ยามที่มันถูกมีดปลายแหลมแทงคอ เสียงของมันช่างบาดลึกลงไปในจิตใจของเขา เด็กชายวัยสิบขวบไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมบิดาจึงมายึดอาชีพที่ทารุณโหดร้ายเช่นนี้

.....บังเลาะห์มีอาชีพขายเนื้อ เขารับซื้อวัวมาฆ่าและขายเอง ซิงค์เคยได้ยินพวกผู้ใหญ่พูดกันว่า คนที่ชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิตนั้นเป็นคนบาปหนา ตายไปวิญญาณจะไม่เป็นสุข แต่ทำไมพ่อของเขาต้องทำบาป ...
ทุกครั้งที่ซิงค์ขอร้องให้พ่อเลิกอาชีพนี้ บังเลาะห์จะหันหน้าไปมองบุตรชายคนเดียวของเขาด้วยสายตาที่ขุ่นเขียว เรียวหนวดเล็กๆเหนือริมฝีปากนั้น เพิ่มความคมเข้มให้กับใบหน้ายิ่งขึ้น

....." บาป เบิป อะไรที่ไหน เจ้าเอาอะไรมาพูด ไม่ฆ่าวัวแล้วเราจะทำอะไรกิน ที่เราอยู่ดีกินดีทุกวันนี้ เพราะอะไร อย่าโง่ไปหน่อยเลย พอเจ้าโตไปกว่านี้พ่อจะสอนให้เจ้าฆ่าวัว จะได้สืบทอดอาชีพของเรา "

.....ซิงค์ได้แต่ทอดถอนใจ ครุ่นคิดถึงคำพูดของพ่อ จริงหรือที่ว่าเมื่อไม่ทำอาชีพนี้แล้วพวกเราต้องอดตาย คนในตลาดนี้มีมากมายที่ไม่ต้องฆ่าสัตว์ แต่ก็ไม่มีใครอดตาย เรายอมรับความจริงแค่ไหน

.....วันเวลาล่วงเลยไม่นานนัก เริ่มมีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับบังเลาะห์ สุขภาพของเขาเสื่อมโทรมลง โดยไม่รู้สาเหตุ รู้สึกอ่อนเพลียอยู่เสมอ มีก้อนเนื้อแข็งๆเกิดขึ้นในลำคอ เวลากลืนอาหาร ทำให้รู้สึกเจ็บระบมไปหมด ร่างกายผ่ายผอมลงแค่เวลาเพียงไม่กี่เดือน จนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก

....ซิงค์จำวันที่พ่อจากไปได้ดี เป็นภาพติดตามาจนบัดนี้ คืนสุดท้ายแห่งชีวิตบังเลาะห์เขาคลุ้มคลั่งดิ้นทุรนทุราย ส่งเสียงร้อง มอๆ..ไม่หยุด คลานสี่ขาไปมา เหมือนเจ้าวัวตัวที่รอเชือดไม่มีผิด หัวใจดวงน้อยๆของเด็กชายไหวสะท้าน เขามองดูร่างของพ่อที่กำลังบิดไปมาอย่างเจ็บปวด ในตาเหลือกลานด้วยความหวาดกลัว แล้วลมหายใจเฮือกสุดท้ายสะอึกพรวดขึ้นมา ร่างของพ่อสงบนิ่ง จากไปในที่สุด

.....ซิงค์เอื้อมมือไปปิดเปลือกตาให้พ่อ พร้อมกับน้ำตาที่หยดลงด้วยความโศกที่ฝังอยู่เบื้องลึกสุดของใจ ชีวิตหลังความตาย พ่อยังต้องทนทุกข์ต่อไปอีกหรือไม่ เขาไม่แน่ใจ แต่เขาตระหนักแก่ใจว่า

....ชีวิต...เป็นสิ่งมีค่าและควรหวงแหน เรา...จึงไม่ควรลิดรอนสิทธิในชีวิตของผู้ใดตราบเท่าที่เรายังรัก...และหวงแหนชีวิตตน ...

อุบลเขียว