รถไฟ...ชีวิต
ชีวิตเหมือนกับการเดินทางโดยสารรถไฟ...มีสถานีต่างๆ...
มีการเปลี่ยนเส้นทาง...มีกระทั่ง
อุบัติเหตุ......
เราขึ้นรถไฟขบวนนี้ตอนเรา
ถือกำเนิด....พ่อแม่คือคนที่
ตีตั๋วให้เรา...
เราเชื่อว่าท่านจะเดินทางด้วย
รถขบวนนี้กับเราตลอดไป....
แต่แล้ว..ที่สถานีใดสถานีหนึ่ง
ท่านทั้งสองก็ต้องลงรถจากไป...ปล่อยเราไว้เพียงลำพังกับ
การเดินทางนี้....
วันเวลาผ่านไป...จะมีผู้โดยสารอื่นๆขึ้นรถมาเรื่อยๆ...หลายคนจะเป็นคนที่เรารักและผูกพัน..
เป็นพี่เป็นน้อง..เป็นเพื่อน..เป็นลูกเป็นหลานหรือกระทั่งเป็น
ที่รักแห่งชีวิตของเรา....
หลายคนลงรถไปกลางทาง..
เหลือไว้แต่ความอ้างว้างอัน
ถาวรในชีวิตเรา..
หลายคนจากไปอย่างที่เราไม่
ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่า...เขา
ลุกจากที่นั่งแล้วลงรถไปแล้ว !
การเดินทางโดยรถไฟนี้จะเต็ม
ไปด้วยความรื่นรมย์...ความ
โศกเศร้า...ความมหัศจรรย์...
ความคาดหวัง...คำสวัสดี..คำ
อำลา..และ..ขอให้โชดดี
การเดินทางที่ดีคือ การได้ช่วย
เหลือ..ได้รัก..ได้มีความ
สัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนผู้โดยสารทุกคน...จงแน่ใจว่าเราได้ให้สิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให้การเดินทาง
ของพวกเขามีความสะดวก
สบาย....
ความน่าพิศวงของการเดินทางอันวิเศษยอดเยี่ยมนี้คือเราเองไม่รู้เลยว่าแล้วเราเองต้องลง
รถที่สถานีไหน.....
ฉะนั้น...เราต้องมีชีวิตให้แจ๋วที่สุด...ปรับปรุงตัวเอง...รู้จักลืม
รู้จักอภัย...ให้สิ่งดีที่สุดที่เรามี
สำคัญมากๆ ที่ต้องทำอย่างนี้...
เพราะว่าเมื่อถึงเวลาที่เราต้อง
ลุกจากที่นั่ง...เราต้องจากไป
โดยทิ้งความทรงจำที่สวยงาม
ให้แก่ผู้คนที่ต้องเดินทาง โดยสารรถไฟขบวนชีวิตนี้
ต่อไป....
ขอบคุณมากๆที่มาเป็น
ผู้โดยสารคนหนึ่งในขบวน
รถไฟของฉัน
ขอให้มีความรื่นรมย์..เก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิตไว้มากๆใน
การเดินทางของชีวิต.....
