“การฝึกจิตที่บุคคลข่มได้ยาก เป็นธรรมชาติแล่นไปเร็ว มักตกไปในอารมณ์ตามความปรารถนา เป็นสิ่งที่ดี เพราะว่าจิตที่ฝึกดีแล้ว ย่อมเป็นเหตุนำความสุขมาให้”
ขุททกนิกาย ธรรมบท
พระพุทธองค์ทรงให้ความสำคัญต่อการพัฒนาจิตใจเป็นอันดับแรก เพราะใจของเรานั้นเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง ดังนั้นเราจึงต้องฝึกควบคุมใจตนเอง โดยเอาใจที่แวบไปแวบมา คิดไปในเรื่องต่างๆ ให้กลับมาอยู่ที่ตั้งของใจ ตรงฐานที่ 7 ถ้าใจตั้งมั่นอยู่ตรงนี้ได้ ใจจะมีพลัง และทรงอานุภาพเกินกว่าที่เราคาดคิด ที่เรียกว่ามีอภิญญา เป็นความรู้ยิ่งพระพุทธองค์จึงตรัสว่า "จิตที่ฝึกดีแล้ว ย่อมเป็นเหตุนำความสุขมาให้"
