หลังน้ำลด
อุทกภัยครั้งใหญ่ในประเทศตั้งแต่กลางปี พ.ศ. ๒๕๕๔ ที่ผ่านมา ทำให้การดำเนินชีวิตเป็นอัมพาต ขยับเขยื้อน ทำอะไรไม่ได้ แม้พอจะเคลื่อนไหวกระดุกกระดิกได้บ้าง แต่ก็ไม่คล่องตัวเหมือนปกติ
สิ่งที่ทำได้คือ อดทนและรอเวลา ด้วยความหวังว่า เมื่อน้ำเริ่มลดระดับลง เราจะค่อย ๆ แข็งแรงขึ้น
อีกครั้ง ชีวิตเราก็จะได้เริ่มเคลื่อนไหวกันต่อ
ตรงนี้มันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของมนุษย์เรา ที่รู้จักจังหวะชีวิต ว่าควรจะออกแรงช่วงไหน
ที่จะผลักดันให้ชีวิตดำเนินต่อไป
หลังจากที่น้ำเริ่มลด ผมผ่านร้านอาหารตามสั่ง ร้านตั้งอยู่ริมถนนเส้นบางขันธ์คลองหลวง เคยแวะเข้าไปทาน หลายครั้ง เป็นร้านเพิงสังกะสี สภาพร้านนอกจากเสียหายจากน้ำท่วมแล้ว ยังเจอคลื่นจากรถบรรทุกที่วิ่งผ่าน โถมปะทะทุกวัน ร้านจึงบอบช้ำยับเยิน และทุกร้านแถวนั้นเป็นเช่นนี้เหมือนกันหมด
หลังน้ำลดหมดแล้ว ได้ผ่านไปอีกครั้ง เห็นคนนั่งกินเต็มร้าน บรรยากาศการค้าขายกลับมาคึกคักดังเดิม น่าแปลกที่มีร้านนี้เพียงร้านเดียวที่พร้อมให้บริการก่อน ในขณะที่ร้านอื่นยังปรับปรุงซ่อมแซมไม่เสร็จ
การที่ร้านนี้ฟื้นคืนชีพอย่างรวดเร็ว คงเพราะเจ้าของร้านใช้เวลาช่วงที่ธุรกิจจมอยู่ในน้ำ
โผล่ขึ้นมาสำรวจและประเมินความเสียหายล่วงหน้า เตรียมวางแผนปรับปรุงสภาพร้าน โต๊ะเก้าอี้นั่ง
ข้าวของในครัว อุปกรณ์ต่าง ๆ อะไรต้องทิ้ง ซ่อม หรือหาซื้อใหม่ เตรียมหาทุน เตรียมกำลังลูกน้องให้พร้อม
ที่สำคัญคือการรู้จักจัดลำดับความสำคัญ อะไรควรทำก่อน ทำหลัง เพื่อดำเนินการได้ทันทีที่น้ำลด
เช่นเดียวกับการจัดการกับชีวิต หากภาวะปกติที่ไม่ยุ่งยากซับซ้อน ลำดับขั้นตอนทำก่อนหลัง เราจัดการ
ได้ไม่ยาก
แต่หากเป็นช่วงที่มรสุมกระหน่ำเข้ามาในชีวิต ปัญหามากมายทะลักดั่งทำนบกั้นน้ำแตก จะตัดสินใจอย่างไร จะออกไปกั้นทำนบก่อน หรือควรจะรีบขนของขึ้นข้างบน จะโทร.ขอความช่วยเหลือ จะต้องอพยพคนในบ้าน หรือจะคว้าอะไรติดตัวออกมาไว้ก่อน ยามฉุกละหุกเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการในทุกอย่าง ได้พร้อมกัน
หลายอย่างมีความสำคัญที่ต้องทำพร้อมกันหมด แต่ทำพร้อมกันไม่ได้ทั้งหมด ต้องตัดสินใจเลือก ทำเฉพาะเรื่องที่ทำได้ ส่วนที่เหลือนั้น จำเป็นต้องปล่อยวาง
ในชีวิตมีสิ่งสำคัญที่ต้องทำและที่อยากทำมากมาย อายุเฉลี่ยยุคเรามีเพียงแค่ ๗๕ ปีเท่านั้น
ตอนนี้เราเหลือเวลาอยู่เท่าไร แล้วเราจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้หมดไปกับเรื่องอะไร
เป็นสิ่งที่เราต้องคิดวางแผนจัดลำดับความสำคัญ
จริงอยู่สุดท้ายชีวิตก็ต้องปล่อยวาง เพราะไม่อาจทำได้หมดทุกอย่างที่อยากทำ การวางแผนบริหาร เวลาดี ๆ จะช่วยให้เราได้ทำสิ่งที่อยากทำได้มากขึ้นกว่าเดิม
ในช่วงที่รอเวลาให้มรสุมพัดผ่าน น่าจะเป็นโอกาสที่ดี ที่ใช้เวลาช่วงนี้เยียวยารักษาใจให้สงบ ฟื้นฟูกำลังใจ รวบรวมสติ และเติมพลังภายในด้วยการสั่งสมบุญ เพื่อเตรียมซ่อมแซมชีวิตหลังพายุสงบลง
ถ้าเปรียบคอลัมน์ท้ายเล่มนี้เป็นดั่งร้านอาหาร เหตุที่เปิดร้านนั้นเกิดจากการชักชวนของบรรณาธิการ ใจดี ที่ใจกล้าสนับสนุนให้เปิดร้านโดยไม่ทดลองชิมฝีมือพ่อครัวดูเสียก่อนเลยสักนิด เป็นการลงทุนที่เสี่ยงโดยไม่กลัวการเจ๊ง
ขณะที่พ่อครัวก็มือใหม่เริ่มหัดปรุง อาหารที่ลงมือทำก็ทำด้วยความรู้สึกนึกสนุก
การคิดเมนูก็ดูไม่ค่อยเข้าพวกกับทุกร้านในซอย หนำซ้ำรสชาติยังแปลกลิ้น เมื่อได้รับการชักชวน
จึงคิดและตัดสินใจเลือกทำเลที่ตั้งร้าน ให้หลบๆ เข้ามาอยู่ท้ายสุดในซอย ด้วยเหตุผลที่ว่า ถ้าไปไม่รอด จำเป็นต้องเลิกกิจการ ก็จะได้ปิดตัวอย่างเงียบ ๆ ไม่เป็นที่สนใจ ไม่มีใครต้องเสียหายและเสียหน้า
เมื่อลงมือเริ่มเปิดบริการ ไม่มีทั้งลูกมือและลูกน้อง ทั้งร้านมีอยู่ทั้งหมด ๑ คนถ้วน
ควบทุกตำแหน่ง ตั้งแต่เจ้าของร้าน พ่อครัว เด็กเสิร์ฟ กระทั่งพนักงานทำความสะอาด เด็กเก็บกวาด
และล้างจาน
หากยังจำกันได้ ลูกค้าที่เข้ามาในร้านวันที่อาหารจานแรกปรุงเสร็จ เริ่มลงพิมพ์ครั้งแรกฉบับเดือน กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๑ มีความลับบางอย่างที่รู้กันภายในว่า เมื่อพ่อครัวปรุงเสร็จ ยังไม่รู้จักการตั้งชื่อ เมนูที่ทำออกมาว่าอะไร วุ่นวายถึงทีมกองบรรณาธิการ ที่ต้องหมุนเวียนเข้ามาผลัดกันชิม ช่วยรับภาระว่ารสชาติปะแล่มๆ อย่างนี้ควรชื่ออะไรดี
ปรุงไป ปรุงมา จนถึงปัจจุบัน ร้านท้ายซอยแห่งนี้เปิดบริการมาได้ ๓ ปีกว่าแล้วครับ ยังถือว่า ระยะเวลาประกอบกิจการนั้นสั้นมากเมื่อเทียบกับร้านอื่น ๆ
ลองคำนวณหาแนวโน้มผลประกอบการดู เมื่อบวกลบต้นทุน หักค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้ว สิ่งที่ได้ เป็นกอบเป็นกำลำดับต้น ๆ คงเป็นประสบการณ์ในการปรุงที่ความอดทนเมื่อต้องสู้อยู่หน้าเตามากขึ้น
น้ำท่วมครั้งใหญ่ที่ผ่านมา ทางร้านก็ประสบปัญหาภาวะต่าง ๆ เช่นเดียวกันกับทุก ๆ ร้าน ผลกระทบอาจจะหนักกว่าทุกครั้ง ก็ได้แต่ใช้เวลาช่วงนี้ฟื้นฟูสภาพจิตใจให้แข็งแรง และคิดทบทวนหลาย ๆ อย่าง โดยเฉพาะการจัดลำดับความสำคัญที่ต้องทำหลังน้ำลด
คอลัมน์ท้ายเล่มร้านนี้ คงต้องขออภัยแขกขาจรและขาประจำล่วงหน้า หากแวะเวียนมาที่ร้านแล้วพบว่า ร้านปิดบริการชั่วคราว ขอให้เป็นที่รู้กันนะครับว่า ร้านกำลังอยู่ในช่วงปรับปรุงซ่อมแซมครับ พนักงาน ๑ คนถ้วนขอสัญญาว่าจะพยายามรีบจัดการให้เสร็จเร็วที่สุด เพื่อจะได้กลับมาเปิดบริการต่อ ตามปกติ
สุดท้ายนี้ต้องขอขอบพระคุณทุกท่าน ที่เข้ามาช่วยอุดหนุนให้กำลังใจกันมาโดยตลอด
ช่วงที่ร้านยังไม่เปิดบริการ หากท่านใดคิดถึง เป็นห่วง รู้สึกหิว หรืออะไรก็แล้วแต่ จะลองเดินอ้อมเข้ามาทางประตูข้างร้านก่อนก็ได้ครับ ยังพอมีของยังชีพที่พอจะแบ่งปันกันก่อนได้นะครับ
ขอส่งความสุขและกำลังใจในการสร้างบารมีช่วงท้ายปี
สวัสดีท้ายเล่มครับ |
