ในการอบรมธรรมทายาท หรือการที่พวกเราจะไปอบรมลูกหลานต่อไปในกาลข้างหน้า ฝากไว้เลย ให้ฝึกให้เป็นคนอดทนมากๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอดทนต่อการกระทบกระทั่ง และอดทนต่อความเย้ายวนต่างๆ การอดทนต่อแดดต่อฝนนนั้นเรื่องขี้ผง ง่ายๆ แต่การอดทนต่อการกระทบกระทั่งนั้นค่อนข้างยาก
วิธีฝึกทำอย่างไร ก็ต้องกลับไปฝึกอย่างที่พูดไว้เมื่อครู่ คือ ต้องฝึกรับแขกเอาไว้ให้ชำนาญ หัดช่วยเหลือคนอื่นให้เคย โดนเขากระเง้ากระงอดกระทบกระทั่งบ้างก็ต้องอดทน และที่สำคัญที่สุด จำไว้ คนที่จะอดทนต่อการกระทบกระทั่งได้จะต้องเป็นคนไม่ถือตัว ถ้าถือตัวเดี๋ยวเถอะ เรื่องกระทบเยอะ
วิธีฝึกตัวไม่ให้เป็นคนไม่ถือตัวนั้น วิธีง่ายๆ มีอยู่อย่างหนึ่ง ขัดส้วมบ่อยๆ หักใจทำไปเถอะไม่ช้าความถือตัวจะหมดไป มาช่วยวัดหลวงพ่อถูศาลาถูพื้นบ่อยๆ ความถือตัวมันจะหมดไปเอง แล้วจากนั้นใครจะมากระเง้ากระงอด มาค่อนมาขอดอะไรก็ไม่กระเทือนแล้ว
ใครรู้ตัวว่าไม่ค่อยจะอดทนต่อการกระทบกระทั่ง หลวงพ่อมีบทฝึกขลังอยู่บทหนึ่ง หลวงพ่อใช้กับตัวเองได้ผลมาแล้ว ได้บุญเยอะด้วย ใครจะลองเอาไปใช้บ้างก็ได้นะ
สมัยที่หลวงพ่อเริ่มเข้าวัด ก้าวแรกเลยเข้าวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ ตามหลวงพ่อธัมชโยไปหาคุณยายอาจารย์ที่บ้านธรรมประสิทธิ์ ซึ่งอยู่ในบริเวณวัดปากน้ำ มีคนไปบ้านคุณยายเป็นร้อยๆ ไม่เป็นพันอย่างที่นี่หรอก เพราะบ้านท่านเล็ก คนที่ไปก็มีทั้งหญิงทั้งชาย ไปนั่งสมาธิกัน
พอพ้นเวลานั่งสมาธิแล้วก็ช่วยกันทำงาน เพื่อนผู้หญิงเขาก็ไปจัดแจงกัน บางคนเขาเก่งทางด้านการครัวเขาก็เข้าครัวไปทำอาหารเลี้ยงพระ เขาได้บุญพิเศษกันไปหมดแล้ว หลวงพ่อก็มานั่งนึกเฮ้อเรามาวัดนอกจากนั่งสมาธิเอาบุญแล้ว เราน่าจะได้บุญอย่างอื่นบ้าง แต่จะทำอะไรล่ะ ดอกไม้ก็จัดไม่เป็น อาหารก็ไม่เคยทำ เข้าไปก็เกะกะเขาเปล่าๆ เรามันเรียนมาทางเลี้ยงวัวเลี้ยงควาย จะทำอะไรดีหนอ
เหลียวซ้ายและขวา เอายังงี้ดีกว่า รองเท้าเขาวางไว้เกลื่อนเราจัดรองเท้าเถอะ เอื้อมมือจะไปหยิบรองเท้าแต่เจ้าประคุณเอ๊ย ใจมันคิดรองเท้านี่มันของต่ำนะ เราถูกสอนมาอย่างนั้น นี่รองเท้าผู้หญิงด้วย เสียศักดิ์ศรีแย่เลย หดมือกลับ เอาน่ามันได้บุญ แต่เอ เรานี่มันก็คนมีสกุลรุนชาตินะ เป็นนักเรียนนอกด้วย จะมาทำงานต่ำๆ ยังงี้ได้ยังไง เดี๋ยวสาวๆ ที่รู้จักที่จีบเอาไว้มาเห็นเข้า เขาจะว่ายังไงคงดูถูกเราแย่เลย เอ้าหดมือกลับมาอีก
กว่าจะหยิบรองเท่าคู่แรกมาจัดได้ ถอนใจตั้งหลายเฮือก เรามันคนกว้างขวางคนรู้จักมาก ศักดิ์ศรีมันเยอะเสียเหลือเกิน แต่พอจับคู่แรกได้คู่ต่อไปชักไม่ยั่นจัดจนเสร็จเรียบร้อย แต่ตอนจัดน่ะไม่กล้าให้ใครเห็นนะ ต้องรอให้เขาขึ้นไปนั่งหลับตาทำสมาธิกันก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวมันเสียศักดิ์ศรี แหมศักดิ์ศรีมันใหญ่แค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เพราะเรามันมีเชื้อถือตัว
จัดรองเท้าเสร็จจึงไปนั่งหลับตาทำไม่รู้ไม่ชี้ พอเขาเลิกนั่งหลับตาลงมาเห็นรองเท้าจัดไว้เรียบร้อย เขาก็ชม โอ้โฮใครจัดรองเท้าให้นี่ ดีจังเลย แหมใจมันบาน แต่ไม่กล้ายอมรับ ทำจนกระทั่งเป็นหน้าที่ไปเลย เขาจึงรู้กัน
เพราะความที่ยอมทำอย่างนี้เป็นประจำๆ เข้า ความอดทนในการกระทบกระทั่งจึงสูงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว คุณยายท่านเลยให้รางวัล
“มาคุณเด็จ มาช่วยยายสอนสมาธิให้น้องๆ ดีกว่า คุณเป็นคนไม่ถือตัว ทนกระทบกระทั่งได้ จิตใจคุณนี่เป็นครูคนได้ มาช่วยยายเถอะ ตอนนี้ยายชักแก่แล้ว”
รางวัลที่ได้จากการจัดรองเท้าคราวนั้น ประการแรกที่ได้ คือได้ความเป็นคนอดทนต่อการกระทบกระทั่ง ประการที่สองได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจให้เป็นครูสอนสมาธิ ก็ขอฝากเอาไว้ ไปฝึกเถอะไม่พลาดหรอก แล้วคุณยายยังสอนต่อ เมื่อมาอยู่วัดบวชแล้วคุณยายสั่ง
“ท่านทัตตะถ้าใครจะมาบวช จะมาอยู่วัดนะ สอนให้เขาขัดส้วมขัดห้องน้ำให้เป็น ใครจะมารับจ้างขัดก็อย่าเอา ให้คนของเราขัดเอง ถ้าไม่ขัดเองเดี๋ยวมีทิฏฐิมีมานะถือตัว แล้วมันก็จะกระทบกระทั่งกัน คนของเรายิ่งพวกที่จะบวชตลอดชีวิต ต้องให้ขัดส้วมให้ล้วงคอห่านลึกๆ”
ท่านว่าของท่านอย่างนั้น ก็ขอฝากเป็นข้อคิดไว้กับพวกเราคนไทย เราถูกชาติที่เจริญแล้วดูถูกว่าทำงานเป็นทีมเวอร์คไม่ได้เพราะไม่อดทนต่อการกระทบกระทั่ง แล้วก็ไม่เจริญหรอกแบบนี้ เพราะฉะนั้นช่วยกันนะฝึกตรงนี้ให้ดี
