ทำไมอาตมาจึงแนะนำให้เขาไปที่นั่น เหตุผลก็คือ อาตมาอยากให้ลูกชายของเขาได้ไปเห็นคนที่ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่บ้าง ว่าเป็นอย่างไร ทารุณจิตใจขนาดไหน อาตมาได้ข้อคิดอะไรหลายๆ อย่าง และรักพ่อรักแม่สุดหัวใจ ก็เพราะได้ไปเห็นเด็กพวกนี้เอง
จำได้ว่าตอนนั้นเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสุดท้าย มีอยู่วันหนึ่ง พรรคพวกชวนไปเลี้ยงเด็กกำพร้าที่บ้านปากเกร็ด ที่นั่นมีเด็กอยู่ประมาณ ๒oo - ๓oo คน มีพี่เลี้ยงดูแลเด็กซัก ๒o คน เฉลี่ยพี่เลี้ยงคนหนึ่งก็เลี้ยงเด็กอยู่ประมาณ ๑o - ๑๕ คนพอพวกเราไปถึง เด็กๆ พวกนั้นก็วิ่งเข้ามาตะกาย แย่งกันให้อุ้ม
แกเรียกนิสิตชายว่าพ่อ เรียกนิสิตหญิงว่าแม่ เล่นเอานิสิตหญิงหน้าแดงไปตามๆ กัน เขาสอนให้เรียกอย่างนั้น จริงๆ แล้วแกไม่รู้หรอกว่าใครเป็นพ่อ ใครเป็นแม่ เด็ก ๓ - ๕ คนตะกายเข้ามากอดเรา ซุกเข้ามาอย่างกับลูกลิง ฟ้องว่า ตลอดชีวิตแกไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลย
อะไรต่ออะไรก็คงขาดแคลนไปทั้งหมด แกจึงต้องรีบแย่งชิงไขว่คว้าเอาไว้ให้มากที่สุด เอาขนมไปแจกก็แย่งกันกิน เอาตุ๊กตาไปให้ เนื่องจากเรายังไม่รู้จำนวยเด็กมาก่อน ซื้อไปแค่ ๔o - ๕o ตัว แต่เด็กมีอยู่ถึง ๒oo – ๓oo คน พอส่งให้ก็เลยชุลมุนแย่งกัน คนหนึ่งคว้าคอ คนหนึ่งคว้าแขน อีกคนดึงขา พรึบเดียวขาด ได้ไปคนละท่อนสองท่อน แล้วก็ทุบตีกัน เอาเสื้อไปให้ คนไหนเก่าขาดแล้วพี่เลี้ยงเค้าก็เอาเสื้อใหม่มาเปลี่ยนให้ ของคนไหนยังกลางเก่ากลางใหม่ก็ไม่ได้เปลี่ยน แกก็อิจฉากัน เข้าไปดึงไปทึ้ง ในที่สุดเสื้อใหม่ก็ขาด ไม่ได้ใส่
เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วก็ได้คิด สลดใจวูบเลย ตายจริง เด็กพวกนี้เขามีความรู้สึกนึกคิดไม่เหมือนเรา เมื่อเรายังเด็กเราอยากได้เพื่อนรุ่นเดียวกันหลาย ๆ คน จะได้เล่นกันให้สนุก เราไม่เคยคิดเลยว่า เพื่อนจะมาแย่งของกินแย่งของเล่นเพราะท้องเราอิ่ม ของเล่นของเราก็มาก แล้วที่สำคัญเรามีความอบอุ่นจากคุณพ่อคุณแม่ เรารู้ว่าท่านรักเรา ใครๆ รอบข้างเราล้วนรักเราทั้งนั้น เราจึงมองโลกในแง่ดี รักเพื่อน อยากได้เพื่อนเล่นมากๆ บางวันมีตั้ง ๒o - ๓o คน เล่นอย่างโน้นเล่นอย่างนี้ เกรียวกราวตึงตัง โดนตีวันละหลายๆ รอบ ก็เพราะเรื่องสนุกๆ นี่ละ
แต่ว่าเด็กกำพร้าพวกนี้ ไม่ได้มีความรู้สึกอย่างพวกเรา เขาไม่ได้มองว่าคนรอบข้างเขา ๒oo - ๓oo คนนี้คือเพื่อน แต่มองเป็นศัตรูที่คอยแย่งของ แย่งคนที่มารัก แววตาของเขาแห้งผาก ว้าเหว่อย่างน่าใจหาย เขาไม่มีแม้พ่อแม่จะให้รัก แล้วคนที่มีพ่อแม่เลี้ยงดูมาถึงขนาดนี้แล้วยังจะเอาอะไรจากท่านอีก!
