มีดินสอที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง มียางลบที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหดมอยู่ก้อนหนึ่ง ดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน
หน้าที่ของดินสอ ก็คือ "เขียน" มันจึงเขียนทุกสิ่งทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ
หน้าที่ของยางลบ ก็คือ "ลบ" มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลา
เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา จนกระทั่งวันหนึ่ง ดินสอเอ่ยกับยางลบว่า “เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว” ยางลบจึงเอ่ยถามว่า “ทำไมล่ะ” ดินสอจึงตอบกลับไปว่า “ก็เราเขียน นายลบ แล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย ยางลบจึงเถียงว่า “เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด” ทั้งคู่จึงแยกทางกันดินสอพอแยกทางกับย่างลบ มันก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจมัน แต่พอเวลาผ่านไป มันเริ่มเขียนผิด ข้อความสวยๆ ที่มันเคยเขียนได้ก็สกปรก มีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด มันคิดถึงยางลบจับใจฝ่ายยางลบ พอแยกทางกับดินสอ มันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า เพราะไม่มีอะไรให้ลบ มันคิดถึงดินสอจับใจ ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่ คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลง เขียนแต่สิ่งที่ดี ส่วนยางลบก็ลบเฉพาะส่วนที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้นถ้าเปรียบการเขียนเป็น “การจำ” ดินสอในตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี แต่พอเปลี่ยนไป มันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งดีๆ เท่านั้น ส่วนการลบ ก็เปรียบเสมือน “การลืม” ยางลบในตอนแรก ก็ลืมทุกอย่างทั้งเรื่องดีและไม่ดี แต่ทุกครั้งที่ลืมเรื่องดี ตัวมันก็จะสกปรก แต่ตอนหลังมันเลือกลืมแต่เรื่องไม่ดี หรือก็คือ การให้อภัยนั่นเองฉะนั้นการเดินทางของทั้งคู่จึงทำให้เกิดมิตรภาพที่ดี เพราะจดจำแต่สิ่งที่ดีๆ และลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้างนั่นเอง
ขอขอบคุณ หนังสือ”ปัดใจ” โดย สโมสรต้อนรับระดับโลก
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ. ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
