สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๙๕
หมั่นสังเกต : อย่าไปท้อนะลูกนะ ค่อย ๆ ฝึกไป แล้วหมั่นสังเกต เราเคยทำยังไง รวมใจให้นิ่งแน่นแล้วทำซ้ำ ๆ ต้องไม่หนีหลักที่เคยบอก ใจต้องไม่ติดอะไรเลย ให้ใส ๆ เกลี้ยง ๆ บริสุทธิ์ ให้ติดแต่ธรรมะ ติดแต่กลางอย่างเดียว
นึกให้เป็น : การนึกถึงบริกรรมนิมิตดวงใส ๆ หรือพระแก้วใส ๆ เราต้องนึกให้เป็น คือ อย่าไปเค้นภาพ หลับตาแล้วเราจะไปเค้นภาพ ให้มันเห็นชัดให้ได้ดั่งใจเหมือนเราลืมตาเห็นนั้น มันคงไม่ได้ แล้วถ้าขืนทำอย่างนั้นมันจะปวดศีรษะ มันเกร็ง มันตึง มันเครียด แล้วมันก็ทำให้เราเบื่อท้อใจ พอเลิกนั่งสมาธิก็เหนื่อย เพราะการเห็นภาพทางใจนั้น มันจะแตกต่างจากการเห็นภาพด้วยมังสจักขุ หรือตาเนื้อ มันไม่ใช่ปุ๊บปั๊บเห็นเลย มันก็คือมโนภาพที่เรานึกถึง เหมือนเรานึกถึง ขันล้างหน้า แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ดวงดาว ดอกบัว ดอกกุหลาบ ของที่เรารักอะไรอย่างนั้น อันไหนสิ่งไหนเราคุ้นเคยมาก เราก็นึกได้ชัด สิ่งไหนมันไม่คุ้นมันก็ไม่ค่อยชัด เพราะมันเป็นมโนภาพทางใจ ที่เรียกว่า บริกรรมนิมิต ซึ่งการนึกถึงดวงใส ๆ หรือพระแก้วใส ๆ ก็ใช้ทำนองนั้นแหละ คือนึกธรรมดา ๆ
คุณครูไม่ใหญ่
