Case Study กรณีศึกษา
มุทิตาจิต
(๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๔๘)

 

กราบนมัสการคุณครูไม่ใหญ่ที่เคารพอย่างสูง

     ผมเป็นนักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาพันธุ์แท้ครับ เพราะเริ่มเข้าเรียนตั้งแต่ชั่วโมงแรกที่คุณครูไม่ใหญ่เปิดโรงเรียนมาจนถึงทุกวันนี้  ยังไม่เคยขาดเลยครับ ตั้งแต่ได้มาเป็นนักเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา ผมเข้าใจความเป็นจริงของชีวิตที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังจากที่ไหนมาก่อน ผมจึงทุ่มเทสร้างบารมีอย่างเต็มที่เต็มกำลัง    ในทุก ๆ บุญ เพราะเชื่อมั่นว่าตลอดชีวิตนี้คงไม่อาจได้ฟังสิ่งที่ดี ๆ อย่างนี้จากที่ไหนอีกแล้ว ยกเว้น DMC ช่องนี้ช่องเดียวครับ ผมกราบขอความเมตตาคุณครูไม่ใหญ่ฝันในฝันดังนี้ครับ

    คุณแม่ของผม เริ่มมาวัดพระธรรมกายครั้งแรกเมื่อปี ๒๕๒๗ แล้วก็เข้าวัดต่อเนื่อง   เรื่อยมาแทบทุกอาทิตย์ ยิ่งวันอาทิตย์ต้นเดือน ท่านไม่เคยขาดเลยครับ นอกจากทำบุญด้วยตนเองแล้ว คุณแม่ยังทำหน้าที่ผู้นำบุญอย่างทุ่มเทสุดชีวิต โดยเฉพาะงานสลายร่างคุณยายอาจารย์ฯ คุณแม่ปลื้มปีติใจมากครับ ท่านตั้งใจออกทำหน้าที่แจ้งข่าวบุญแทบทุกวัน ตั้งแต่      ๙ โมงเช้าไปจนถึง ๖ โมงเย็น นานเป็นเดือน ๆ ทั้งที่อายุ ๖๐ กว่าปีแล้ว จนกระทั่งรวบรวมปัจจัยมาถวายพระเดชพระคุณหลวงพ่อได้เป็นจำนวน 1S ครับ

    ปกติคุณแม่เป็นคนที่ประหยัดมัธยัสถ์มาก เพราะในวัยเด็กท่านผ่านชีวิตที่ลำบาก    มามากต่อมาก ต้องพึ่งพาตนเองจนกระทั่งสามารถสร้างเนื้อสร้างตัวมาได้ คุณแม่เป็นลูกสาวคนกลางในจำนวนพี่น้อง ๕ คน ท่านเป็นคนโชคชะตาอาภัพมาตั้งแต่เล็ก พอคุณยายของผมคลอดลูกชายคนสุดท้องได้ไม่นาน    คุณตาก็มาเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน คุณแม่ของผมจึงกลายเป็นลูกกำพร้าพ่อ ลำพังตัว    คุณยายเพียงคนเดียวไม่อาจเลี้ยงดูลูกทุกคนได้ จึงได้พาลูก ๆ เดินทางจากสระบุรีไปลพบุรี    จำใจแบกหน้าไปขอความช่วยเหลือจาก        คุณทวดของผม ซึ่งก็คือคุณตาแท้ ๆ ของคุณแม่ โดยคุณแม่จะเรียกติดปากว่า “พ่อใหญ่”

      แทนที่พ่อใหญ่จะรับดูแลหลาน ๆ ไว้ทั้งหมด ท่านกลับเกรงใจภรรยาคนใหม่ที่แสดงท่าทางไม่พอใจ ทำตาค้อนปะหลับปะเหลือก ไม่เต็มใจรับ เพราะคิดว่าไม่ใช่ลูกไม่ใช่หลานของตัว ในที่สุดพ่อใหญ่จึงแบ่งรับแบ่งสู้ รับเลี้ยงเฉพาะหลานสาวคนกลาง คือ คุณแม่ของผม ซึ่งขณะนั้นอายุเพียง ๔ ขวบ คุณยายจึงจำใจต้องฝากคุณแม่ของผมไว้กับพ่อใหญ่ แต่ก่อนจะจากไป คุณยายสู้อุตส่าห์ปลอบคุณแม่ว่า    ไม่ต้องห่วงนะลูก แล้วอีกหน่อยแม่จะกลับมารับ แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววว่าคุณยายจะกลับมารับคุณแม่สักที ทุกวันตอนพระอาทิตย์ตกดิน   คุณแม่จะนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะคิดถึง    แม่และน้อง ๆ  

      ตลอดเวลาที่อาศัยอยู่ในบ้านของ      พ่อใหญ่ ชีวิตของคุณแม่ไม่ได้มีความสุขสบายอย่างที่คิด ตรงกันข้ามคุณแม่ถูกคุณยายทวดซึ่งเป็นภรรยาใหม่ของพ่อใหญ่ใช้ให้ทำงานหนักอยู่ตลอดเวลา ทั้งช่วยทำนา เลี้ยงหมู เลี้ยงควาย ตักน้ำวันละ ๗ หาบ ผ่าฟืน ทำงานจิปาถะสารพัดอย่าง แต่คุณแม่ไม่เคยได้รับความรักความเอาใจใส่จากคุณยายทวดเลย กลับถูกลูกของคุณยายทวดเอารัดเอาเปรียบ   อยู่เสมอ วันใดคุณแม่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ก็จะถูกคุณยายทวดเฆี่ยนตีอยู่บ่อย ๆ แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่เคยซื้อให้ใหม่ ปล่อยให้ใส่ชุดเก่า ๆ ขาด ๆ จนโตเป็นสาว คุณแม่อายเพื่อน ๆ จนแทบ    ไม่กล้าออกจากบ้านเลยครับ

      พ่อใหญ่ส่งให้คุณแม่เรียนหนังสือแค่   ป.๔ จากนั้นก็ให้ออกจากโรงเรียนมาช่วยทำนา พ่อใหญ่เป็นคนคุ้มดีคุ้มร้าย ถ้าวันไหนไม่      กินเหล้าก็จะพูดดีกับคุณแม่ แต่ถ้าวันไหนไปเมามาก็จะเกรี้ยวกราดอาละวาดไล่ยิงคุณแม่เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน ตกเย็นถ้ารู้ว่า    พ่อใหญ่กินเหล้ามา คุณแม่จะวิ่งหลบไปอยู่ใต้ถุนบ้าน เพราะหากอยู่ใกล้ ๆ ก็จะถูก       พ่อใหญ่คว้าแขน รวบผม แล้วลากไปเฆี่ยนตี ถ้าวันไหนน้ำเมาออกฤทธิ์เต็มที่ คุณแม่ไหวตัวทันก็จะรีบวิ่งขึ้นต้นไม้เพื่อหลบลูกกระสุน     บุกป่าไผ่หนีหัวซุกหัวซุน บางครั้งก็วิ่งหนีไปหลบที่กองฟอนซึ่งเป็นที่เผาศพ รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ กลัวผีก็กลัว แต่กลัวลูกกระสุนของพ่อใหญ่มากกว่า คุณแม่จึงต้องทนรอจนกระทั่งแน่ใจว่าพ่อใหญ่สร่างเมาจึงจะย่องกลับบ้าน

      คุณแม่ทนทุกข์อยู่ในสภาพนี้เรื่อยมา   ได้แต่คิดในใจว่าจะต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้   แล้ววันหนึ่งขณะที่คุณแม่อายุได้ ๑๕ ปี ท่าน   ก็ตัดสินใจหนีออกจากบ้าน โดยได้รับการ     ช่วยเหลือจากคุณลุงท่านหนึ่งที่คุ้นเคยกัน    ในช่วงที่คุณแม่ออกไปเลี้ยงควายในนา คุณลุงเห็นคุณแม่ถูกกดขี่ข่มเหงน้ำใจมานานก็นึกสงสารขึ้นมาจับใจ จึงออกอุบายช่วยแนะวิธีหนีออกมา โดยให้คุณแม่เอาเสื้อผ้าและข้าวของ   ที่จำเป็นหอบใส่ถังไว้ แล้วทำทีว่าจะไปตักน้ำ    พอสบโอกาสก็ให้วิ่งหนีไปตามทุ่งนา 

      แต่ปรากฏว่าวันนั้นแผนแตก เพราะ  คุณแม่เผลอไปเล่าเรื่องที่จะหนีให้เพื่อนสนิทฟังพ่อใหญ่กับพวกญาติ ๆ รู้เข้า จึงวิ่งตามคุณแม่มาอย่างกระชั้นชิด วิ่งไล่กวดมาจนเห็นหลังกันไว ๆ คุณแม่วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ในที่สุดก็หนีพ้นมาได้อย่างหวุดหวิด  คุณลุงท่านนั้นมารอรับคุณแม่ในตัวเมือง แล้วพาคุณแม่ไปสมัครทำงานเป็นคนรับใช้ในบ้านคหบดีท่านหนึ่ง    คุณแม่อดทนทำงานอยู่ที่นั่นไม่กี่ปีก็สามารถ   เก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง จึงตัดสินใจไปหาลู่ทาง    ทำมาหากินที่กรุงเทพฯ โดยเริ่มต้นด้วย          การเรียนตัดเสื้อ

      หลังจากเข้ากรุงได้แค่ไม่กี่วัน คุณแม่     กับเพื่อนสองคนก็พากันออกไปเที่ยวงาน        วันลอยกระทงที่เขาดิน คุณแม่หยิบกระทงมาอธิษฐานแล้วค่อย ๆ หย่อนลงที่ท่าน้ำพร้อมกับกระทงของเพื่อน ๆ กระทงของเพื่อนๆ ลอยห่างจากท่าน้ำไปเรื่อย ๆ แต่กระทงของคุณแม่ลอยไปข้างหน้าได้หน่อยหนึ่ง แล้วลอยวนกลับมาหยุดอยู่กับที่จนคุณแม่แปลกใจ จึงเฝ้ารออยู่ว่าเมื่อไรกระทงจะลอยไปสักที  

      ผ่านไปสักครู่หนึ่งก็มีหญิงวัยกลางคนจูงมือเด็กผู้หญิงมายืนบังด้านหน้าคุณแม่ไว้   คุณแม่นึกในใจว่า ทำไมหน้าตาของเธอช่างเหมือนกับคุณแม่ที่จากไปนาน จึงลองเข้าไปสะกิดถามว่า “น้าจ๊ะ น้าชื่ออะไร” 

         หญิงวัยกลางคนก็ตอบว่า “ชื่อน้อย” คุณแม่ถอนหายใจเพราะคิดว่าทักผิดคน 

         หญิงคนนั้นจึงถามกลับมาว่า “อ้าว...แล้วถามทำไมล่ะ” 

         คุณแม่จึงบอกว่า “คิดว่าเป็นคนรู้จัก   ที่ชื่อสร้อย” 

    ผู้หญิงคนนั้นจึงเล่าว่าเมื่อก่อนเธอก็  ชื่อสร้อยเหมือนกัน แต่พอมาได้สามีใหม่ก็เลยเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น “น้อย” แล้วถามกลับว่า “แล้วหนูชื่ออะไรล่ะ” 

         คุณแม่บอกชื่อและเล่าเหตุการณ์ที่     ถูกแม่ทิ้งเมื่อสมัยเป็นเด็ก ยังไม่ทันจะเล่าจบ หญิงคนนั้นก็คว้าแขนคุณแม่เข้ามาใกล้ ๆ อุทานขึ้นมาเสียงดังว่า “งั้นหนูก็ลูกฉันน่ะสิ” 

      ในที่สุดคุณแม่ก็ได้มาพบกับแม่แท้ ๆ โดยบังเอิญในคืนวันลอยกระทงนั่นเอง ทั้งสองท่านมีความสุขมากที่ได้เจอกันอีกครั้งหลังจากพลัดพรากกันมานานกว่า ๑๕ ปี 

    แม้ว่าคุณยายจะทิ้งคุณแม่ไปโดยไม่ได้เลี้ยงดูเลย แต่เมื่อได้มาเจอกัน คุณแม่ของผมก็ตั้งใจดูแลคุณยายอย่างดี หมั่นไปเยี่ยม       คุณยายที่บ้านสามีใหม่ทุก ๆ เดือน พร้อมกับมอบเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ให้ท่านใช้สอย และเมื่อคุณยายป่วยก็รับมาดูแลที่บ้านโดยที่ไม่เคยโกรธเคืองเลย พยายามทำหน้าที่ลูกที่ดีเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน

    ตัวผมเอง เข้าวัดครั้งแรกตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๓๐ ช่วงแรกยอมรับว่าผมยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเป้าหมายชีวิตมากนัก ทุกครั้งที่ทำบุญ     จึงทำแบบไร้จุดหมาย ทำแล้วก็มักอธิษฐาน    ขอให้ชีวิตเจริญรุ่งเรือง มีความสุขในปัจจุบันเพียงอย่างเดียว แต่ถึงอย่างนั้นบุญก็ยังส่งผลเป็นอัศจรรย์ เพราะสังเกตว่าชีวิตของผมดีขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัดทั้งในด้านการศึกษาและหน้าที่การงาน ทั้งที่ก่อนเข้าวัดชีวิตผมไม่ค่อยจะราบรื่นสักเท่าไร

   หลายปีที่ผ่านมา ผมสามารถคว้าปริญญาโทมาได้ถึง ๒ ใบ โดยสำเร็จปริญญาโทเกียรตินิยมด้านวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์    จากนิด้า ต่อมาก็คว้าปริญญาโทด้านเทคโนโลยีสารสนเทศจากประเทศออสเตรเลีย ขณะที่เรียนต่อที่ต่างประเทศ ผมสามารถทำเกรดเทอมแรกได้ระดับยอดเยี่ยม A+ ทุกวิชา ทางมหาวิทยาลัยจึงจ้างให้ผมทำหน้าที่เป็น Marker คอยตรวจข้อสอบและการบ้านของนักศึกษา ผมจึงได้รับค่าตอบแทนมากพอที่จะส่งตัวเอง  ให้เรียนจบมาได้อย่างสบาย ๆ 

      หลังจากกลับมาอยู่เมืองไทยได้ไม่นาน ก็เหมือนบุญจัดสรรทำให้ผมได้เข้าทำงานในบริษัทประกันภัยที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทย รายได้ดีมาก โดยที่ผมไม่ต้องออกไปเร่ขายประกันให้เหนื่อยเลย  

      ผมตระหนักดีว่า ความสำเร็จทั้งหมดนี้เป็นเพราะอานุภาพบุญที่ทำถูกเนื้อนาบุญ      ดังนั้นทุกครั้งที่หลวงพ่อมีบุญใหญ่มาให้ลูก ๆ  ผมจึงทุ่มเททำอย่างเต็มที่เต็มกำลัง อย่างน้อยที่สุดก็ 1S ครับ  

     ดังนั้น สิ่งที่ผมภูมิใจที่สุดในชีวิตจึงไม่ใช่การได้ปริญญาโท ๒ ใบ หรือความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่สิ่งสำคัญก็คือ ผมโชคดีที่ได้มาเข้าใจหลักวิชาที่จะอยู่ในวัฏฏะอย่างปลอดภัยและมีความสุข ได้เกิดมาสร้างบารมีกับพระเดช-พระคุณหลวงพ่อและหมู่คณะ และมีเป้าหมายจะตามติดไปจนถึงที่สุดแห่งธรรมครับ
 

รายละเอียดการทำบุญ
     ผมปลื้มใจในการเป็นประธานรอง   กฐินพระราชฯ ปี ๒๕๔๕ ถึง ๒ กอง โดยตัดใจเบิกเงินเดือนที่ติดบัญชีอยู่ในจำนวนนั้นพอดี  ถึงแม้ว่าขณะนั้นผมยังไม่มีบ้านหรือรถ ยังไม่มีความมั่นคงในชีวิต แต่ผมก็จะนึกถึงเรื่องบุญ   มาเป็นอันดับหนึ่งทุกครั้ง เรื่องอื่นไม่จำเป็นครับ ขอให้ได้สร้างบุญทุกบุญอย่างเต็มกำลังและ    ให้เกิดปีติให้มากที่สุด 

      อีกทั้งในปี ๒๕๔๖ ผมก็มีโอกาสได้เป็นประธานรองอีกครั้งหนึ่ง ได้ร่วมขบวนอัญเชิญผ้าไตร ซึ่งเป็นบุญที่จะติดตาติดใจผมไปถึงบั้นปลายสุดท้ายของชีวิตครับ  

      ผมยิ่งคิดก็ยิ่งปลื้ม ทุกบาททุกสตางค์  ที่ทำบุญเป็นเงินที่บริสุทธิ์หามาได้ด้วยความรู้ความสามารถของผม บางคืนผมไม่ได้นอนทั้งคืนต้องอยู่ทำงาน คอยเฝ้าว่าจะเกิดปัญหาขึ้น     หรือไม่ 

     การทำบุญของผมจะปิดบัญชีเงินเดือนเกือบทุกครั้งที่ทำ บางครั้งเงินไม่พอ ผมจะตั้งปณิธานเอาไว้ก่อนว่าต้องทำให้ได้ เช่น สร้างองค์พระ ๓๐๐,๐๐๐ องค์ องค์ละ ๑ บาท      ขณะนั้นในบัญชีเงินเดือนของผมมีเงินเพียง ๑๐๐,๐๐๐ บาท ผมตั้งใจตั้งแต่แรกว่าอย่างไร    ก็ต้องให้ได้ 3S เพื่อบูชาธรรมพระเดชพระคุณ-หลวงพ่อให้ได้ ในที่สุดผมก็ทำได้สำเร็จ “ชิตัง เม” ครับ 

     การทำบุญอย่างสุดกำลังของผม ซึ่งแลกกับเม็ดเงินที่หามาด้วยสติปัญญา แรงกาย และความคิด ทำให้ผมปลื้มปีติในทุกบุญที่ผมตรึกระลึกถึง

 

หลังจากส่งคำถามไปกราบเรียนถามคุณครูไม่ใหญ่แล้ว
ก็มีคำตอบจากโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาดังนี้

      ๑. ในวัยเด็กแม่ลำบากมาก ต้องทนอยู่กับครอบครัวพ่อใหญ่อย่างไม่มีความสุข ถูกกดขี่ข่มเหงและถูกเอารัดเอาเปรียบ เพราะกรรมในอดีตแม่เกิดเป็นเศรษฐินีมีทรัพย์มาก แต่มีความตระหนี่ในช่วงที่ยังไม่เจอหมู่คณะ 
 

      ๒. และชอบข่มขี่ข้าทาสบริวารจึงทำให้วิบากกรรมอื่น ๆ เข้ามาแทรกได้ จึงต้องมาเกิดในครอบครัวที่ลำบากและถูกฝากให้เขาเลี้ยงและมาโดนเขาทำบ้าง
 

 

       ๓. ภายหลังหนีมาตั้งตัวได้สำเร็จ ชีวิตก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ เพราะบุญเก่าที่เคยทำเอาไว้   โดยเฉพาะกับหมู่คณะได้ตามมาส่งผล
 

  

      ๔. คุณแม่ถูกคุณยายทิ้งไปด้วยความจำเป็น เพราะกรรมอีกชาติหนึ่งเกิดมายากจน มีความจำเป็นที่จะต้องเอาลูกไปฝากคนอื่นเลี้ยงและไม่ได้กลับไปดูแล 
 

    

     ๕. กับกรรมอีกชาติหนึ่งที่หนีออกจากบ้านเพื่อเรียนรู้โลก ใครห้ามก็ไม่เชื่อ ทำให้    พ่อแม่เสียใจ แต่ภายหลังกลับมาพร้อมเอาเงิน     เอาทองมาเลี้ยงดูพ่อแม่อย่างดี วิบากกรรม    ทั้ง ๒ ชาตินี้ตามมาส่งผล
 

   

     ๖. คุณแม่ได้มาเจอคุณแม่ที่แท้จริงหรือคุณยายโดยบังเอิญ เพราะบุญที่ได้กลับมา   เลี้ยงดูบิดามารดาในชาติที่หนีออกจากบ้านไปเพื่อเรียนรู้โลกโดยที่พ่อแม่ห้ามไม่ฟังดังกล่าว  มาส่งผล
 

    

     ๗. กระทงของคุณแม่ลอยวนกลับมาแล้วหยุดกับที่นั้นก็เป็นเรื่องบุญที่กลับมาเลี้ยงดูบิดามารดาเป็นอย่างดีในชาติที่หนีออกจากบ้านบันดาลให้เกิดขึ้น
 

   

      ๘. คุณแม่เลี้ยงดูคุณยายโดยไม่เคยโกรธเคืองที่คุณยายทิ้งไปตั้งแต่เด็ก ท่านก็จะมีอานิสงส์ทำให้ต่อไปจะมีคนเลี้ยงดูช่วยเหลืออย่างดี มีลูก ๆ ก็จะกตัญญูรู้คุณ มาคอยดูแลเป็นอย่างดี
 

     ๙. หลังจากแต่งงานใหม่ คุณแม่ทำแท้งเพราะไม่พร้อมจะมีลูก จะแก้ไขวิบากกรรม    ก็ต้องลืมอดีตที่ผิดพลาดให้หมด แล้วสั่งสมบุญทุกบุญแล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้ อีกทั้งต้องอธิษฐานจิตบ่อย ๆ ให้พ้นวิบากกรรมนี้
 

      ๑๐. เด็กตายแล้วก็ไปเกิดใหม่และไปโดนทำแท้งมาหลายรอบแล้วด้วยวิบากกรรม   ที่เคยทำแท้งมาในอดีตมาส่งผล จึงไม่อาจรับบุญได้
 

       ๑๑. ลูกประสบความสำเร็จอย่างง่ายดายในทุกด้าน เพราะในอดีตเมื่อทำบุญ  ทุกครั้งก็จะอธิษฐานให้ชีวิตประสบความสำเร็จอย่างง่ายดาย กับมีอุปนิสัยทำบุญอย่างง่าย ๆ
 

  

            ๑๒. การที่ลูกทำบุญอย่างสุดกำลัง เพราะในอดีตก็มีอัธยาศัยทุ่มเททำบุญอย่างนี้ติดตัวมา
 

      ๑๓. ลูกอยากจะมีชีวิตเพียบพร้อมเหมือนมหาเศรษฐีในสมัยพุทธกาล ลูกก็จะต้องทำบุญให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป แล้วอธิษฐานจิตกำกับเอาไว้ให้ได้เป็นไปตามความปรารถนา
 

    

   ๑๔. ลูกมีศาสตราจารย์ ๓ ท่าน ที่ออสเตรเลียช่วยเหลือเรื่องงานและการเรียน เพราะลูกมีบุญที่เคยสงเคราะห์ญาติในอดีต และเคยช่วยเหลือเกื้อกูลเพื่อนมนุษย์มาส่งผล อีกทั้งในชาติไกล ๆ ที่ผ่านมาก็เคยเป็นญาติ  กันมา
 

      ๑๕. เหตุที่มีความสนใจเรื่องสารสนเทศเหมือนกันเป็นเหตุในปัจจุบันที่เป็นไปตาม     ยุคสมัยที่เจริญรุ่งเรืองด้วยเทคโนโลยี
 

       ๑๖. ตอนอายุ ๕ ขวบ เคยถูกสุนัขบ้ากัดที่แขนด้านซ้ายมือจนต้องถูกฉีดยารอบสะดือ ๒๑ เข็ม เพราะในอดีตชอบฆ่าสุนัขเป็นกับแกล้มสุราแบบเปิบพิสดารร่วมกับเพื่อนนาน ๆ ครั้งมาส่งผล เนื่องจากเป็นกรรมไม่หนักจึงรักษาได้
 

  

    ๑๗. ส่วนคนที่ทำแบบนี้เป็นอาจิณก็จะรักษาไม่ทัน แล้วจะมีอาการของโรคที่เห่าหอนคล้ายสุนัขและคลุ้มคลั่งด้วยกรรมเปิบพิสดาร   ฆ่าสุนัขเป็นกับแกล้มสุรา
 

 

      ๑๘. ลูกเคยเป็นหอบหืด แม้อาการจะหายไปแล้วแต่ยังต้องหายใจทางปาก เพราะกรรมในอดีตที่ลูกเกิดในสังคมเกษตรกรรมได้ใช้แรงงานสัตว์มาก ทั้งวัว ควาย ม้า และบางครั้งก็ดูแลสัตว์ไม่ดีมาส่งผล แม้กรรมจะเบาบาง    ไปแล้วแต่ก็ยังไม่หมดกรรม
 

  

      ๑๙. จะแก้ไขก็ต้องปล่อยสัตว์ใหญ่      บ่อย ๆ และทำบุญทุกบุญแล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้สัตว์ทั้งหลายที่เราเคยไปล่วงเกินเบียดเบียนเขาไว้
 

   

      ๒๐. ลูกต้องปรับการใช้ชีวิตหน่อย คือ ต้องออกกำลังกายให้สม่ำเสมอ ดื่มน้ำให้    เพียงพอ ทานอาหารให้ถูกสุขลักษณะ พักผ่อนให้เพียงพอก็จะดีขึ้น
 

     ๒๑. ลูกรื้อผังจนไปได้ระดับหนึ่งแล้ว ให้ทำบุญต่อไปจนกว่าจะถึงเป้าที่ลูกตั้งใจจะเป็นมหาเศรษฐีผู้ใจบุญเหมือนสมัยพุทธกาล
 

  

     ๒๒. ลูกมีรายได้ดี เพราะทำทานมาดี แต่ตำแหน่งงานไม่สูง เพราะขาดจิตมุทิตา คือ พลอยยินดีเมื่อผู้อื่นประสบความสำเร็จ
 

     ๒๓. ลูกและคุณแม่เป็นกองเสบียงของหมู่คณะมา เมื่อทำบุญทุกบุญแล้วให้อธิษฐานจิตตามติดไปดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ เขตบรมโพธิสัตว์ อย่าได้พลัดกันเลย